Barszcz (HeracleumL.) – rodzaj z rodziny selerowatych (Apiaceae). Obejmuje 88 gatunków[4]. Rośliny te są szeroko rozprzestrzenione na półkuli północnej, głównie w strefie klimatu umiarkowanego.
Kilka gatunków azjatyckich i kaukaskich osiągających okazałe rozmiary, z kwiatostanami o średnicy do 1 m, rozpowszechnionych zostało jako rośliny ozdobne (niektóre także jako pastewne), po czym stały się inwazyjne w Europie i Ameryce Północnej – barszcz MantegazziegoH. mantegazzianum, barszcz SosnowskiegoH. sosnowskyi i barszcz perskiH. persicum. Niektóre gatunki wykorzystywane są jako lecznicze, pastewne, przyprawowe[5]. Niektóre gatunki odgrywają istotną rolę w tradycyjnej medycynie chińskiej[6].
Byliny, rzadko rośliny dwuletnie o łodygach prosto wzniesionych, rozgałęziających się, żebrowanych, kreskowanych lub okrągłych na przekroju. Korzeń zwykle zgrubiały, walcowaty lub wrzecionowaty, rzadziej system korzeniowy wiązkowy. Pędy lub różne ich części owłosione lub nagie[6].
Przynajmniej dolne i odziomkowe ogonkowe, z szeroką pochwą liściową[6]. Blaszki trójlistkowe lub pierzaste[6][8], o odcinkach niewcinanych, wrębnych lub klapowanych[8].
Zebrane w okazałe zwykle baldachy złożone. Pokryw brak lub składają się z 1–2 listków, pokrywki zaś są liczne[8]. W środkowych baldaszkach kwiaty są obupłciowe, a w skrajnych często tylko męskie[8][6]. Kwiatów w baldaszkach jest wiele, podobnie jak baldaszków w kwiatostanie złożonym. Kielich drobny, często ze słabo widocznymi ząbkami działek lub są one trójkątne albo lancetowate[6]. Płatki korony białe, żółtawe, zielonkawe lub czerwonawe, wycięte na końcach, w kwiatach brzeżnych płatki bywają większe od tych znajdujących się wewnątrz baldachów[8]. Zalążnia dolna, dwukomorowa, w każdej z komór z pojedynczym zalążkiem. Stylopodium stożkowate, szyjki słupka krótkie, proste lub odgięte[6]. Krążek miodnikowy, niski, stożkowaty, o brzegu falistym[8].
Kilka gatunków azjatyckich i kaukaskich osiągających okazałe rozmiary, z kwiatostanami o średnicy do 1 m, rozpowszechnionych zostało w Europie i Ameryce Północnej jako rośliny ozdobne i pastewne: barszcz MantegazziegoH. mantegazzianum, barszcz SosnowskiegoH. sosnowskyi i barszcz perskiH. persicum[5].
Niektóre gatunki wykorzystywane są jako lecznicze (np. w tradycyjnej medycynie chińskiej[6]), jadalne, pastewne i przyprawowe[5]. Ważną przyprawą w Sikkimie są owoce H. sphondylium var. montanum[5]. Korzenie, łodygi i liście tego gatunku były jadane w Ameryce Północnej[5]. Gatunek ten opisywany jest także jako ważne warzywo dla Słowian, stopniowo zapominane w XVIII i XIX wieku[13].
Z łodyg dużych gatunków barszczu współcześni muzycy ludowi wytwarzają instrumenty dęte[14].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ZbigniewZ.MirekZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 93, ISBN 978-83-62975-45-7.
↑ abcdefghWładysław Szafer, Bogumił Pawłowski (red.): Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych. T. IX. Kraków: PAN, PWN, 1960, s. 119.
↑Genus Heracleum L.. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN-Taxonomy) [on-line]. USDA, Agricultural Research Service, National Plant Germplasm System. [dostęp 2022-08-27].
↑ abWiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 96. ISBN 978-83-925110-5-2.
↑ abLudmiła Karpowiczowa (red.): Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973. Brak numerów stron w książce
↑Barszcz perski. [w:] Inwazyjne gatunki obce [on-line]. GDOŚ. [dostęp 2022-08-27].
↑ŁukaszŁ.ŁuczajŁukaszŁ., Dzikie rośliny jadalne Polski : przewodnik survivalowy, wyd. 2., poszerzone, Krosno: Wydawnictwo "Chemigrafia", 2004, s. 29-32, ISBN 83-904633-6-9, OCLC71833163.
↑Rośliny baldaszkowate – żywe instrumenty. „Gadki z Chatki”. 4 (53), 2004. Stowarzyszenie Animatorów Ruchu Folkowego. Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. (pol.).brak numeru strony