Bebel był, wspólnie z Karlem Kautsky’m, przedstawicielem demokratyczno-marksistowskiego tzw. „centrum” partii socjaldemokratycznej. Wielokrotnie skazywany w procesach politycznych i więziony za poglądy, przeprowadził niemiecką socjaldemokrację przez okres działalności podziemnej (tzw. ustawy antysocjalistyczne Bismarcka w latach 1878–1890) do roli największej frakcji w parlamencie II Rzeszy. Jego najbardziej znana książka to „Kobieta i socjalizm”, oprócz wielu prac teoretycznych wydał także wspomnienia („Z mojego życia”).
