|
Wielka trójka  .jpg) Wielka trójka – termin, którym najczęściej określa się przywódców trzech światowych mocarstw alianckich (ZSRR, USA oraz Wielka Brytania) spotykających się w czasach II wojny światowej na trzech konferencjach międzynarodowych – kolejno: teherańskiej (1943) oraz jałtańskiej i poczdamskiej (obie w 1945), na których omawiano wojenne zobowiązania sojusznicze oraz kształt przyszłego porządku światowego po pokonaniu państw Osi. Wielką trójką nazywano też przywódców trzech mocarstw zwycięskich w I wojnie światowej (Wielkiej Brytanii, USA i Francji). Termin ten ma także odniesienia do innych wydarzeń w polityce globalnej. Wielka trójka II wojny światowejW jej skład wchodzili:
Inną „wielką trójkę” w czasie II wojny światowej tworzyli przywódcy trzech państw zebrani na konferencji kairskiej w 1943 r.:
Wielka trójka I wojny światowejOkreślenia tego (lub też: „gruba trójka”) używa się także w odniesieniu do przywódców zwycięskich światowych mocarstw, będących autorami kończącego I wojnę światową traktatu wersalskiego w 1919 roku. Byli to:
Razem z premierem Włoch, Vittorio Emanuele Orlando tworzyli oni na paryskiej konferencji pokojowej (w połowie stycznia 1919) tzw. „wielką czwórkę”[1], przy czym rola Włoch była najmniej znacząca. Wielka trójka – wizja współczesnościParag Khanna, amerykański politolog, twierdzi, że świat staje się areną wpływu trzech największych supermocarstw: USA, oraz jego potencjalnych rywali: Chin i Unii Europejskiej określanych jako „G-3”. Ich wzajemna równowaga i ścieranie się wpływów ma zastąpić dotychczasową hegemonię USA[2]. Na drugim poziomie znajdują się mocarstwa o mniejszym znaczeniu: Rosja, Indie i Japonia[3]. Zobacz teżPrzypisy
|
