Życie raz jeszcze – polski film psychologiczny z 1964 roku na podstawie powieści Romana Bratnego. Film, tuż po premierze kinowej (12 marca 1965), trafił na półkę na ponad 20 lat^[1].

Plenery: Warszawa, Piotrków Trybunalski (ul. Strończyńskiego, ul. Sieradzka, ul. Rycerska).

Pierwsze lata po wojnie. W okolicach Lublina oddział NSZ dokonuje ataku na pociąg. Ciężko ranny zostaje sekretarz Komitetu Powiatowego PPR, Jakuszyn. Po wyjściu ze szpitala na prośbę Anny Jankowskiej – młodej działaczki ZWM – interweniuje w sprawie Piotra Grajewskiego, lotnika RAF, oskarżonego o współpracę z NSZ. Piotr krótko cieszy się wolnością, bowiem zostaje znowu aresztowany. Ta sprawa rzuca cień na Jakuszyna, który zostaje pozbawiony stanowiska za rzekomy brak czujności^[1].

• Andrzej Łapicki – Piotr Grajewski
• Tadeusz Łomnicki – Jakuszyn
• Ewa Wiśniewska – Anna Jankowska
• Edmund Fetting – redaktor Rydz
• Tadeusz Kalinowski – pułkownik
• Henryk Bąk – współwięzień Grajewskiego
• Franciszek Pieczka – współwięzień Grajewskiego
• Krzysztof Chamiec – dowódca oddziału NSZ atakującego ciężarówkę
• Kazimierz Opaliński – adwokat Grajewskiego
• Wojciech Siemion – członek Komitetu Powiatowego atakujący Jakuszyna
• Janusz Kłosiński – kolejarz Burek, członek Komitetu Powiatowego
• Jerzy Walczak – towarzysz, współpracownik Jakuszyna
• Jerzy Przybylski – major Łapszewicz, przyjaciel Grajewskiego z RAF-u
• Adam Pawlikowski – dowódca oddziału NSZ zatrzymującego pociąg
• Zdzisław Tobiasz – kolejarz w Warszawie
• Witold Dębicki – chłopak przed listą przyjętych na prawo

Źródło^[1].

• Życie raz jeszcze w bazie Filmweb
• Życie raz jeszcze w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Życie raz jeszcze w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”