Wieloletnim dyrektorem fabryki był Wacław Laskowski[2][3][4].
W dniu 1 stycznia 1965 r.[5] nastąpiło połączenie zakładów WFM z sąsiednimi Polskimi Zakładami Optycznymi, po czym zaczęto stopniowo wygaszać produkcję. Nieruchomości i maszyny przejęły PZO, nadal produkując silniki i części zamienne[6].
Logotyp fabryki wybity na górnej półce zawieszenia motocykla WFM M06 S01-Z1 (1965)
Produkcja 1951–1965
motocykle (4 typy) – 600 000 sztuk
skutery (2 typy) – 28 000 sztuk
silniki (6 typów) – 250 000 sztuk – dostarczane zakładom w Świdniku i Kielcach
W kulturze masowej
Obecnie na ośmiohektarowym zrewitalizowanym terenie dawnej fabryki WFM przy ul. Mińskiej 25 zlokalizowana jest przestrzeń kulturalno-mieszkaniowa Soho Factory Warszawa[9]. Znajduje się tu Muzeum Neonów.
Pod koniec lat 50. nad sklepem firmowym WFM na ul. Kruczej 16/18 umieszczono neon autorstwa Tadeusza Rogowskiego przedstawiającego motocyklistę na motocyklu wraz z napisem „-W-F-M-”[10][11]. W Muzeum Neonów znajduje się częściowa rekonstrukcja neonu[12].
W Polskiej Kronice Filmowej przedstawiono historię posiadacza nowego motocykla SHL M05 wyprodukowanego w WFM, który po bardzo krótkim czasie od zakupu ulega awarii. Komentator skarży się na nieskuteczny proces kontroli technicznej w Warszawskiej Fabryce Motocykli[13].
Na początku XXI wieku powstał projekt reaktywacji marki WFM przy współpracy z Mińską Fabryką Motocykli i Rowerów Motovelo z Białorusi[17][18] Pomysłodawcą projektu był Włodzimierz Gąsiorek posiadający prawa do znaku towarowego WFM poprzez klub Motor Klub Wawer[19]. Motocykl był modyfikacją motocykla Mińsk Lider[17]. W sprzedaży dostępne były wersję z silnikiem 125 cm³ i 50 cm³[18].
.jpg)
.jpg){kind=logo}
.jpg){kind=logo}
