|
WWE Women’s Championship (1956–2010)
WWE Women’s Championship było tytułem mistrzowskim profesjonalnego wrestlingu promowanym przez federację World Wrestling Entertainment. Stworzony w 1956, był to najstarszy aktywny tytuł mistrzowski w historii WWE dopóki nie został zdezaktywowany w 2010 na rzecz WWE Divas Championship[2]. Nowy WWE Women’s Championship został utworzony w 2016 i pomimo tej samej nazwy, nowsza wersja nie kontynuuje życiorysu oryginalnego. HistoriaWWE Women’s Championship było oryginalnie znane jako NWA World Women’s Championship z National Wrestling Alliance (NWA). W 1956, The Fabulous Moolah stała się pierwszą mistrzynią zdobywając go 18 września, jako data uznawana przez World Wrestling Entertainment[3]. WWE Women’s Championship było zastępcą NWA World Women’s Championship (które jest aktywne do dziś). W 1983, World Wrestling Federation (WWF) zakończyło współpracę z NWA i uznało posiadaczkę World Women’s Championship The Fabulous Moolah jako własną mistrzynię. Według WWF, panowanie Moolah trwało niespełna 28 lat[4]. WWF później zmieniło nazwę tytułu na World Wrestling Federation (WWF) Women’s Championship. W 1990, tytuł stał się nieaktywny po tym jak Rockin’ Robin zwakowała tytuł odchodząc z federacji[5][6]. W grudniu 1993, mistrzostwo reaktywowano gdzie Alundra Blayze wygrała turniej o zwakowany Women’s Championship[7], jednakże tytuł ponownie stał się nieaktywny, kiedy to Blayze zaskakująco podpisała kontrakt z World Championship Wrestling. Będąc wciąż mistrzynią, wyrzuciła pas mistrzowski do kosza na śmieci podczas jednego z odcinków WCW Monday Nitro[8]. Mistrzostwo raz jeszcze zostało reaktywowane we wrześniu 1998, kiedy to Jacqueline pokonała Sable wygrywając tytuł[8]. Po zmianie nazwy WWF na WWE w 2002, nazwa tytułu również została zmieniona na WWE Women’s Championship. Przez pewien moment, WWE Undisputed Championship i WWE Women’s Championship były jedynymi tytułami bronionymi na Raw i SmackDown, podczas gdy wszystkie inne tytuły należały do jednego z brandów. W rezultacie podzielenia rosteru na dwa brandy, Women’s Championship trafiło ekskluzywnie dla brandu Raw. 24 czerwca 2007, Candice Michelle stała się pierwszą zwyciężczynią WWE Diva Search, które zdobyła mistrzostwo, a pokonała ona Melinę na Vengeance: Night of Champions. Tytuł był jedynym dla kobiecych wrestlerek do 4 lipca 2008, kiedy to utworzono WWE Divas Championship dla brandu SmackDown. 13 kwietnia 2009, Women’s Championship stało się ekskluzywne dla brandu SmackDown, gdyż panująca mistrzyni Melina została przeniesiona z Raw do Smackdown podczas Draftu 2009. 28 czerwca na The Bash, Michelle McCool stała się pierwszą Divą posiadającą w karierze Divas i Women’s Championship. W historii, oba tytuły do swoich osiągnięć mogą zaliczać Mickie James, Melina, Beth Phoenix i Layla. Michelle McCool i Melina są jedynymi kobietami w historii WWE, które kilkukrotnie posiadały obydwa mistrzostwa. 30 sierpnia 2010 na Raw zostało ogłoszone, że mistrzostwo zostanie zunifikowane z Divas Championship na gali Night of Champions. Mecz został wygrany przez Michelle McCool, a tytuły zunifikowane tworząc Unified WWE Divas Championship, dezaktywując Women’s Championship i kontynuując żywot Divas Championship[2][9]. Przynależność mistrzostwaWraz z podzieleniem rosteru na dwa brandy 25 marca 2002, wszystkie tytuły stały się ekskluzywne dla brandu Raw i SmackDown. Poniżej znajduje się tabelka przedstawiająca historię przenosin tytułu:
Panowania Pierwszą mistrzynią była The Fabulous Moolah, która pokonała Judy Grable 18 września 1956. Moolah posiadała tytuł rekordowo, nieprzerwanie przez 10 lat, podczas gdy WWE uznaje jej panowanie za 27-letnie. Dodatkowo posiadała pas najwięcej, aż 8 razy, podczas gdy WWE uznaje Trish Stratus za rekordzistkę, która miała tytuł 7 razy. Mickie James miała mistrzostwo najkrócej. 24 kwietnia 2007, James pokonała mistrzynię Melinę i Victorię w triple threat matchu. Jednakże Jonathan Coachman, Generalny Menadżer Raw, stwierdził, że skoro Mickie przypięła Victorię, to Melinie należy się rewanż, który po chwili wygrała i odzyskała pas. Jedynym mężczyzną, który zdobył owo mistrzostwo był Karvey Wippleman. 30 stycznia 2000, Wippleman wygrał WWF Women’s Championship od The Cat w „Lumberjill Snow Bunny” matchu, podczas gdy występował jako „Hervina”. Kobieca dywizja zaczęła powoli znikać w 1990 podczas panowania Robin. Alundra Blayze wygrała Women’s Championship po tym, jak została ona reaktywowana w 1993, lecz dwa lata później ponownie zdezaktywowano po tym, jak opuściła federację i dołączyła do World Championship Wrestling. Chyna opuściła federację podczas jej panowania. Trish Stratus posiada rekord posiadania tytułu, który zdobyła siedem razy, ostatni raz na Unforgiven w 2006 przeciwko Licie, po czym tej samej nocy odeszła na wrestlingową emeryturę, wakatując tytuł dzień później. Michelle McCool zunifikowała Women’s i Divas Championship na rzecz Layli, zostając ostatnią niekwestionowaną mistrzynią. Layla pokonała Beth Phoenix w two-on-one handicap matchu na SmackDown 11 maja 2010, które zostało nadane 14 maja[10][11]. Podczas jej panowania, ona i McCool razem mogły bronić tytułu przeciwko pretendentkom. Łącznie w historii było 29 mistrzyń wraz z 59 różnymi panowaniami[12]. 28 marca 2015, Debra Miceli (znana jako Madusa i Alundra Blayze) wyjęła pas WWF Women’s Championship z kosza na śmieci podczas jej przemowy w WWE Hall of Fame, mówiąc, że „tytuł wrócił z powrotem do domu” po dwudziestu latach. Podkreśliła, że jest to pas „wrestlingowych kobiet” i wyzwała jakąkolwiek „Divę” aby jej ten pas zabrała, lecz po chwili powiedziała, że jest ona przecież emerytowaną zapaśniczką i tylko żartowała. Na końcu wypowiedzi uznała siebie jako „panującą WWF Women’s Champion”, trzymając pas mistrzowski na ramieniu[13]. Jako iż był to kolejny żart, WWE rzecz jasna nie uznaje tego „panowania”. Zobacz teżPrzypisy
Linki zewnętrzneInformation related to WWE Women’s Championship (1956–2010) |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
