|
Andrej Kulebin
Andrej Mikałajewicz Kulebin (biał. Андрэй Мікалаевіч Кулебін; ur. 14 maja 1984 w Neustrelitz) – białoruski kick-boxer oraz zawodnik boksu tajskiego, dziewięciokrotny amatorski mistrz świata, trzykrotny mistrz Europy oraz ośmiokrotny mistrz Białorusi w boksie tajskim organizacji IAMTF, IFMA, WAKO i WMF. Jako zawodowiec m.in. mistrz świata WKN z 2004 i 2005 oraz WMC z 2009. Zasłużony Mistrz Sportu Republiki Białoruś[5][1]. Kariera sportowaUrodził się w Neustrelitz w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Jego ojciec był żołnierzem armii radzieckiej stacjonującej w NRD. Mając 1,5 roku przeniósł się wraz z rodziną na Białoruś do małej miejscowości Gatowo pod Mińskiem. W wieku 8 lat ojciec zabrał go do klubu taekwondo, gdzie pierwszy raz miał styczność ze sportami walki, natomiast mając 12 lat rozpoczął treningi boksu tajskiego w mińskim klubie Kick Fighter Gym[3]. Kariera amatorskaPierwszy międzynarodowy sukces na amatorskim szczeblu uzyskał w 2001 zdobywając brązowy medal na mistrzostwach świata IAMTF w Bangkoku w kategorii do 48 kg. W tym samym roku w Belgradzie na organizowanych przez WAKO został mistrzem świata w kat. do 51 kg. Do 2005 wygrywał wszystkie ważniejsze zawody rangi mistrzostw świata IAMTF/WMF i WAKO. Od 2006 startuje głównie na mistrzostwach IFMA gdzie dwukrotnie zdobywał złoto (2007, 2014), dwa razy srebro (2009, 2018) i trzykrotnie brąz (2006, 2008, 2016), ponadto jest ytzykrotnym mistrzem Europy (2010, 2011, 2016) oraz wicemistrzem (2013). Jest również złotym medalistą Igrzysk Sportów Walki z 2013 w boksie tajskim[2][3]. Kariera zawodowaPierwszą zawodową walkę stoczył w 1999 roku mając 15 lat[3]. W 2002 w Polsce zdobył pierwszy zawodowy pas mistrza Europy organizacji WKN[3]. 1 lipca 2004 pokonał na punkty Raula Llopisa, odbierając mu tytuł mistrza świata WKN w wadze super koguciej[3]. Drugi tytuł mistrza świata WKN, tym razem kategorii piórkowej zdobył 9 września 2005 nokautując Marokańczyka Jalala Echaouchiego w drugiej rundzie[3]. Jeszcze w tym samym roku 5 grudnia, zmierzył się o mistrzostwo świata WPMF z mistrzem Rudolfem Duricą, z którym ostatecznie przegrał na punkty[6]. W latach 2006–2010 startował w corocznych turniejach WMC I-1 World GP odbywających się w Hongkongu, które wygrywał czterokrotnie w 2006, 2007, 2008 i 2010[3], natomiast w 2009 doszedł do finału w którym uległ wskutek kontuzji nogi Tajowi Santichaiowi Or Boonchauy. 26 czerwca 2009 pokonał Marokańczyka Mosaba Amraniego odbierając mu tytuł mistrza świata WMC w wadze piórkowej[7]. Tytuł WMC obronił 7 listopada tego samego roku, nokautując Brytyjczyka Michaela Dicksa w pierwszej rundzie[8]. 30 stycznia 2010 zmierzył się o zwakowane mistrzostwo świata WKN wagi półśredniej z Tajem Sudsakorn Sor Klinmee, ostatecznie przegrywając z nim przed czasem. We wrześniu 2010 ponownie zmierzył się z Sudsakornem, tym razem w finale turnieju WKN World GP Big-8 Tournament lecz ponownie uległ mu przed czasem[9]. W latach 2011–2013 walczył przede wszystkim na Białorusi i Tajlandii wygrywając m.in. kolejną edycję WKN World Grand Prix w Mińsku czy czteroosobowy turniej MAX Muay Thai w Surin[10]. Mierzył się również z utytułowanymi zawodnikami m.in. Brytyjczykiem Liamem Harrisonem oraz Tajami Singmanee, Saenchaiem czy Sagetdao jednak z żadnym z nich nie był w stanie wygrać[4]. Od 2014 walczy głównie w Azji, dla chińskich organizacji m.in. WFL i Kunlun Fight, tocząc m.in. zwycięskie pojedynki z Singmanee w rewanżu i Artiomem Paszporinem (o mistrzostwo świata IPCC) oraz przegrane z Buakawem Banchamekiem (o pas Phoenix FC) czy Fabio Pincą[4]. OsiągnięciaZawodowe:[3]
Amatorskie:[3]
Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||
