|
Éric Rohmer
Eric Rohmer, właśc. Jean-Marie Maurice Schérer (ur. 20 marca 1920 w Tulle, zm. 11 stycznia 2010 w Paryżu) – francuski reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, pisarz, krytyk i teoretyk filmu. ŻyciorysPoczątkiUrodził się w Tulle, w centralnej Francji, w rodzinie alzackiego pochodzenia. Studiował literaturę francuską w Paryżu. Jego pasją w czasie studiów była XVIII-wieczna powieść psychologiczna. Pracę magisterską poświęcił Nowej Heloizie Jean-Jacques'a Rousseau. Po ukończeniu studiów uczył francuskiego w paryskich i podparyskich liceach. W 1946 debiutował jako prozaik powieścią Elisabeth, wydaną pod pseudonimem Gilbert Cordier. Pisał również liczne opowiadania. W specjalistycznych czasopismach zaczął publikować artykuły na temat sztuki filmowej. Przełom w jego życiu nastąpił podczas oglądania filmu Stromboli, ziemia bogów (1950) Roberta Rosselliniego. Poczuł wtedy, że jego powołaniem jest reżyseria filmowa. W tym samym roku nakręcił w warunkach amatorskich swój pierwszy film krótkometrażowy pt. Dziennik łotra. Rohmer jako krytykW latach 50. zajmował się głównie krytyką filmową. Początkowo publikował teksty pod swym prawdziwym nazwiskiem. Od 1955 zaczął już jednak konsekwentnie używać pseudonimu Éric Rohmer, którym od początku podpisywał swoje filmy. Znalazł się w zespole słynnego pisma „Cahiers du Cinéma” – był jego redaktorem naczelnym w latach 1957–1963. Czasopismo to odegrało kluczową rolę w kształtowaniu francuskiej nowej fali, a artykuły publikowali tam przyszli najwięksi reżyserzy tego nurtu: François Truffaut, Jean-Luc Godard, Jacques Rivette czy właśnie sam Rohmer. Rohmer jako reżyserSwój pełnometrażowy debiut Pod znakiem lwa Rohmer nakręcił w 1959. Ponieważ film poniósł komercyjną klęskę, reżyser zmuszony był do realizowania kolejnych obrazów w warunkach niemalże amatorskich. Sukces komercyjny i artystyczny nadszedł pod koniec lat 60., kiedy to powstała Kolekcjonerka (1967) i Moja noc u Maud (1969). Ten ostatni tytuł przyniósł Rohmerowi nominacje do Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny oraz film nieanglojęzyczny. Charakterystyczną cechą kina Rohmera było to, że układał on swoje filmy w poszczególne cykle: Sześć opowieści moralnych, Komedie i przysłowia, Opowieści czterech pór roku. Przez następne dziesięciolecia Rohmer stał się pupilkiem międzynarodowych festiwali, uznawanym za niekwestionowanego mistrza francuskiego kina. Wśród licznych nagród, które zdobył był m.in. Srebrny Niedźwiedź – Nagroda Specjalna Jury na 17. MFF w Berlinie za Kolekcjonerkę (1967), Grand Prix Jury na 29. MFF w Cannes za Markizę O (1976), Srebrny Niedźwiedź dla najlepszego reżysera na 33. MFF w Berlinie za Paulinę na plaży (1983) oraz Złoty Lew na 43. MFF w Wenecji za Zielony promień (1986). Filmografia
Nagrody i nominacjePrzypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba):
|
||||||||||||||||
