World Rugby Women’s Sevens Series (2015/2016) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – czwarta edycja World Rugby Women’s Sevens Series (dawniej IRB Women’s Sevens World Series), organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.
W połowie listopada 2015 roku – wraz z losowaniem grup pierwszych zawodów – World Rugby ogłosił, że sezon będzie się składać z czterech turniejów – w Dubaju, São Paulo, Atlancie i Langford rozegranych w okresie od grudnia 2015 do kwietnia 2016 roku. Tylko pierwszy z nich odbył się łącznie z turniejem męskim, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z których jedenaście brało udział we wszystkich zawodach sezonu, dwunasty uczestnik był zaś ogłaszany przez każdymi zawodami[1]. Ostatecznie w gronie gospodarzy z zawodami zaplanowanymi na koniec maja 2016 roku znalazł się dodatkowo Clermont-Ferrand[2][3].
W pierwszych dwóch turniejach – w słonecznym Dubaju i deszczowym São Paulo – niepokonane były Australijki[4][5][6]. Dobrą passę kontynuowały w kolejnych zawodach, zwyciężając w Atlancie pomimo porażki w fazie grupowej z Anglią[7]. W drugim turnieju północnoamerykańskiego tournée Angielki zakończyły zaś trzyletni okres bez turniejowego zwycięstwa w fazie pucharowej pokonując kolejno reprezentantki Australii i Nowej Zelandii[8][9]. Australijki, którym do końcowego triumfu – pierwszego w historii – wystarczało zajęcie w ostatnich zawodach szóstego miejsca[10], zagwarantowały go sobie wygraną w ćwierćfinałach[11], w finale francuskich zawodów uległy zaś Kanadyjkom[12]. Te z kolei zajęły w klasyfikacji generalnej trzecią lokatę wyprzedzając Angielki lepszym bilansem punktów, drugą pozycję na podium zajęły zaś Nowozelandki[13][14]. Czołowa dziewiątka tej edycji uzyskała status core teams na kolejny sezon[15]. Prowadząca po czterech rundach w klasyfikacjach punktowej i przyłożeń Emilee Cherry[16] ostatecznie zajęła w obu drugie lokaty[17], a triumfowały w nich odpowiednio Kanadyjka Ghislaine Landry[18] i Nowozelandka Portia Woodman[19]. Ta druga utrzymała też prowadzenie w obu tych statystykach w klasyfikacji wszech czasów[20].
Panel sędziowski, podobnie jak w poprzednich dwóch sezonach, składał się z kobiet uzupełnionych o dwóch mężczyzn (Rasta Rasivhenge i James Bolabiu)[21][22][23]. Sponsorem tytularnym cyklu z czteroletnią umową, podobnie jak w przypadku zawodów męskich, został HSBC[24].
Kalendarz
System rozgrywek
Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których jedenaście jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), a ostatni uczestnik będzie ogłaszany przed poszczególnymi turniejami. Status core teams otrzymała najlepsza dziewiątka poprzedniego sezonu (Anglia, Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA)[25], kolejne dwa miejsca zarezerwowano dla czołowych zespołów turnieju kwalifikacyjnego[26][27]. Wywalczyły je zawodniczki z Japonii i Irlandii[28].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej ilości punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie[33]:
- wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej ilości zdobytych punktów;
- większej ilości zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut[33].
Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej[33]:
| Miejsce
|
Punktacja
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
16
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
8
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
W przypadku tej samej ilości punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie[33]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej ilości zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
Turnieje
Klasyfikacja generalna[34]
Przypisy
Linki zewnętrzne
| Turnieje |
|
|---|
| Stadiony |
|
|---|
| Stali uczestnicy |
|
|---|
| Pozostali uczestnicy |
|
|---|
