|
Alojzy Orszulik
Alojzy Orszulik (ur. 21 czerwca 1928 w Baranowicach Śląskich, zm. 21 lutego 2019 w Łowiczu) – polski duchowny rzymskokatolicki, pallotyn, biskup pomocniczy siedlecki w latach 1989–1992, biskup diecezjalny łowicki w latach 1992–2004, od 2004 biskup senior diecezji łowickiej. Kawaler Orderu Orła Białego. ŻyciorysUrodził się 21 czerwca 1928 w Baranowicach Śląskich w rodzinie rolniczej. Przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął naukę w szkole podstawowej, kończąc do 1939 cztery klasy. Podczas okupacji pracował fizycznie jako stolarz, w zawodzie tym pozostał przez następne 3 lata po wojnie. Był członkiem stowarzyszenia Sodalicji Mariańskiej. W latach 1948–1951 kształcił się w Niższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Chełmnie, uzyskując świadectwo dojrzałości. W 1951 rozpoczął nowicjat w zgromadzeniu pallotynów w Ząbkowicach Śląskich. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1952–1957 w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie. Śluby wieczyste złożył 8 września 1956, zaś święceń prezbiteratu udzielił mu 22 czerwca 1957 w Ołtarzewie kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski. Od 1958 kontynuował studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał kolejno magisterium i licencjat z prawa kanonicznego[1]. W latach 1961–1989 prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie[1]. W latach 1963–1966 był asystentem w Katedrze Prawa Rzymskiego na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie[2]. Od 1962 pracował w Sekretariacie Episkopatu Polski, w latach 1962–1968 na stanowisku referenta, a od 1968 do 1993 jako kierownik Biura Prasowego[1]. W latach 1971–1973 prowadził rozmowy z przedstawicielami władz państwowych na temat ustawy o uwłaszczeniu Kościoła na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Odtąd uczestniczył w rozmowach z władzami dotyczącymi stosunków między państwem i Kościołem[2]. W listopadzie 1980 został członkiem-sekretarzem Komisji Wspólnej Przedstawicieli Episkopatu Polski i Rządu PRL. W związku z pełnieniem tej funkcji uczestniczył w przygotowaniach papieskich pielgrzymek do Polski[1]. W latach 1981–1983 i 1987–1989 należał do zespołu legislacyjnego, który opracowywał projekt ustawy o stosunku państwa do Kościoła katolickiego[3]. W Konferencji Episkopatu Polski został w 1983 sekretarzem pomocniczym, a w 1984 wiceprzewodniczącym Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu, był ponadto członkiem Komisji ds. Wydawnictw Kościelnych i asystentem kościelnym w Kościelnym Komitecie Rolniczym i Fundacji Wspomagającej Zaopatrzenie Wsi w Wodę. W 1987 wszedł w skład Komisji Mieszanej Stolicy Apostolskiej i Episkopatu Polski ds. nawiązania stosunków dyplomatycznych między Watykanem i Polską[1]. Brał udział w rozmowach w Magdalence i w obradach Okrągłego Stołu[4]. Z nominacji papieża Pawła VI od 1974 do 1994 był konsultorem Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu[1]. 8 września 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej ze stolicą tytularną Vissalsa[5]. Święcenia biskupie otrzymał 8 grudnia 1989 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Siedlcach. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu towarzyszyli arcybiskup Bronisław Dąbrowski, biskup pomocniczy warszawski, i Jan Mazur, biskup diecezjalny siedlecki[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Christo in aliis servire” (Służyć Chrystusowi w drugich)[6]. W latach 1989–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji[1]. Przyczynił się do utworzenia w diecezji Katolickiego Radia Podlasie[7]. 25 marca 1992 został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego nowo ustanowionej diecezji łowickiej. Tego samego dnia objął ją kanonicznie, zaś 12 kwietnia 1992 odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Łowiczu. W trakcie rządów w diecezji erygował Wyższe Seminarium Duchowne w Łowiczu (1992) i Kolegium Katechetyczne w Łowiczu, reaktywował kapitułę archikolegiacką w Łęczycy (1994), powołał diecezjalną Caritas (1992)[1], a także założył diecezjalne Radio Victoria (1995)[8]. W 1999 podejmował w Łowiczu papieża Jana Pawła II[2]. W 2003 nie zawiesił w wykonywaniu funkcji kapłańskich wikariusza z Witoni, który przez sąd pierwszej instancji został skazany na karę pozbawienia wolności i otrzymał zakaz wykonywania zawodu nauczyciela za molestowanie seksualne nieletnich[9]. 27 marca 2004 Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji łowickiej[10]. W latach 1989–1994 był zastępcą sekretarza Episkopatu Polski. W Konferencji Episkopatu Polski do 1994 był wiceprzewodniczącym, a w 1994 został przewodniczącym Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu. Brał udział w pracach Komisji Prawnej, a także Komisji Wspólnej Episkopatu Polski i Rządu[1]. W latach 1990–1993 jako delegat Stolicy Apostolskiej negocjował konkordat z polskim rządem[3]. W 2004 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego łowickiego Andrzeja Dziuby[11]. Zasiadał w Kapitule Nagrody im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego jako jej honorowy przewodniczący[12]. Zmarł 21 lutego 2019 w Łowiczu[13]. 1 marca 2019 został pochowany w krypcie biskupów łowickich w podziemiach łowickiej katedry[14]. Odznaczenia i wyróżnieniaPostanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 4 listopada 2010 został odznaczony Orderem Orła Białego[15]. Nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Wiskitki (1996)[16] oraz miast: Łęczycy (2002)[17], Łowicza (2003)[18] i Głowna (2011)[19]. Otrzymał komandorię Missio Reconciliationis[20], Nagrodę im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego za rok 2008[21] i tytuł honorowego członka Łowickiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[22]. Przypisy
Linki zewnętrzne
Information related to Alojzy Orszulik |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
