|
Zapał  A – lufa B – ładunek miotający C – pocisk D – zapał Zapał (otwór zapałowy) – w dawnej odprzodowej ręcznej broni palnej oraz artyleryjskiej niewielki otwór w tylnej części lufy, łączący panewkę z ładunkiem miotającym umieszczonym w przewodzie lufy. Umożliwiał doprowadzenie ognia za pomocą lontu (albo miałkiego prochu) do ładunku w dennej części lufy. W chwili wystrzału ogień powstający na panewce przenoszony był przez zapał do wnętrza lufy, powodując zapłon ładunku miotającego (prochu) i wystrzelenie pocisku. We wczesnej (XV-wiecznej) broni ręcznej zapał umieszczano na górnej powierzchni lufy, później – po jej prawej stronie, przy panewce zamka. W działach umieszczony był na wierzchu tylnej (zamkowej) części lufy. Prostym sposobem szybkiego unieszkodliwienia działa było jego zagwożdżenie, polegające na trwałym zablokowaniu zapału wbitym w niego przedmiotem (bolcem, sztyftem, gwoździem). Bibliografia
|
