W lutym Belgijski Aeroklub po uzgodnieniu z miejscowym Aeroklubem podał informację, że zawody odbędą się 30 maja w Antewerpii[1]. Na początku kwietnia została zamknięta lista zgłoszeń. Do udziału w zawodach zostało zgłoszonych 18 balonów. Po trzy zgłosiły: Belgia, USA, Wielka Brytania i Włochy, Hiszpania dwa, a Szwajcaria jeden[2].
Amerykańskimi kwalifikacjami były zorganizowane 1 maja w Little Rock zawody o puchar Litchfielda[3]. Wygrał je Ward T Van Orman, drugi był Hawthorne C. Gray, a trzeci John A. Boettner. Otrzymali oni prawo skompletowania sobie załóg, które w zawodach o Puchar Gordona Bennetta w Belgii[4].
Start balonów. Antwerpia 1926.
Wpisowe wynosiła 500 franków. Zwycięzcy zwrócono połowę, a drugiemu zespołowi jedna trzecią kosztów[5]. Przed zawodami okazało się, że balon hiszpański Fernandez Duro nie wystartuje. Siatka brytyjskiego balonu Bee pękła, gdy zaczęto napełniać balon i konieczne było znalezienie nowej w Brukseli[6].
Ekipa amerykańska. Od lewej stoją: Boettner, Maxson, Johnson, Sydney Veit, Gray, Morton i Ward T. Van Orman
Pogoda w dniu startu była niekorzystna, od rana padał deszcz. Nie przeszkodziła jednak widzom, którzy licznie przybyli na miejsce startu. Po 16-tej jako pierwszy wystartował przy dźwiękach hymnu włoski balon Aerostieri III, po nim belgijski Prince Leopold, następnie Goodyear, La Picardie, Helvetia, Ciampino IV, Belgica, Bee, Army S-16, Miramar, Ciampino III, Aerostiere I , Akron i jako ostatni Banshee III. Awarie spowodowane silnym wiatrem uniemożliwiły start dwóch balonów francuskich Anjou i Vieilles Tigres. Banshee III po starcie wzbił się na 50 m, po czym gondola opadła na ziemię i dopiero zwolnienie kilku worków balastu pozwoliło na dalszy lot[6].
Amerykański balon Akron N.A.A. został zdyskwalifikowany, gdy wkrótce po starcie drugi pilot Herbert W. Maxson wypadł z kosza[10]. Wszystkiemu winna była zła pogoda. Zawodnicy wylewali wodę z gondoli zabezpieczonej wodoodporną tkaniną, gdy nagły podmuch wiatru rzucił gondolą na ziemię i wyrzucił Maxona na zewnątrz. Zanim wstał balon pionowo wzniósł się do góry i zniknął w chmurach[6]. Maxson nie został poważnie ranny, ale przewieziono go do szpitala w Antwerpii. W gondoli pozostał drugi pilot John A. Boettner, który wylądował w Barle Nassau[11].
Pierwszy wylądował włoski balon Ciampino IV który musiał lądować niedaleko Antwerpii z powodu nieszczelnego zaworu. Niewiele dalej poleciał drugi z włoskich balonów Ciampino III. Ernest Demyter wylądował po 5 godzinach, ale przebyta odległość pozwoliła na zajęcie 3 miejsca. Van Orman wzbił się na wysokość 6 500 metrów i leciał na niej około 3 godzin. W ustaleniu kierunku lotu pomagało mu zabrane do gondoli wyposażenie nawigacyjne[6].
Nagrody
Zwycięzca zawodów otrzymał 12 500 franków[5]. Podczas bankietu, który odbył się 15 czerwca w Paryżu Ward Van Orman i W. Morton otrzymali specjalne medale wybite z okazji wyścigu o drugi puchar zawodów[12].
