|
Wiktor Misky
Wiktor Stefan Marian Misky (ur. 8 września 1890 w Wadowicach, zm. 1950) – podpułkownik intendent Wojska Polskiego. ŻyciorysWiktor Stefan Marian Misky urodził się 8 września 1890 w Wadowicach[1][2], w rodzinie Ludwika i Wiktorii z Polityńskich[1]. Był bratem Ludwika (1884–1938), malarza[3]. Przed 1914 został technikiem[4]. Po wybuchu I wojny światowej przystąpił do szeregów oddziałów strzeleckich 4 sierpnia 1914[4]. Od 20 sierpnia 1914 był żołnierzem 1 kompanii III batalionu 1 pułku piechoty Legionów Polskich[4]. W październiku 1914 odniósł rany w bitwie pod Laskami, po czym był leczony, a potem służył jako podoficer rachunkowy w 1 pułku piechoty (I Brygada) i w 6 pułku piechoty (III Brygada)[4]. W 1917 służył w oddziale sztabowym 1 pp.[4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Mianowany na stopień podporucznika prowiantowego z dniem 1 marca 1919[4]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w strukturze WOZG Warszawa-Powązki[4]. W korpusie oficerów zawodowych administracji dział gospodarczy był awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[6]. Jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego I był przydzielony do Szefostwa Intendentury w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[7][8]. W 1928 był szefem Rejonowego Kierownictwa Intendentury Grodno[9][2]. W 1932 służył w Szefostwie Intendentury Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[10]. Od około lat 1934 sprawował urząd prezydenta miasta Grodna. Przed wyborami parlamentarnymi do Sejmu RP w 1935 został mianowany komisarzem wyborczym w okręgu wyborczym nr 77[11][12]. Latem 1936 udał się na urlop, po którym miał ustąpić z urzędu prezydenta i powrócić do służby wojskowej na stanowisku szefa intendentury[13]. W połowie 1935 został awansowany na stopień podpułkownika intendentury z dniem 1 stycznia 1935[2][14]. Był szefem intendentury w Dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie, pełniąc to stanowisku nadal w marcu 1939[15][2] Po wybuchu II wojny światowej w okresie trwającej kampanii wrześniowej 1939 był szefem służby intendentury armii „Poznań”[2]. Został wzięty przez Niemców do niewoli i przebywał m.in. w oflagu VII A Murnau[2]. Odzyskał wolność u kresu wojny 29 kwietnia 1945[2]. Po wojnie zamieszkiwał we Francji[2]. Zmarł w 1950[16]. 26 kwietnia 1927 poślubił w Sanoku Stanisławę Dąbrowiecką z Brzozowa (ur. 1906), a świadkiem na ich ślubie był kpt. Gustaw Tysowski[1]. Był pierwowzorem postaci Witka Delneya w powieści Emila Zegadłowicza Zmory[17]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
