World Rugby Women’s Sevens Series (2017/2018)
World Rugby Women’s Sevens Series (2017/2018) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – szósta edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Na początku października 2017 roku World Rugby ogłosiła, że sezon będzie się składać z pięciu turniejów – w Dubaju, Sydney, Kitakyūshū, Langford i Paryżu – rozegranych w okresie od listopada 2017 do czerwca 2018 roku. Trzy z nich odbyły się łącznie z turniejami męskimi, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody. W porównaniu do poprzedniego sezonu z harmonogramu wypadł turniej w USA, zaś francuski został przeniesiony do Paryża[1][2][3]. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z których jedenaście brało udział we wszystkich zawodach sezonu, dwunasty uczestnik był zaś ogłaszany przez każdymi zawodami. Sezon został zdominowany przez reprezentacje Nowej Zelandii i Australii, które zwyciężyły we wszystkich zawodach, a pomiędzy sobą rozegrały trzy z pięciu finałów. W całym cyklu triumfowały Australijki, które jako jedyne uplasowały się na podium każdego z turniejów, po zwycięstwie w dwóch pierwszych zajęły trzecie miejsce w Japonii oraz dotarły do finału w dwóch pozostałych. Drugie w klasyfikacji generalnej Nowozelandki bez porażki zagrały w trzech ostatnich turniejach sezonu, wcześniej zaliczając finał, jednak kluczowa dla ich pozycji okazała się ćwierćfinałowa porażka z Amerykankami w Dubaju. Dzięki równej formie i pierwszemu w historii udziałowi w jednym z finałów Francuzki zajęły natomiast trzecią pozycję, spychając na czwartą lokatę medalistki wszystkich poprzednich edycji, Kanadę, dla których decydujący był zakończony na przedostatnim miejscu turniej w Japonii. Po występie w pierwszym z finałów Amerykanki nie potrafiły ustabilizować formy i ostatecznie zostały sklasyfikowane na miejscu piątym[4][5][6][7][8][9][10][11][12][13]. W klasyfikacji punktowej i przyłożeń zwyciężyła Nowozelandka Portia Woodman[14][15], jej rodaczka Michaela Blyde otrzymała natomiast Impact Player Series Award dla zawodniczki, która uzyskała największą w sezonie liczbę punktów za szarże w obronie, przełamania linii obronnej przeciwnika, ponadtrzymetrowe ataki z piłką w ręku oraz jej oddania "na kontakcie"[16][17]. Prócz tych dwóch zawodniczek do najlepszej siódemki sezonu wybrano także Evania Pelite, Emma Tonegato, Baizat Khamidova, Patricia García i Montserrat Amédée, nowicjuszką roku została uznana zaś Francuzka Coralie Bertrand[18]. Panel sędziowski, podobnie jak w poprzednich trzech sezonach, składał się z kobiet uzupełnionych o dwóch mężczyzn[19]. Sponsorem tytularnym cyklu, tak jak w przypadku zawodów męskich, był HSBC[20]. Kalendarz
System rozgrywekPodobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których jedenaście jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), a ostatni uczestnik będzie ogłaszany przed poszczególnymi turniejami. Status core teams otrzymała najlepsza dziesiątka poprzedniego sezonu (Anglia, Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA), jedno miejsce zarezerwowano dla zwycięzcy turnieju kwalifikacyjnego[21], a wywalczyła je Japonia[22].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie[28]:
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut[28]. Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej[28]:
W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie[28]:
Turnieje
Przypisy
Linki zewnętrzne
|