Adolphe Thiers

Ten artykuł należy dopracować:

→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Adolphe Thiers

Pełne imię i nazwisko	Louis Adolphe Thiers
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1797 Marsylia
Data i miejsce śmierci	3 września 1877 Saint-Germain-en-Laye
2. Prezydent Republiki Francuskiej Współksiążę Andory
Okres	od 31 sierpnia 1871 („Głowa państwa” od 13 lutego) do 24 maja 1873
Poprzednik	Louis Jules Trochu
Następca	Patrice de Mac Mahon
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Louis Adolphe Thiers (ur. 18 kwietnia 1797 w Marsylii, zm. 3 września 1877 w Saint-Germain-en-Laye) – francuski polityk, historyk, zwolennik monarchii konstytucyjnej.

Z zawodu adwokat i dziennikarz liberalny w Paryżu, gdzie pracował od 1821 roku. W roku 1830 wydał dziennik National. Jego działalność sprawiła, iż został inspiratorem protestu przeciwko ordonansom i współtwórcą rewolucji lipcowej. Pozyskał wkrótce masy ludowe, został po rewolucji 1830 r. radcą stanu i podsekretarzem stanu w ministerstwie skarbu, oraz deputowanym.

Działalność polityczną rozpoczął w okresie panowania Ludwika Filipa. Wsławił się wówczas jako przeciwnik radykalnych ugrupowań republikańskich, krwawo stłumił zorganizowane przez nie powstanie w 1834 roku.

Od 1832 r. minister spraw wewnętrznych, później handlu i robót publicznych. Od 1836 r. premier i minister spraw zagranicznych od lutego do sierpnia. Wkrótce przeszedł do opozycji, po czym w 1840 r. został premierem ministrem spraw zagranicznych od marca do października. Dążył do oparcia Francji o granicę Renu, wobec jednakże zarzutów, że chce wywołać wojnę europejską, ustąpił z gabinetem i przeszedł znów do opozycji. Po 1848 przeciwnik Napoleona III wyznając poglądy orleanistyczne, w czasie zamachu stanu w 1851 r. uwięziony, żył (1851-1852) na wygnaniu. Powróciwszy do Paryża poświęcił się badaniom naukowym, od 1863 r. znów deputowany, został znów przywódcą opozycji. W 1870 r. przeciwnik przedwczesnego wypowiedzenia wojny Prusom. Daremnie zabiegał w swej podróży o pomoc mocarstw dla Francji.

W opozycji do Napoleona III Bonaparte, którego nie doceniał, uważał za figuranta, którym łatwo będzie manipulować. W czasie wojny francusko-pruskiej w 1871 roku przyjął bardzo korzystne dla Francji warunki zawieszenia broni i poddał Paryż wojskom pruskim oraz krwawo stłumił Komunę Paryską, za co zyskał przydomek „Krwawego Karła”. Od 31 sierpnia 1871 stał na czele rządu, będąc prezydentem III Republiki, układał się z Bismarckiem o pokój; dzięki niemu Francja szybko spłaciła kontrybucję wojenną i już w 1873 r. została zwolniona od okupacji. Został obalony 24 maja 1873 przez Zgromadzenie Narodowe. Wraz z Republikanami doszedł ponownie do władzy 1877 r.

Jest autorem wielotomowych Historii Rewolucji Francuskiej (1823-1827, 6 tomów) oraz Historii Konsulatu i Cesarstwa (1845-1862, 20 tomów)^[1]. Zwolennik konstytucjonalizmu, nieprzychylny nowościom socjalnym, wyznawał poglądy nacjonalistyczne. W dziełach swych sławił Napoleona, a ostro ganił radykalizm rewolucji.

• Tomasz Leszkowicz, Francuscy przywódcy – sylwetki, www.histmag.org, dostęp od 4 V 2012 r.. histmag.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-18)].

• Adolphe Thiers – dzieła w bibliotece Polona