|
Wacław Jełowicki
Wacław Jełowicki, właściwie Wacław Bożeniec-Jełowicki, herbu własnego (ur. w Łanowcach na Wołyniu w 1778, zm. pod Majdanem 23 maja 1831) – ziemianin, marszałek ziemi podolskiej, powstaniec. ŻyciorysPochodził z rodziny magnackiej, niegdyś kniaziów ruskich, którzy po walkach z Tatarami w XV w., przeszli z prawosławia na katolicyzm. Drugi syn z czworga dzieci Michała i Franciszki z Izdebskich, urodził się jeszcze na Wołyniu, zanim rodzina straciła swe dobra w czasie rozbiorów i przeniosła się na Podole. Rodzeństwem byli Józefa, szambelanowa Jaroszyńska, Konstantyn i Stefan. Nauki pobierał z braćmi we Lwowie. Po studiach zajmował się rozległym majątkiem i rolą. Ok. 1800 r. zawarł małżeństwo z Honoratą z Jaroszyńskich. Mieli czwórkę dzieci: Edwarda, Aleksandra, Eustachego i Hortensję za Piotrem Sobańskim[1]. Przez 30 lat służył jako marszałek powiatu. Cieszył się dobrą opinią w okolicy jako wzorowy obywatel, pieczołowity ojciec i szlachcic z dowcipem. Kiedy w 1818 r. był w Sankt Petersburgu dla interesów, opowiada Felix Wrotnowski: heroldya zasiadała nad rozbiorem wywodów szlachty prowincji naszych, proponowano mu, żeby się legitymował jako potomek książąt ruskich, oświadczając, iż to bardzo łatwo okazane bydź może. Odpowiedział wtenczas: „wolę bydź dobrym szlachcicem jak k...skim książęciem,„ -- I w istocie był najlepszym szlachcicem, najlepszym patryotą polskim[2]. Powstanie ListopadowePora powstania nadeszła na ziemiach wschodnich na wiosnę 1831 r. Wrotnowski pisze dalej: W gronie trzech synów otoczony powszechnem zaufaniem stanął wśród zmawiających się jak stanąć pod bronią. -- Przez cały czas narad w Hubniku, jego wziętość była najcelniejszem ogniwem garnących się tu obywateli ... Skoro zbliżał się czas powstania, synowie chcieli go usunąć od trudów uciążliwych podeszłemu wiekowi[3]. Synowie zataili termin zbiórki, ale mimo tego zjawił się w obozie w drodze do Krasnosiółki. Synowie nie zdołali go przebłagać, aby oni byli jego zastępcami. Przyjaciołom powiedział: Ja sam szukam zaszczytu umrzeć za ojczyznę. Walczył dzielnie aż pod Daszów. Koło Majdana kiedy spotkał ich nieprzyjacielski odwrót, wysłał najmłodszego syna z pomocą do braci. Jak wrócił syn w stronę ojca już go nie odnalazł[4][5]. Rodzina
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||
