|
Cara Black
Cara Black (ur. 17 lutego 1979 w Salisbury) – zimbabwejska tenisistka, mistrzyni pięciu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej oraz pięciu w grze mieszanej (karierowy Wielki Szlem), pierwsza kobieta z Zimbabwe w historii, która zdobyła tytuł wielkoszlemowy (French Open 2002), trzykrotna triumfatorka Mistrzostw WTA w grze podwójnej (2007, 2008, 2014), liderka rankingu WTA w grze podwójnej, reprezentantka Zimbabwe w Pucharze Federacji (1993 – 1996), Pucharze Hopmana (1999, 2005) i na letnich igrzyskach olimpijskich (2000, 2004, 2008). Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem. Kariera tenisowaCara Black rozpoczęła treningi tenisowe w wieku czterech lat. Była czołową juniorką w rozgrywkach Międzynarodowej Federacji Tenisowej, według notowań z dnia 31 grudnia zajmowała pierwsze miejsca w klasyfikacjach singlistek i deblistek. W tym sezonie wygrała wielkoszlemowe Wimbledon i US Open w grze pojedynczej dziewcząt, a finał French Open przegrała z Justine Henin. W grze podwójnej zwyciężała w Wimbledonie 1995 z Aleksandrą Olszą, French Open 1997 i Wimbledonie 1997 z Iriną Sielutiną. Status profesjonalny otrzymała 1 stycznia 1998 roku. Gra pojedynczaW styczniu 1998 próbowała swoich sił w pierwszych kwalifikacjach do turnieju WTA w Auckland. Debiut odnotowała w marcu w Indian Wells, gdzie organizatorzy przyznali jej dziką kartę. Swój pierwszy zawodowy mecz przegrała z Ruxandrą Dragomir 3:6, 3:6. W maju przeszła eliminacje i zadebiutowała w wielkoszlemowej imprezie, we French Open. Doszła do drugiej rundy; miesiąc później osiągnęła jedną rundę więcej w Wimbledonie. W sierpniu w Bostonie osiągnęła pierwszy półfinał w WTA Tour, w którym przegrała z Barbarą Schett. W styczniu 1999 była w ćwierćfinale w Hobarcie. Wkrótce znalazła się w najlepszej czwórce w Birmingham (pokonana przez Julie Halard-Decugis). 15 marca zajmowała najwyższe w swojej karierze, 31. miejsce w rankingu singlowym. W styczniu 2000 po raz pierwszy zagrała w finale zawodów WTA; stało się to w Auckland, w ćwierćfinale ograła najwyżej rozstawioną Jelenę Lichowcewą, ale w finale musiała uznać wyższość Anne Kremer. Po serii słabszych występach doszła do półfinału w Birmingham i ćwierćfinału w ’s-Hertogenbosch. Wiosną 2001 awansowała do czwartej rundy French Open, co w całej karierze jest jej najlepszym wynikiem w grze pojedynczej w turniejach wielkoszlemowych. W marcu 2002 zagrała w czwartej rundzie dwóch ważnych amerykańskich turniejów, w Indian Wells i Miami. We wrześniu wygrała swój jedyny singlowy tytuł WTA, uczyniła to w amerykańskim Waikoloa, pokonując w finale reprezentantkę gospodarzy, Lisę Raymond. Po 2007 roku zrezygnowała z występów w grze pojedynczej ze względu na brak znaczących sukcesów i skupiła się na rywalizacji w gronie deblistek. W 2008 wystąpiła w czterech imprezach, aby móc reprezentować swój kraj w letnich igrzyskach olimpijskich; okazyjnie próbowała też swoich sił w eliminacjach do zmagań w Cincinnati w 2010 roku. Gra podwójnaCara Black jest utytułowaną deblistką i to w tej konkurencji osiąga najlepsze wyniki. Według stanu na 31 sierpnia 2015, wygrała 60 turniejów w tej konkurencji. Lata 1993–1997Pierwszy raz wystąpiła w meczu deblowym w 1993 roku, kiedy to wraz z Tiffany Brant doszła do ćwierćfinału małego turnieju ITF rozgrywanego w stolicy Zimbabwe – Harare. Rok później wygrała swój pierwszy tytuł deblowy w turnieju ITF w Nairobi. W 1995 roku wystąpiła w trzech turniejach ITF i w każdym doszła do finału, z których wygrała jeden, ponownie w Nairobi. W następnym sezonie wygrała już trzy turnieje deblowe ITF i na koniec roku była już sklasyfikowana na 306 miejscu w rankingu WTA. Sezon 1997 zakończyła z czterema tytułami deblowymi w turniejach ITF oraz na 159 miejscu w rankingu. Lata 1998–1999Cara Black zadebiutowała w turnieju deblowym WTA w styczniu 1998 roku w Auckland. Partnerowała jej Nirupama Vaidyanathan, z którą przegrała w meczu pierwszej rundy z Cătăliną Cristeą i Eun-Ha Kim 3:6, 4:6. Następnie przez dłuższy czas grała z Kazaszką Iriną Sielutiną, z którą w lutym osiągnęła dwa ćwierćfinały w turniejach ITF (Midland i Rochester). Późniejsze porażki w pierwszych rundach przerwał pierwszy ćwierćfinał WTA w Birmingham, gdzie musiały uznać wyższość rozstawionych z numerem pierwszym Lisy Raymond i Rennae Stubbs 5:7, 1:6. Porażkę w pierwszym meczu podczas Wimbledonu powetowały sobie pierwszym półfinałem WTA, w Bostonie, w którym ponownie okazały się gorsze od Raymond i Stubbs 6:7(2), 1:6. Porażkę w pierwszej rundzie w ostatnim turnieju wielkoszlemowym w roku (US Open) poprawiły wygraniem zwycięstwem w turnieju ITF w Santa Clara oraz kolejne półfinały turniejów WTA: w Moskwie (trzecia w sezonie porażka z Raymond i Stubbs 3:6, 5:7) i Luksemburgu. W marcu 1999 doszły do półfinału imprezy wysokiej rangi w Key Biscayne, gdzie pokonały takie sławy tenisa, jak Virginia Ruano Pascual, Paola Suárez, Conchita Martínez i Patricia Tarabini. Zimbabwejka, w parze z Kristie Boogert, doszła do swojego pierwszego finału WTA w ’s-Hertogenbosch. W mistrzowskim meczu przegrały z Silvią Fariną Elią i Ritą Grande 5:7, 6:7(2). W sezonie 1999 wystąpiła jeszcze w finale turnieju WTA Quebec City, w którym wraz z Debbie Graham przegrała z Amy Frazier i Katie Schlukebir 2:6, 3:6. Rok 2000Rok 2000 rozpoczęła od pierwszego turniejowego zwycięstwa, wywalczonego w Auckland razem z Alexandrą Fusai. W lutym, ponownie z Iriną Sielutiną przegrała półfinał w Oklahoma City z Tamarine Tanasugarn i Eleną Tatarkovą 3:6, 4:6. Tydzień później podczas turnieju Scottsdale wygrała półfinał, ale mecz finałowy nie odbył się. Później nastąpiła seria porażek Black z Sielutiną w pierwszych lub drugich rundach w sześciu kolejnych turniejach. Przerwana ona została dopiero w czerwcu przegranym finałem w Birmingham. Black ostatni mecz z Sielutiną rozegrała podczas Wimbledonu, w którym przegrały w pierwszej rundzie z rozstawionymi z numerem ósmym Venus i Sereną Williams 3:6, 2:6. W lipcu zagrała z Amy Frazier w turnieju w Stanford, w którym przegrała w finale z Chandą Rubin i Sandrine Testud 4:6, 4:6. We wrześniu odniosła swój największy dotychczasowy sukces w karierze, dochodząc z Jeleną Lichowcewą do finału wielkoszlemowego US Open. W ćwierćfinale pokonała odwieczne rywalki Lisę Raymond i Rennae Stubbs 6:3, 6:4, a mecz półfinałowy wygrała walkowerem od sióstr Williams. W meczu mistrzowskim uległy Julie Halard-Decugis i Ai Sugiyamie 1:6, 6:1, 1:6. W parze z Rosjanką Black doszła do półfinału we Filderstadt oraz ćwierćfinału w Zurychu. Dobra końcówka sezonu pozwoliła im awansować po raz pierwszy do Turnieju Mistrzyń w Nowym Jorku. Tam jednak w meczu ćwierćfinałowym przegrały z późniejszymi triumfatorkami imprezy Martiną Hingis i Anną Kurnikową 0:6, 5:7. Rok 2001W parze z Rosjanką Black wygrała w sezonie 2001 zawody w Hobarcie, Hamburgu, Rzymie, Birmingham, San Diego i New Haven, wystąpiły w Mistrzostwach WTA, przegrywając finałową walkę z Lisą Raymond i Rennae Stubbs. Zimbabwejka jesienią wystartowała przypadkowo w Tokio u boku Liezel Huber, afrykańska para zdobyła tam tytuł po zwycięstwie nad Kim Clijsters i Ai Sugiyamą. Black awansowała do czołowej dziesiątki deblowego rankingu WTA. Lata 2002–2004W 2002 była w półfinałach French Open i Wimbledonu; z Lichowcewą zakwalifikowały się do Mistrzostw WTA i ponownie przegrały w finale, tym razem z Jeleną Diemientjewą i Janette Husárovą. W sezonie 2003 również wygrała kolejne turnieje, ale w imprezach wielkoszlemowych nadalej znajdowała się w półfinałach. W 2004 jej deblową partnerką została Rennae Stubbs i razem z Australijką Cara zdobyła pierwsze deblowe mistrzostwo wielkoszlemowe podczas Wimbledonu. W finale wygrały z Liezel Huber i Ai Sugiyamą. Ze Stubbs zostały pokonane w finale Mistrzostw WTA przez Nadię Pietrową i Meghann Shaughnessy. Lata 2005–2006W maju 2005 z Huber znalazła się w finale French Open, w walce o puchar pokonały ich Ruano Pascual i Suárez. Panie wywalczyły miesiąc później wspólne trofeum wimbledońskie po finale ze Swietłaną Kuzniecową i Amélie Mauresmo. 17 października Black została nową liderką rankingu WTA w grze podwójnej. Do Mistrzostw WTA zakwalifikowała się jednak razem ze Stubbs, niemal tradycyjnie doszły do finału i tam przegrały (z Raymond i Stosur). W 2006 grała w większości turniejów z Rennae Stubbs, rok zakończyła przegranym finałem Mistrzostw WTA. Był to jej piąty przegrany finał w tym turnieju i trzeci z rzędu. Rok 2007W styczniu 2007 w parze z Huber po raz pierwszy triumfowała w Australian Open. W finale imprezy pokonały niespodziewane wicemistrzynie, Chan Yung-jan i Chuang Chia-jung. Black rozpoczęła stałą współpracę z Huber, która reprezentowała Republikę Południowej Afryki, a potem zmieniła obywatelstwo na amerykańskie. Razem wygrały również Wimbledon. 11 czerwca zastąpiła Lisę Raymond na pozycji liderki światowej klasyfikacji; utrzymała to miejsce przez dwa tygodnie, by powrócić na nie po kolejnych czterech. W listopadzie po raz pierwszy w karierze, w szóstym finale, wygrała Mistrzostwa WTA i po tym turnieju była światowym numerem jeden ex-aequo z Liezel Huber. Lata 2008–2010Amerykanka i Zimbabwejka zdominowały kobiece rozgrywki deblowe w 2008 roku, wygrywając ostatni z turniejów wielkoszlemowych (US Open), Mistrzostwa WTA i kilka prestiżowych turniejów w kalendarzu. Pierwsze miejsca w rankingu okupowały do połowy 2010 roku. W 2009 wciąż były najlepszym deblem świata, ale już bez tytułu w Wielkim Szlemie (trzy mistrzostwa wywalczyły wówczas siostry Williams, startujące w grze podwójnej wyłącznie w turniejach wielkoszlemowych). W Mistrzostwach WTA w Dosze przegrały w finale z Nurią Llagosterą Vives i Marią José Martínez Sánchez. W styczniu 2010 wspólnie dotarły do finału w Melbourne. Niespodziewanie w marcu rozegrały ostatni wspólny mecz, przegrywając w pierwszej rundzie w Miami z Natalie Grandin i Abigail Spears. Panie pokłóciły się o to, że Huber wystąpiła w Charleston z Nadią Pietrową (Black nie chciała tam grać) i wówczas zyskała przewagę punktową nad Zimbabwejką, obejmując samodzielne prowadzenie w rankingu WTA z dnia 19 kwietnia. Automatycznie Black spadła na drugie miejsce. Współpraca została sensacyjnie zerwana, choć Black i Huber stanowiły jeden z najlepszych debli ostatnich lat. Cara rozpoczęła poszukiwania nowej partnerki; w Stuttgarcie doszła do półfinału z Szachar Pe’er. W maju zagrała w finale w Warszawie z Yan Zi, ale na kortach Rolanda Garrosa pojawiła się u boku Jeleny Wiesniny. W czerwcu wygrała pierwszy turniej od czasu rozstania z Huber, tym razem w Birmingham z Lisą Raymond (w finale pokonały Huber i Bethanie Mattek-Sands). Przez pewien czas grała razem z Anastasiją Rodionową, w 2010 awansowały do półfinału US Open, który przegrały z późniejszymi mistrzyniami, Vanią King i Jarosławą Szwiedową. Po nowojorskiej imprezie nie pojawiła się na światowych kortach już do końca sezonu, po raz pierwszy od 1999 nie zakwalifikowała się do Mistrzostw WTA i po raz pierwszy od 2000 na koniec roku była sklasyfikowana poza czołową dziesiątką rankingu deblistek. Rok 2011Przez pierwsze tygodnie sezonu 2011 występowała w parze z Anastasiją Rodionową, u boku której awansowała do półfinału w Brisbane i ćwierćfinału Australian Open. Black wystąpiła tylko w kilku turniejach, ostatnim jej startem był Wimbledon, gdzie razem z Szachar Pe’er poległy w trzeciej rundzie. Rok 2012Cara Black urodziła syna w kwietniu 2012 roku, a już w październiku powróciła do rywalizacji. Pod koniec sezonu zgłosiła się wspólnie z Ariną Rodionową do dwóch turniejów rangi ITF (oba z niską pulą nagród 25 000 dolarów). W pierwszym w Traralgon odniosły zwycięstwo, a w drugim w Bendigo przegrały dopiero w finale. Te dwa udane występy pozwoliły Black wrócić do rankingu WTA deblistek na koniec roku – zajęła w nim 624 miejsce. Rok 2013Do rozgrywek WTA Tour powróciła już w styczniu 2013 roku, kiedy to ponownie z Anastasiją Rodionową zwyciężyła w turnieju w Auckland. Osiągnęła trzecią rundę Australian Open w deblu, a także zagrała w jednym meczu turnieju legend kobiet, z którego następnie się wycofała. Awansowała także do półfinału zawodów w Dubaju, w którym musiała uznać wyższość Bethanie Mattek-Sands i Sanii Mirzy 2:6, 5:7. Po porażkach w pierwszych rundach w trzech kolejnych turniejach z Rodionową zaczęła szukać nowej partnerki. W Oeiras zagrała z Kolumbijską tenisistką Cataliną Castaño, ale przegrały z Raquel Kops-Jones i Abigail Spears 5:7, 3:6. Później nawiązała współpracę z Nowozelandką Mariną Erakovic, z którą odniosła kilka sukcesów. W Madrycie i w Strasburgu awansowała do finału zawodów – porażki odpowiednio z Anastasiją Pawluczenkową i Lucie Šafářovą 2:6, 4:6 oraz Kimiko Date-Krumm i Chanelle Scheepers 4:6, 6:3, 12-14. Na French Open zanotowały ćwierćfinał, porażka z Andreą Hlaváčkovą i Lucie Hradecką 6:2, 6:7(3), 4:6. Kolejny finał osiągnęła w Birmingham, w którym musiała uznać wyższość Ashleigh Barty i Casey Dellacquy 5:7, 4:6. Później nastąpił jednak spadek formy i porażki: w pierwszej rundzie w Eastbourne, drugiej podczas Wimbledonu, ponownie pierwszej w Cincinnati oraz trzeciej na US Open. To zakończyło ich wspólne występy. We wrześniu Black zaczęła występować wspólnie z Hinduską Sanią Mirzą, z którą wygrała wszystkie turnieje w jakich wystąpiła do końca roku. Zwyciężyły w turnieju rangi Premier 5 w Tokio oraz Premier Mandatory Pekinie. W turnieju w Chinach w półfinale pokonały ówczesne liderki rankingu WTA Włoszki Sarę Errani i Robertę Vinci 6:4, 6:4. Cara Black zakończyła sezon na 13 miejscu w rankingu deblistek – skok o 611 pozycji względem poprzedniego roku! Rok 2014Black prawie cały sezon grała z Mirzą (na 24 starty tylko dwa razy zagrała z innymi partnerkami: w Auckland z Marina Erakovic i w Wuhanie z Caroline Garcią) odnosząc szereg sukcesów. W Australian Open i Doha doszły do ćwierćfinałów – porażki odpowiednio z Errani i Vinci 2:6, 6:3, 4:6 oraz z Anastasiją Pawluczenkową i Nadieżdą Pietrową 6:4, 4:6, 12-14. W turniejach rangi Premier Mandatory w Indian Wells przegrały dopiero w finale z nowymi liderkami rankingu deblistek Hsieh Su-wei i Peng Shuai 6:7(5), 2:6, a w Miami w półfinale z Sabine Lisicki oraz powracającą do wielkiej formy Martiną Hingis 3:6, 4:6. Do kolejnego finału awansowały w Stuttgarcie, w którym po raz kolejny przegrały z Errani i Vinci 2:6, 3:6. Na początku maja triumfowała w Oeiras. Później odpadały w ćwierćfinałach w Madrycie, Rzymie i French Open – porażki z Hsieh i Peng 7:5, 1:6, 8:10, Errani i Vinci 2:6, 3:6 oraz ponownie z Hsieh i Peng 2:6, 6:3, 3:6. W drugiej połowie sezonu ponownie awansowała do finału także w Montrealu, Wuhan i Pekinie. Odpadła w półfinale US Open (porażka z Hingis i Flavią Pennettą 2:6, 4:6) oraz wygrała w Tokio, pokonując Garbiñe Muguruzę i Carlę Suárez Navarro 6:2, 7:5. Dzięki bardzo dobrym występom awansowała po raz 11 w karierze do Turnieju Mistrzyń, w którym triumfowała (po raz trzeci) pokonując w finale Hsieh i Peng 6:1, 6:0. Był to ostatni wspólny mecz Black z Mirzą[1]. Rok 2015Zakończywszy współpracę z Sanią Mirzą zaczęła występy z Zheng Saisai, jednak po porażkach w pierwszych rundach w Hobart i Australian Open zaprzestała występów. Wróciła na korty dopiero w czerwcu, i rozpoczęła starty wspólnie z Lisą Raymond. Doszły wspólnie do ćwierćfinałów w Nottingham, Eastbourne i podczas Wimbledonu. Występ w Londynie był ostatnim startem tenisistki w 2015 roku. Gra mieszanaCara Black (według stanu na 27 kwietnia 2013) wygrała pięć turniejów wielkoszlemowych w grze mieszanej. Zwycięską passę rozpoczęła w 2002 roku triumfem we French Open u boku swojego brata, Wayne’a. W 2004 z tym samym partnerem wygrała Wimbledon. Od 2008 roku regularnie odnosiła sukcesy w parze z Leanderem Paesem. Wspólnie zwyciężali w US Open 2008, Australian Open 2010 i Wimbledonie 2010. W styczniu 2010, po triumfie w Melbourne ustanowiła Karierowego Wielkiego Szlema w grze mieszanej. Została szóstą kobietą w historii, która może się pochwalić takim osiągnięciem i trzecią w erze open (po Doris Hart, Margaret Smith Court, Billie Jean King, Martinie Navrátilovej i Danieli Hantuchovej). Występy reprezentacyjneW latach 1993–1996 reprezentowała Zimbabwe w rozgrywkach o Puchar Federacji. Występowała w konfrontacjach strefowych Europy i Afryki. Po 1996 nie bierze udziału w tym turnieju, głównie ze względu na trudności ze skompletowaniem żeńskiej reprezentacji z Zimbabwe. Trzykrotnie reprezentowała Zimbabwe na letnich igrzyskach olimpijskich (2000, 2004, 2008). W Atenach doszła do drugiej rundy gry pojedynczej. Nigdy nie wystartowała w grze podwójnej z powodu braku partnerki. Cara Black jest obecnie jedyną tenisistką z Zimbabwe klasyfikowaną w rankingu WTA, dlatego jej państwo nie bierze udziału w Pucharze Federacji, a sama zawodniczka nie występuje w swojej koronnej konkurencji – grze podwójnej – na letnich igrzyskach olimpijskich. W 2007 i 2008 roku razem z Liezel Huber otrzymała nagrodę WTA dla Najlepszej Pary Deblowej Roku. W grudniu 2011 podano do informacji, że tenisistka spodziewa się narodzin pierwszego dziecka i z tego powodu nie występuje w turniejach w roku 2012. Życie prywatneCara jest córką Dona Blacka, trenera tenisowego, który był tenisistą i wystąpił na Wimbledonie i jego żony Velii, nauczycielki. Ma dwóch starszych braci, Byrona i Wayne’a, obydwaj byli tenisistami. Żoną Wayne’a jest od 2003 roku Irina Sielutina, była deblowa partnerka Black, z którą ta wygrywała juniorskie mistrzostwa wielkoszlemowe. 2 grudnia 2006 Cara została żoną Bretta Stephensa, trenera fitness pochodzącego z Australii. Ich ślub miał miejsce na wyspie Spurwing na Jeziorze Kariba w Zimbabwe. 26 kwietnia 2012 w Melbourne urodziła syna, Lachlana[2]. Rodzina zamierza wyprowadzić się z Australii i w najbliższym czasie mieszkać w Zimbabwe, gdzie przebywa obecnie cała rodzina tenisistki. Historia występów wielkoszlemowych
W, wygrany turniej F, przegrana w finale SF, przegrana w półfinale QF, przegrana w ćwierćfinale xR, przegrana w x rundzie A, brak startu Występy w grze pojedynczej
Występy w grze podwójnej
Występy w grze mieszanej
Występy w grze podwójnej w turniejach legend
Wielkoszlemowe finały w grze podwójnej (9)Wygrane (5)
Przegrane (4)
Finały turniejów WTA
Gra pojedyncza 2 (1-1)
Gra podwójna 109 (60–49)
Gra mieszana 8 (5–3)
Występy w Turnieju Mistrzyń w grze podwójnej
Finały turniejów rangi ITF
Gra pojedyncza 11 (6-5)
Gra podwójna 14 (11-3)Występy w igrzyskach olimpijskichGra pojedyncza
Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowychGra pojedyncza (3)
Gra podwójna (4)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
