Urodził się 8 kwietnia 1893 w majątku Gradów, w ówczesnym powiecie sochaczewskim guberni warszawskiej, w rodzinie Kazimierza (1858–1931), ziemianina, agronoma, i Jadwigi z Gątkiewiczów(1858–1942)[1][2]. Miał dziewięcioro rodzeństwa: Jadwigę (1890–1979), Stanisława Włodzimierza (1891–1970), majora kawalerii Wojska Polskiego[3], Halinę (1895–1983), Michała (?–1926), ułana Wojska Polskiego, Witolda Karola (1898–1977), kapitana taborów Wojska Polskiego[4], Zbigniewa (1900–1965), podporucznika kawalerii rezerwy Wojska Polskiego[5], Zygmunta (1905–1977), inżyniera rolnika, Marię (1909–1979) i Krystynę (1911–1923)[6].
„gdy odcinek Borków-Cieleszyn pod wpływem gwałtownego ognia artylerii i silnych ataków piechoty nieprzyjaciela zachwiał się i oddziały nasze zaczęły się wycofywać, ppor. Szeliski nie czekając rozkazu, z własnej inicjatywy ze stanowisk rezerwy podjął brawurowy kontratak. Męstwem i stanowczością w prowadzeniu akcji porywa za sobą kompanię cofających się żołnierzy 41 pp. oraz nadciągający z rezerwy baon 22 pp. /.../. Zmusza przeciwnika do panicznej ucieczki”.
Za czyn ten został wyróżniony nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari[10][7]. Po bitwie otrzymał awans na stopień porucznika, służąc w dalszym ciągu w szeregach 35 pułku piechoty. 15 lipca 1924, po zdaniu egzaminu wstępnego do Wyższej Szkoły Wojennej „z dobrym postępem”, został odkomenderowany na trzy miesiące do 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej, w celu odbycia ćwiczeń praktycznych[11]. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1924/26[12]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[13][14]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień kapitana w korpusie oficerów piechoty i 61. lokatą[15][16]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu[17][1][18][19][20][21]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 128. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Mateusz Ratyński: Włodzimierz Szeliski (1893–1937). Zarys biografii majora dyplomowanego Wojska Polskiego i kawalera Orderu Virtuti Militari. W: Droga do wolności : Bitwa Warszawska 1920 roku. Janusz Gmitruk (red.), Jacek Macyszyn (red.), Tadeusz Skoczek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Muzeum Niepodległości, 2021. ISBN 978-83-66640-33-7.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
.jpg)
.jpg){kind=small}
