W ośrodku pracuje ponad 1400 ludzi. Około tysiąca to pracownicy NASA. Ponad trzystu zatrudnia Marynarka Wojenna, a prawie 100 agencja NOAA.
W skład ośrodka wchodzi: 6 stanowisk startowych, budynki montażowe i oprzyrządowanie potrzebne do nadzorowania i śledzenia rakiet. Ośrodek posiada także mobilne stanowiska startowe i śledzenia umożliwiające naukowcom wystrzeliwanie i obserwacje rakiet z całego świata.
Z powodu obecności stanowisk startowych rakiet i lotniska badawczego, przestrzeń powietrzna nad ośrodkiem jest zamknięta dla ruchu lotniczego.
Położenie
Położenie i okolica ośrodka Wallops Flight Facility
Ośrodek położony jest na wschodnim wybrzeżu USA, w stanie Wirginia, 253 km od Waszyngtonu (273 km od Filadelfii, 230 km od Baltimore), na półwyspie Delmarva. Stanowiska startowe położone są na wyspie Wallops i są oddalone od głównych zabudowań i lotniska należącego do ośrodka. Te ostatnie leżą na terenie byłej bazy lotnictwa Marynarki Wojennej, Chincoteague Naval Air Station.
1958-1974- stacja (badawcza) Wallops (ang.Wallops Station) – ośrodek przechodzi pod zarząd nowo utworzonej NASA. Wallops' bierze udział w badaniu i wytwarzaniu komponentów na potrzeby programu załogowych lotów kosmicznych, tj. technologia kapsuł powrotnych, testy ciśnieniowe, systemy odzyskiwania kapsuł. Ośrodek odgrywa znaczącą rolę w badaniach nad kontrolowanym wchodzeniem w atmosferę, systemami podtrzymywania życia i rakietami Scout
1975-1981- centrum lotów Wallops (ang.Wallops Flight Center) – ośrodek pozostaje kosmodromem dla lotów kosmicznych, suborbitalnych i atmosferycznych. Zakres przeprowadzanych tu badań rozszerza się na oceanografię oraz badania nad powierzchniami dla lotnisk i redukcji hałasu wytwarzanego przez samoloty
1982 – ośrodek lotów Wallops (ang.Wallops Flight Facility) – ośrodek zostaje podporządkowany Goddard Space Flight Center i zmienia nazwę. Staje się głównym centrum lotów suborbitalnych i atmosferycznych NASA. Wallops zaczyna przyjmować komercyjne zlecenia badań naukowych dotyczących lotnisk, infrastruktury śledzenia i wystrzeliwania statków. Pozostaje ośrodkiem akademickim i rządowym dla projektów atmosferycznych rakiet sondażowych, balonów i samolotów naukowych, badających Ziemię, atmosferę i przestrzeń kosmiczną
Zadania ośrodka
Przebieg torów lotów rakiet nośnych wystrzeliwanych z Wallops Flight Facility na orbitę o danym nachyleniu
nadzór nad Programem Rakiet Sondażowych NASA (NASA Sounding Rocket Program)
nadzór nad Programem Balonów NASA (NASA Balloon Program)
utrzymanie i prace inżynierskie nad zarządzaniem programem śledzenia orbitowania (Orbital Tracking Program Management)
utrzymanie i eksploatacja samolotów naukowych
odpowiedzialność za prowadzenie teoretycznych i eksperymentalnych badań nad szeroko pojmowanymi naukami o Ziemi
odpowiedzialność za Projekty Małych Ładunków Wahadłowców (NASA Small Shuttle Payload Projects), tj. SPARTAN, i University Class Explorer Program
utrzymanie i eksploatacja kosmodromu Wallops, lotniska do badań aeronautycznych, oraz podporządkowanych im stacji śledzenia, przetwarzania danych i kontroli
Ośrodek stanowi główny poligon rakietowy używany do wspierania badań prowadzonych przez NASA i inne agencje federalne (np. NOAA), a czasem także instytucje zagraniczne lub prywatne. Z WFF możliwe jest wystrzeliwanie ponad tuzina różnych typów rakiet sondażowych, atmosferycznych, balonów, oraz rakiet nośnych do lotów kosmicznych. WFF wspiera także badania i ćwiczenia przeprowadzane przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych w pobliskiej Zatoce Chesapeake.
W latach 1959–1961 miał swój udział w programie lotów załogowych Mercury. Używając rakiet Little Joe, testowano tutaj podzespoły statków Mercury, takie jak system powrotny, ewakuacyjny i podtrzymywania życia w kapsułach. W kosmos wysłano stąd również dwa rezusy, Sam i Miss Sam, które bezpiecznie powróciły z przestrzeni kosmicznej, przecierając szlak dla pierwszych amerykańskich astronautów.
Lotnisko
WFF posiada również eksperymentalne lotnisko do badań aeronautycznych. Spełnia ono jednocześnie wymagania techniczne NASA i amerykańskiego ministerstwa obrony. Ma ono trzy pasy startowe:
dł. 2667 m × szer. 45,7 m, oznaczenie: RW04/22
dł. 2438 m × szer. 61 m, oznaczenie: RW10/28
dł. 1466 m × szer. 45,7 m, oznaczenie: RW17/35
Lotnisko posiada odcinki i place pokryte różnymi materiałami używanymi w celach badawczych.
SPANDAR
Ze względu na profil swojej działalności, ośrodek potrzebuje bardzo dokładnych prognoz pogody. Do ich tworzenia używa najczulszego na świecie pozahoryzontalnego radaru naukowego, SPANDAR. Umożliwia on śledzenie obiektów odległych o 60 000 km. Jego czułość pozwala na wykrycie 3 mm kropli deszczu z odległości 10 km i pary wodnej o gęstości 1 g/m³.
Stanowiska startowe
Szczegółowy plan zabudowy ośrodka Wallops
Nazwa: Launch Area 0; Położenie: 37,8315°N, 75,4901°W; Przeznaczenie: Conestoga 1620
Nazwa: Launch Area 1; Położenie: 37,8352°N, 75,4861°W; Przeznaczenie: Astrobee F, Little Joe
Nazwa: Launch Area 2; Położenie: 37,8376°N, 75,4834°W; Przeznaczenie: Black Brant
Rodzaje rakiet sondażowych używane obecnie w Wallops Flight FacilityWidok na plażę wyspy Wallops, gdzie mieści się kosmodromBudynki do wykonywania czynności niebezpiecznychMobilna stacja naziemna należąca do Wallops Flight FacilityGłówne zabudowania i lotnisko Wallops Flight Facility
Lista obejmuje rakiety wszystkich rodzajów (od małych pogodowych Super Loki, do wynoszących satelity, np. Minotaur), jakie były wystrzeliwane z ośrodka od początku jego istnienia. Kolejność alfabetyczna, podzielona na dekady. Podane przedziały czasowe oznaczają znany okres użytkowania danej rakiety.
Rakieta nośna Minotaur na stanowisku startowym komercyjnego kosmodromu leżącego na terenie WFF
1 kwietnia 1945 – zaaprobowanie działalności ośrodka na wyspie Wallops w wyniku rozszerzenia działalności Langley Laboratory (część ówczesnej NACA) o badania nad rakietami kierowanymi
4 lipca 1945 – wystrzelenie pierwszej rakiety (dwuczłonowej Tiamat)
24 sierpnia 1945 – pierwsze pomyślnie wystrzelenie rakiety i pierwsze pomyślne użycie telemetrii w rakiecie badawczej (Tiamat)
25 kwietnia 1947 – pierwsze badania z użyciem modelu (w skali) samolotu napędzanego silnikiem rakietowym
11 stycznia 1949 – pierwsze testy rakiet ze skośną (canted) dyszą
9 czerwca 1949 – pierwsze użycie i testy małego impulsowego silnika rakietowego
24 marca 1950 – pierwszy pomyślny lot badawczego modelu silnika ramjet
8 listopada 1951 – pierwsze pomyślne wystrzelenie modelu badawczego przy pomocy katapulty helowej
29 kwietnia 1954 – pierwszy lot z Wallops trójstopniowej rakiety (Nike-Nike-Deacon)
14 października 1954 – lot pierwszej amerykańskiej rakiety czteroczłonowej
17 stycznia 1955 – pierwsze testy modeli holowanych przez rakietę
8 lipca 1958 – testy pierwszego sferycznego silnika rakietowego
18 kwietnia 1960 – pierwszy start rakiety serii Scout, Scout X
16 lutego 1961 – pierwszy satelita, Explorer 9, wystrzelony z ośrodka Wallops
4 listopada 1996 – wystrzelenie pierwszej rakiety nośnej Pegasus XL
Zwiedzanie
Wallops Flight Facility posiada własne centrum dla zwiedzających. Terminy należy ustalać przynajmniej dwa tygodnie wcześniej. Wstęp bezpłatny. Czynne od czwartku do poniedziałku, od 10 do 16.
