Borys Kunysz

chorąży
Data i miejsce urodzenia	1915 Wolica Tatarska
Data i miejsce śmierci	20 września 1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1937–1944
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Artylerii Lekkiej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: walki o przyczółek warecko-magnuszewski walki o przyczółek czerniakowski
Odznaczenia

Borys Kunysz (ur. w 1915 w Wolicy Tatarskiej, zm. 20 września 1944 w Warszawie) – żołnierz narodowości ukraińskiej, uczestnik II wojny światowej w szeregach Armii Czerwonej i Wojska Polskiego.

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej w Wolicy Tatarskiej w obwodzie Kamieniec Podolski^[1]. Po zakończeniu edukacji pracował jako urzędnik. W 1937 roku w trakcie służby wojskowej ukończył szkołę podoficerską. Po ataku III Rzeszy na Związek Radziecki w szeregach Armii Czerwonej walczył na froncie przeciw wojskom niemieckim. W 1942 roku został awansowany do stopnia młodszego lejtnanta, został również odznaczony orderem Czerwonego Sztandaru^[1]

W marcu 1944 roku jako doświadczony frontowiec-artylerzysta został skierowany do armii polskiej utworzonej w ZSRR. Wraz z 3 Pułkiem Artylerii Lekkiej przeszedł szlak bojowy, walcząc m.in. o utworzenie przyczółków na rzece Wiśle^[2]. Poległ na Czerniakowie, wspierając powstańców w walczącej Warszawie. Zginął w budynku razem z dwoma radiotelegrafistami i atakującymi do żołnierzami niemieckimi, w wyniku ostrzału własnej artylerii, której współrzędne celu podał przez radiostację^[3].

• Order Czerwonego Sztandaru^[1]

• Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.