|
Mo Farah
Sir Mohamed Muktar Jama (Mo) Farah (geboren als Hussein Abdi Kahin) (Somaliland, 23 maart 1983) is een Britse baan- en veldloper van Somalische afkomst, die zich heeft gespecialiseerd in de lange afstanden. Hij is viervoudig olympisch kampioen, zowel in 2012 als in 2016 pakte hij de dubbel op de 5000 en 10.000 m. Ook is Farah zesvoudig wereldkampioen en heeft hij in verschillende disciplines in totaal acht Europese titels op zijn naam staan. BiografieJeugdFarah werd geboren als Hussein Abdi Kahin in Somaliland. Het land werd in zijn jeugd door een allesverwoestende burgeroorlog met Somalië geteisterd. Jarenlang ging het verhaal dat hij op achtjarige leeftijd door zijn vader was meegenomen naar Engeland, waarvoor deze een verblijfsvergunning had. Uit angst zijn Brits staatsburgerschap te verliezen openbaarde Farah pas in 2022 de waarheid over zijn jeugd. In de BBC-documentaire The Real Mo Farah onthulde hij zijn echte naam en afkomst. Zijn vader werd in de Somalische Burgeroorlog gedood door een verdwaalde kogel toen hij vier jaar oud was. Op acht- of negenjarige leeftijd stuurde zijn moeder hem, als enige van haar zoons, naar zijn oom in Djibouti met de hoop op een beter leven daar. Echter, een Somalische vrouw smokkelde hem onder de valse naam Mo Farah naar Engeland en maakte hem wijs dat ze hem daar met zijn familie zou herenigen. Ze hield hem echter bij zich in huis en vernietigde de contactgegevens waarmee hij zijn familie had kunnen bereiken.[1] Ze dwong hem om onder slechte omstandigheden de huishouding van haar gezin te doen en op haar kinderen te passen. Engels sprak Farah toen nauwelijks en pas toen hij twaalf jaar was, mocht hij naar school. Daar nam hij zijn gymnastiekleraar in vertrouwen en die zorgde dat hij in een beter Somalisch pleeggezin terechtkwam en dat hij in 2000 een Brits paspoort kreeg. Anno 2022 wonen zijn moeder en twee broers nog in Somaliland en is de Britse politie een onderzoek naar mensenhandel gestart.[2] Farah volgde op het Feltham Community College in Londen zijn lagere schoolopleiding. Zijn atletische aanleg werd nadien op de Isleworth and Syon-school ontdekt door zijn gymnastiekleraar Alan Watkinson. Deze nam Farah min of meer onder zijn hoede toen hij zag hoe de veertienjarige jongen met zijn opleiding worstelde en onder de taalbarrière leed. Watkinson was ook de man die ervoor zorgde dat de Sociale Dienst Farah uit het huis haalde waar hij terecht was gekomen. Farah's passie was voetbal en hij droomde ervan om ooit in zijn favoriete Arsenal te voetballen. Watkinson had echter oog voor de bovengemiddelde aanleg van Farah voor atletiek en wist hem zover te krijgen, dat hij meedeed aan de veldloopkampioenschappen voor scholieren. Farah, die geen benul had van wat er nu eigenlijk moest gebeuren, liep prompt de verkeerde kant op. Toen hij uiteindelijk de andere jongens achterna ging, werd hij nog tweede ook. Enkele weken later nam hij deel aan de provinciale kampioenschappen en finishte als vierde, hoewel hij geen spikes had.[3] Europees jeugdkampioenAls lid van de Newham and Essex Beagles atletiekvereniging en met Londen als thuisbasis behaalde Farah in 2001 zijn eerste internationale successen. Eerst won hij een zilveren medaille op de EK veldlopen voor junioren in Thun. Later dat jaar werd hij in het Italiaanse Grosseto Europees jeugdkampioen op de 5000 m in 14.09,91. Hier versloeg hij de Portugees Bruno Saramago en de Spanjaard Noel Cutillas. In 2005 zette Farah een belangrijke stap door zich te voegen bij de groep waar ook de Australische loper Craig Mottram zich bij had aangesloten: een groep Keniaanse hardlopers, waaronder de nummer een van de wereld op de 10.000 m, Micah Kogo. "Zij slapen, eten, trainen en rusten, dat is alles wat zij doen, maar als atleet moet je dit allemaal doen. Door met Craig samen te lopen, voelde ik mij positiever," aldus Farah. "Als ik ooit zo goed wil zijn als deze atleten, moet ik harder werken. Ik wil niet alleen de beste van Groot-Brittannië zijn, ik wil bij de allerbesten horen."[4] Europese titels bij de seniorenIn 2006 veroverde Mo Farah zijn eerste titel bij de senioren. In het Italiaanse San Giorgio su Legnano werd hij Europees veldloopkampioen. Vervolgens liet hij in juli van dat jaar op de 5000 m een tijd klokken van 13.09,40, waarmee hij de op een na snelste Brit ooit werd achter David Moorcroft. De maand erop veroverde hij op deze afstand de zilveren medaille bij de Europese kampioenschappen in Göteborg. In 2009 won Farah opnieuw in Italië. Tijdens de Europese indoorkampioenschappen in Turijn veroverde hij de titel op de 3000 m, een titel die hij in 2011, op de Europese indoorkampioenschappen in Parijs, zou prolongeren. Vervolgens werd hij in 2007 op wereldkampioenschappen in Osaka zesde op de 5000 m. Later die maand werd hij op de wereldatletiekfinale in Stuttgart met 13.41,61 zevende en won hij een bronzen medaille op de 3000 m.  Intussen liet Mo Farah zien, dat hij binnen Europa ook op de buitenbaan de te kloppen atleet was. Op 27 juli 2010 werd hij bij de Europese kampioenschappen in Barcelona kampioen op de 10.000 m. In een tactisch slot van de race liep hij op kop met de Spanjaard Ayad Landassem, drong deze de kop op, maar liep in de laatste ronde met een grote versnelling bij hem weg. Uiteindelijk finishten de Brit Chris Thompson en de Italiaan Daniele Meucci nog voor Landassem op de tweede en derde plaats. Farah werd met deze prestatie de eerste Brit die op Europese kampioenschappen een gouden medaille veroverde op de 10.000 m. Vervolgens won hij ook nog eens goud op de 5000 m, waarmee hij dus tevens de eerste Brit werd die op een EK de dubbel scoorde. Eerste Brit binnen de dertien minutenTer afronding van het succesvolle jaar 2010 liep Mo Farah enkele weken later tijdens de Diamond League Meeting in Zürich Moorcrofts record op de 5000 m uit de boeken: in een tijd van 12.57,94 werd hij de eerste Britse atleet die erin slaagde om de 5000 m binnen de dertien minuten af te leggen. In december 2010 werd Farah door de British Olympic Association uitgeroepen tot atleet van het jaar. Europees record 10.000 mIn februari 2011 kondigt Mo Farah aan dat hij naar het Amerikaanse Portland zal verhuizen om te gaan samenwerken met zijn nieuwe coach Alberto Salazar, onder meer bekend van diens drie achtereenvolgende overwinningen in de New York City Marathon, begin jaren tachtig. Het inspireert hem om op 19 februari in Birmingham het Europese indoorrecord op 5000 m te verbeteren tot 13.10,60. Vervolgens prolongeert hij, zoals eerder gemeld, in Parijs zijn Europese indoortitel op de 3000 m, waarna hij enkele weken later in New York de halve marathon wint in 1:00.23.  Olympische Spelen 2012Het indoorseizoen verliep teleurstellend voor Farah. Hij werd tijdens een indoorwedstrijd in Birmingham verslagen op de 3000 m, nadat hij naar eigen zeggen de laatste vier à vijf rondes met zware benen liep. Hij zette hierna zelfs vraagtekens bij zijn deelname aan de WK indoor van Istanboel.[6] Uiteindelijk werd besloten om toch mee te doen. Hij presteerde daar onder zijn eigen verwachtingen: hij eindigde als vierde. Even leek het erop dat Farah alsnog op het podium zou eindigen omdat de nummer drie, Edwin Soi, werd gediskwalificeerd vanwege hinder. Uiteindelijk werd dit besluit ingetrokken en miste Farah definitief de top drie. Outdoor liep het olympische seizoen beter. Hij won de 5000 m tijdens de EK van Helsinki. Ook won Farah driemaal zijn race bij de Diamond League, waaronder de 5000 m tijdens de London Grand Prix. Ook bij de Olympische Spelen was Farah succesvol in Londen. Hij won op zowel de 5000 als de 10.000 m olympisch goud. Hij was de eerste Europeaan die de 5000 en de 10.000 m tijdens één Olympische Spelen won sinds de Fin Lasse Virén dat in 1976 had gepresteerd. Successen op diverse afstandenFarah besloot om niet zijn titel te verdedigen bij de EK indoor van 2013. In plaats daarvan focuste hij het winterseizoen meer op de langere afstanden. Zo deed hij eind februari mee aan de halve marathon van New Orleans. Hij verbeterde hier het Britse record tot 1.00,59, wat eveneens genoeg was voor de overwinning. Tijdens het baanseizoen verbeterde Farah wederom een record, ditmaal op de 1500 meter. Bij de Herculis in Monaco liep hij in het kielzog van Asbel Kiprop 3.28,81: een verbetering van het Europees record dat sinds 1997 op naam stond van de Spanjaard Fermin Cacho. Door deze prestaties was Farah de gedoodverfde favoriet voor de 5000 en 10.000 m bij de WK van Moskou. Die rol maakte hij waar, want hij won beide afstanden. Olympische Spelen 2016Op de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro eindigde hij ondanks een struikelpartij tijdens de 10.000 m alsnog op een eerste plaats. In de slotronde versloeg hij de Keniaan Paul Tanui in de eindsprint. Ook op de 5000 m wist hij goud te pakken. PrivéIn april 2010 trouwde Farah met zijn partner Tania Nell. Bij de trouwpartij in Richmond upon Thames waren onder andere de atleten Paula Radcliffe, Steve Cram, Hayley Yelling, Jo Pavey en de Zweedse steeplechaser Mustafa Mohamed aanwezig. Mo Farah en zijn vrouw hebben samen twee dochters, een tweeling, en een zoon. Hij heeft daarnaast een stiefdochter. In december 2016 werd hij in de New Year's Honours list in de adelstand verheven.[7] Titels
Persoonlijke records
Palmares3000 m
5000 m
10.000 m
5 km
10 km
10 Eng. mijl
halve marathon
marathon
veldlopen
Diamond League-podiumplekken
Onderscheidingen
Bronnen, noten en/of referenties
Externe links
 Zie de categorie Mo Farah van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
  ·  ·  · · |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
