Wskaźnik intensywności zabudowy

Wskaźnik intensywności zabudowy – stosunek powierzchni budynków do powierzchni gruntu na danym terenie^[1].

Jako wskaźnik intensywności zabudowy (I) przyjmuje się stosunek powierzchni całkowitej budynku (P_c – suma powierzchni wszystkich kondygnacji nadziemnych mierzonych na poziomie posadzki po obrysie zewnętrznym budynku z uwzględnieniem tynków, okładzin i balustrad) do powierzchni działki/terenu (P_t): ${\displaystyle I={\frac {P_{c}}{P_{t}}}}$

Minimalną i maksymalną intensywność zabudowy obowiązkowo określa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i jest ona zdefiniowana jako stosunek powierzchni całkowitej zabudowy (czyli suma powierzchni całkowitej wszystkich budynków na działce) do powierzchni działki budowlanej^[2]. Ustalanie wskaźnika minimalnego ma na celu racjonalne wykorzystanie działek pod zabudowę i optymalizację nakładów kosztów budowy miejskiej infrastruktury technicznej i społecznej. Z kolei ustalenie wskaźnika maksymalnego ma chronić walory środowiska przyrodniczego lub zapewniać korzystne warunki użytkowania terenu o określonym przeznaczeniu.