|
Władimiriec T-25
Ten artykuł należy dopracować
  T-25, T-25A, T-25A1, T-25A2, T-25A3 Władimiriec (ros. Владимирец) – ciągnik rolniczy produkowany od 1966 roku w ZSRR i później w Rosji. HistoriaPierwotnie ciągnik T25 w latach 1966–1972 był produkowany przez Charkowskij Traktornyj Zawod w Charkowie, następnie w roku 1972 przeniesiono produkcję do zakładu Władimirskij Motoro-Traktornyj Zawod we Włodzimierzu, skąd wzięła się nazwa „Władimirec” (Владимирец)[potrzebny przypis]. W 1973 roku przeszedł gruntowną modernizację i nadano mu nazwę T-25A. Do 1978 roku produkowano także wariant T25A1 – z daszkiem brezentowym. W latach 1977–1979 przeszedł kolejną modernizację, m.in. zmieniono skrzynię biegów zamieniając dwie dźwignie zmiany biegów na jedną dźwignię. Wprowadzono trzy warianty wyposażenia oznaczone jako:
Lata 1980–1990 to okres wprowadzania przez fabrykę wielokrotnych zmian konstrukcyjnych w podzespołach ciągnika. Wśród nich można wymienić zmianę sterowania skrzynią biegów z jednej dźwigni na dwie dźwignie, zmiana przełożeń skrzyni biegów (układ biegów nieparzyście na parzyście), zmiany alternatora i instalacji elektrycznej oraz zmiany w częściach (np. zmiana rozmiarów gwintów). Zaprojektowano rozwiązanie podnośnika z regulacją automatyczną, jako wyposażenie opcjonalne. Ciągnik importowano do Polski drogą kolejową, cena zakupu i dostępność przedstawiała się korzystniej od rodzimego Ursusa C-330. Wersja eksportowa była wyposażona w inny układ filtrów paliwa oraz reflektory. Pewna liczba ciągników powstawała w Polsce w prywatnych zakładach z importowanych podzespołów. Historia po roku 1990 jest mało znana i opisana. Zaprojektowano ciągnik T-30 z przednim napędem. Po 1990 roku wprowadzono świece żarowe w głowicy (wcześniej podgrzewacz w kolektorze ssącym), zmieniono głowice i tłoki (inny kształt komory spalania), zmieniono pompę wtryskową i sposób jej montażu. W późniejszym okresie zastosowano silnik D-120 z pełnoprzepływowym puszkowym filtrem oleju. W układzie napędowym zastosowano hamulce tarczowe. W Polsce znany pod marką Leda. Główne różnice polegały na zmianach kosmetycznych deski rozdzielczej i nadwozia oraz zastosowania kabiny polskiej produkcji. Od 1994 roku produkowany ponownie w Charkowie pod nazwą HTZ-2511 (ХТЗ-2511) oraz w wariancie z mocniejszym silnikiem Deutz HTZ-3510. Główne różnice to bardziej kompaktowy kształt maski, zbiornik paliwa pomiędzy silnikiem a kabiną, zmieniony kształt kabiny, silnik D-120, hydrostatyczny układ kierowniczy. Do 2002 roku produkowano we Włodzimierzu pod nazwą VTZ (ВТЗ), następnie pod nazwą Agromasz, jako następca modelu T-30. Pewna liczba ciągników została sprzedana w Polsce pod marką Pronar Żubroń. CharakterystykaKonstrukcję ciągnika oparto na wcześniejszym modelu DT-20. Silnik D-21 chłodzony powietrzem, dwucylindrowy, z bezpośrednim wtryskiem paliwa, częściowo zunifikowany ze silnikiem D-144 ciągnika T-40, charakteryzuje się niskim zużyciem paliwa i łatwą obsługą. Zastosowano jednotarczowe sprzęgło suche, często krytykowane za brak drugiego stopnia WOM. Pomiędzy sprzęgłem a skrzynią biegów znajduje się korpus przedłużający z łącznikiem wałów. Skrzynia biegów posiada nowatorskie rozwiązanie w postaci wałów ułożonych poprzecznie. Napęd z silnika trafia na mechanizm nawrotu będący przekładnią kątową z parą trzech kół zębatych, następnie napęd przechodzi przez trzybiegową przekładnię, aby poprzez dwubiegowy reduktor trafić na mechanizm różnicowy. Dodatkowa przekładnia redukcyjna, napędzana z wału wejściowego skrzyni biegów pozwala na uzyskanie czwartego biegu zredukowanego (pełzającego) wyłącznie do przodu. Napęd na koła tylne przekazywany jest przez zwolnice portalowe, które można obracać umożliwiając zmianę prześwitu w trzech położeniach. Hamulce typu taśmowego, sterowane mechanicznie. Przednia oś o przekroju okrągłym pozwala na zmianę rozstawu kół oraz zmianę prześwitu w trzech położeniach. Układ kierowniczy, krytykowany za nietrwałe wykonanie, umożliwia przezbrojenie ciągnika do długotrwałej jazdy tyłem. Układ hydrauliczny z pompą napędzaną niezależnie, z dwusekcyjnym rozdzielaczem i niewielkim zbiornikiem na olej hydrauliczny (w Polsce zamiast oleju hydraulicznego zalecano stosowanie oleju silnikowego) pozwala na podnoszenie maszyny zaczepianej o masie do 600 kg. Ciągnik fabrycznie nie był przystosowany do instalacji pneumatycznej. W Polsce opcjonalnie był doposażany w układ pneumatyczny z podzespołów produkcji krajowej. Trzypunktowy układ zawieszania kat. 2 wg ISO. Krzyżowy układ odciągów uważany jest za niewygodny i często jest przerabiany na odciągi boczne. Siłownik dwustronnego działania umożliwia podniesienie ciągnika w sytuacjach awaryjnych. Różnice wynikające z różnicy standardów pomiędzy ZSRR a Polską sprawiły, że ciągnik ten nie był przystosowany do ciągnięcia przyczepy, m.in. przez brak górnego zaczepu transportowego, brak układu hamulców pneumatycznych, inny gatunek oleju w hydraulice i odmienny standard połączeń gniazda przyczepy. Ciągnik ten jest ceniony głównie przez ekonomiczną eksploatację, tanie części oraz szczelną kabinę. Do wad zalicza się często niską jakość części zamiennych, dość nietypową konstrukcję niektórych podzespołów oraz trudności w naprawach będące skutkiem braku wiedzy technicznej (brak instrukcji napraw w języku polskim). Dane techniczne
PrzypisyŹródła |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
