Burkhard Christoph von Münnich

Бурхард Кристоф фон Мюнних

Portret Burkharda Christopha von Münnicha
generał feldmarszałek
Data i miejsce urodzenia	9 maja 1683 Neuenhuntorf (Oldenburg)
Data i miejsce śmierci	27 października 1767 Petersburg (Imperium Rosyjskie)
Przebieg służby
Lata służby	1700–1739
Siły zbrojne	Armia Królestwa Francji Armia Koronna Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	Gwardia Piesza Koronna
Stanowiska	Generał Major Dowódca armii
Główne wojny i bitwy	wojna o sukcesję polską oblężenie Gdańska wojna rosyjsko-turecka zdobycie Oczakowa bitwa pod Stawuczanami
Późniejsza praca	polityk
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Hrabia Burkhard Christoph von Münnich (ros. Иоганн Бурхарт Kристофор Ми́них (ur. 19 maja 1683 w Neuenhuntorf, zm. 16 października^?/27 października 1767 w Petersburgu) – rosyjski inżynier, generał marszałek polny od 1732, generał major wojsk koronnych od 1717, komendant Warszawy^[1].

Z pochodzenia był Niemcem. Był typowym zawodowym żołnierzem, a uczyło się u niego sztuki wojennej wielu przyszłych znakomitych dowódców, szczególnie Gideon Ernst von Laudon i Franz Moritz von Lacy, którzy służyli pod jego dowództwem pod Oczakowem i Chocimiem. Jako polityk uważany jest za wynalazcę rosyjskiego filhellenizmu. Był hrabią Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Münnich urodził się w Neuenhuntorf w hrabstwie Oldenburg i w młodym wieku wstąpił do służby w armii francuskiej. Później służył w armii Hesji-Darmstadt, a następnie w armii saskiej. Z armii saskiej przeszedł do służby w armii koronnej, gdzie 22 lutego 1717r. otrzymał od feldmarszałka Flemminga komendę nad Gwardią Pieszą Koronną^[2]. Za namową posła rosyjskiego w Warszawie Grzegorza Dołgorukiego w 1721r. wstąpił do służby w armii rosyjskiej na stanowisku generała inżyniera. W roku 1722 został generałem lejtnantem. Kierował pracami przy budowie kanału Ładoga i kanału odwadniającego, a także kanałów na rzece Tosna. W 1728 roku został generał-gubernatorem Ingrii, Karelii i Finlandii.

Podczas panowania cesarzowej Anny Romanowej (i jej ministra Andrieja Ostermanna) w 1730 roku został feldmarszałkiem i przewodniczącym rady wojennej. Działając na tym stanowisku miał wielkie zasługi w reorganizacji armii rosyjskiej, m.in. zakładając korpus kadetów, który miał w przyszłości dostarczyć armii rosyjskiej wielu wybitnych oficerów. Od 1732 prezydent Kolegium Wojennego. W roku 1734 kierował oblężeniem Gdańska podczas wojny o sukcesję polską. W Gdańsku przebywał pretendent do polskiej korony Stanisław Leszczyński. W latach 1735–1739 dowodził wojskami rosyjskimi na Krymie i w Besarabii. W 1736 podczas wojny z Turcją prowadził działania na wybrzeżach Morza Czarnego, zdobywając m.in. w 1737 roku Oczaków, a w 1739 roku wygrywając bitwę pod Stawuczanami, po czym zdobył Chocim, co umożliwiło mu opanowanie Mołdawii.

Feldmarszałek Münnich po zakończeniu wojny zajął się aktywnie polityką. Z pomocą Münnicha, faworyt cesarzowej Anny Iwanowny książę Biron został regentem. Jednak w listopadzie 1740, za zgodą regentki Anny Leopoldownej rozpoczął rywalizację z księciem Kurlandii Ernestem Bironem, zakończoną aresztowaniem i zesłaniem Birona do Pełymia i wstąpieniem na tron w listopadzie 1741 cesarzowej Elżbiety Piotrowny. Elżbieta odprawiła Münnicha ze stolicy, który w drodze do granicy został aresztowany i skazany na śmierć. Potem jednak ułaskawiony i zesłany na Syberię, gdzie przebywał dwadzieścia lat, aż do wstąpienia na tron imperatora Piotra III w 1762 roku. Po powrocie ze zsyłki wpływów politycznych nie wykorzystywał. Cesarzowa Katarzyna II, która wkrótce zastąpiła Piotra III, powierzyła Münnichowi stanowisko generalnego dyrektora portów bałtyckich. Po kilku latach Münnich zmarł w roku 1767.

Patronował 13 pułkowi dragonów Armii Imperium Rosyjskiego.

 Osobny artykuł: 13 Pułk Dragonów im. Hrabiego Münnicha.

W 1735 został odznaczony polskim Orderem Orła Białego^[3][4].

• Bolszaja Sowietskaja Encykłopiedija. T. 16. Moskwa, 1974. (ros.)