Wacław Iwaszkiewicz (oficer)

Ten artykuł dotyczy podpułkownika piechoty. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Wacław Iwaszkiewicz

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1894 Wilno
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1915–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	41 Suwalski Pułk Piechoty 17 Pułk Piechoty 3 Pułk Strzelców Podhalańskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wacław Iwaszkiewicz (ur. 3 grudnia 1894 w Wilnie^[1], zm. 1940 w Katyniu – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Wacław Iwaszkiewicz urodził się 3 grudnia 1894 roku w Wilnie, w rodzinie Jana i Marii z Leszczewskich^[2].

Powołany do armii rosyjskiej w 1915 r. Walczył na froncie, awansował do stopnia podkapitana. W 1917 r. służył w polskim pułku strzeleckim im. Bartosza Głowackiego. Pułk ten zabezpieczał skarby narodu polskiego, m.in. obraz Bitwa pod Grunwaldem. Był żołnierzem I Korpusu Polskiego w Rosji. Śledzony przez WCzK w kwietniu 1918 został aresztowany i uwięziony na Łubiance. Po powrocie do kraju w 1919 r. wstąpił do WP i w szeregach 41 pułku piechoty walczył z bolszewikami pod Suwałkami, Sejnami, Lidą, Mińskiem, na Wołyniu, pod Kijowem.

W dniu 3 maja 1922 r. został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. W 1924 r. zajmował 1052. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W tym samym roku pełnił służbę w Komendzie Obszaru Warownego „Wilno” na stanowisku oficera sztabowego, pozostając oficerem nadetatowym 41 pp w Suwałkach^[3]. W dniu 18 lutego 1928 r. awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 168. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony do 17 pułku piechoty w Rzeszowie na stanowisko oficera sztabowego pułku^[4][5][6]. W grudniu 1932 roku został przeniesiony do 13 pułku piechoty w Pułtusku na stanowisko kwatermistrza^[7]. 19 marca 1939 r. awansował do stopnia podpułkownika.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził III batalionem 3 pułku Strzelców Podhalańskich. W czasie walk dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od dnia 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

W dniu 5 października 2007 roku minister obrony narodowej mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[8]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4862 (1921)^[9]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[10]

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.