W swojej karierze wygrała 3 turnieje cyklu WTA w grze pojedynczej, jednak dużo więcej sukcesów osiągnęła w deblu, triumfując w 43 turniejach tej rangi, w tym dziesięciu wielkoszlemowych (osiem w parze z ArgentynkąPaolą Suárez i dwa w parze z rodaczką Anabel Mediną Garrigues).
Na swoim koncie ma także wygrane cztery turnieje w grze pojedynczej i dziesięć w grze podwójnej rangi ITF.
Kariera
Początki
Status profesjonalny Hiszpanka otrzymała w styczniu 1992 roku. Po raz pierwszy zagrała w turnieju ITF w 1989 roku, dochodząc tam do półfinału. W tym sezonie jeszcze kilkakrotnie próbowała udziału w turniejach, kończąc je jednak w kwalifikacjach lub na pierwszej rundzie. W 1990 roku zadebiutowała na turnieju zawodowym w Estoril jako szczęśliwa przegrana. Grała jednak tylko w pierwszej rundzie. Wygrała pierwszy tytuł deblowy ITF w Cascais z Evą Bes, w finale pokonując najwyżej rozstawiony debel. W 1991 zagrała w trzech turniejach głównych; najlepszym rezultatem był ćwierćfinał w São Paulo.
W styczniu następnego roku została zawodową tenisistką. Wygrała swój pierwszy tytuł singlowy ITF. Zadebiutowała na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku, przegrywając w pierwszej rundzie w dwóch setach z Laurą Arrayą. Kolejne dwa ćwierćfinały uzyskała w 1993 roku na turnieju w belgijskim Liège (przegrała z Alexandrą Fusai) oraz w Kitzbühel (porażka z najwyżej rozstawioną Anke Huber). Na turnieju w Curitibie spotkała się w meczu singlowym z Paolą Suárez, z którą kilka lat później zdobyła największe laury deblowego tenisa. Nigdy później nie spotkały się na korcie w meczu gry pojedynczej. Virginia przegrała ten mecz 4/6 1/6. W 1994 przegrała finał turnieju ITF w Valladolid. Zagrała w wielkoszlemowym Australian Open i Roland Garros.
1995
1995 – to rok niespodziewanego sukcesu na kortach Rolanda Garros. Pokonała Ruxandrę Dragomir i Nathalie Tauziat, przegrała z [4] Conchitą Martínez. Pozostałe dwa występy wielkoszlemowe zakończyła na pierwszej rundzie. Po wygranym turnieju ITF w Saragossie awansowała na 98 miejsce w rankingu; po raz pierwszy w karierze znalazła się w czołowej setce rankingu kobiet.
1996
Pokonała Amélie Mauresmo w finale turnieju ITF w Bronx w 1996 roku. Wcześniej wygrała m.in. z Sarah Pitkowski. Osiągnęła ćwierćfinał w Hobarcie i trzecią rundę w Amelia Island. Reprezentowała Hiszpanię na olimpiadzie w Atlancie, docierając do drugiej rundy gry pojedynczej.
1997
Wypadła z czołowej setki rankingu w 1997 roku. Wygrała swój pierwszy zawodowy tytuł singlowy w Cardiff. Tydzień później pokonała 6/0 6/0 trzydziestą wówczas zawodniczkę świata, Amy Frazier, w drodze do ćwierćfinału w Madrycie. W trzeciej rundzie Roland Garros pokonała Angeles Montolio. Dotarła do ćwierćfinału w Palermo i półfinału w Warszawie.
1998-1999
1998 – Virginia sklasyfikowana po raz pierwszy wśród pięćdziesięciu najlepszych zawodniczek świata. Wygrała trzy turnieje gry podwójnej, wszystkie z Paolą Suárez: w Hobarcie, Budapeszcie i Rzymie. Znalazła się w czwartej rundzie Wimbledonu; w meczu trzeciej rundy grała z Sereną Williams. Hiszpanka przegrywała 5/7 1/4, ale Amerykanka musiała zejść z kortu z powodu kontuzji. Pokonała światową jedenastkę, Nathalie Tauziat, w drugiej rundzie Hilton Head. W 1999 roku wygrała kolejny tytuł deblowy z Suárez, miało to miejsce w Madrycie. W grze pojedynczej wzięła udział w ćwierćfinale w Hobarcie oraz w trzeciej rundzie Amelia Island i Miami.
2000
2000 – dotarła do ćwierćfinału w Madrycie; zakwalifikowała się do turniejów w Hilton Head oraz Canadian Open, ale już we wczesnych rundach trafiała na bardzo dobre zawodniczki i przegrywała z nimi (Jennifer Capriati i Lisa Raymond). Wygrała w Hilton Head i w Sopocie turnieje deblowe, w parze z Paolą Suárez.
2001
W roku 2001 po raz pierwszy została mistrzynią turnieju wielkoszlemowego – w parze z Paolą Suárez zdobyła tytuł deblowy, a z Carbonellem wygrała grę mieszaną. W pierwszej rundzie Wimbledonu pokonała najwyżej rozstawioną Martinę Hingis (po raz trzeci w historii tego turnieju, od 1927 roku, odpadła najwyżej rozstawiona zawodniczka już w pierwszej rundzie; wcześniej ten los spotkał Steffi Graf w 1994 roku oraz Martinę Hingis w 1999; Margaret Smith Court odpadła w drugiej rundzie po wolnym losie w pierwszej w 1962 roku). Awans do trzeciej rundy US Open zapewnił jej powrót do czołowej pięćdziesiątki rankingu kobiet. Wygrała tytuły deblowe: w Antwerpii, Madrycie (z Suárez) i w Knokke-Heist (z Magüi Serną). W parze z Suárez zakwalifikowała się do turnieju kończącego sezon. Para skreczowała w półfinale z powodu kontuzji Argentynki; miał to być mecz z najwyżej rozstawionymi Lisą Raymond i Rennae Stubbs.
2002
Najlepszymi rezultatami singlowymi w 2002 roku były półfinał w Brukseli i trzy ćwierćfinały, między innymi w Rzymie, gdzie Virginia przebrnęła kwalifikacje. Wygrała osiem z dziesięciu finałów deblowych, w tym siedem z Paolą Suárez i jeden z Carą Black. 9 września 2002 Paola Suárez została pierwszą deblistką świata, a Virginia drugą (najwyższa pozycja Hiszpanki od czasów występów Arantxy Sánchez Vicario). Finalistki Wimbledonu, przegrały z siostrami Williams. Ponownie z Suárez wystąpiła w turnieju kończącym sezon, odpadła w pierwszej rundzie z japońską parą Fujiwara / Sugiyama.
2003
2003 – po raz pierwszy od Roland Garros 1995 dotarła do wielkoszlemowego ćwierćfinału w Melburne Park (Australian Open), ale przegrała z Justine Henin. Wygrała kolejny tytuł singlowy w Taszkencie. Zaliczyła z Paolą Suárez wszystkie deblowe finały wielkoszlemowe w tym roku. W Australian Open przegrały z siostrami Williams, podczas dwóch kolejnych turniejów uległy parze Clijsters / Sugiyama; wygrały dopiero US Open z Kuzniecową i Navrátilovą. Wygrała pięć z dziesięciu finałów deblowych w sezonie. Przez tydzień razem z Suárez stanowiła najlepszy debel w kobiecym tenisie. Wygrała WTA Tour Championships w deblu, pokonując w finale Kim Clijsters i Ai Sugiyamę.
2004
2004 – najlepsze wyniki to ćwierćfinał w Hasselt, trzecia runda Roland Garros i Wimbledonu (wygrana nad Mary Pierce), druga runda Australian Open i US Open. Wystąpiła w Pucharze Federacji. Po raz pierwszy w karierze wygrała deblowy Australian Open (z Suárez), Roland Garros oraz US Open. Wygrała trzy tytuły deblowe ponadto. Zdobyła srebrny medal na igrzyskach w Atenach, w parze z Conchitą Martínez. Z powodu kontuzji wycofała się z turnieju w Sopocie.
2005
W 2005 roku doszła do półfinału singlowego w Pattaya. W trzech setach przegrała na Roland Garros z późniejszą mistrzynią, Justine Henin (druga runda). Przegrała w pierwszej rundzie Wimbledonu z Tatianą Golovin. W tym sezonie mniej występów zaliczyła u boku Paoli Suárez, która doznała kontuzji, częściej grała z Martínez. Wygrała kilka turniejów gry podwójnej.
2006
2006 – po raz pierwszy od roku znów wystąpiła z parą Suárez, przegrały finał w Sydney. W Australian Open zaliczyła ćwierćfinał debla, a w singlu przegrała znów z Belgijką Henin, późniejszą finalistką. Z Meghann Shaughnessy przegrała finał w Indian Wells. Z tą samą tenisistką doszła do finału debla w Charleston. Zaliczyła deblowy finał na Wimbledonie, ale przegrała z parą Stubbs / Raymond. Osiągnęła trzecią rundę Los Angeles. W Pekinie wygrała kolejny tytuł deblowy, w parze z Suárez. Doszła do ćwierćfinału gry pojedynczej w Luksemburgu.
2007
W roku 2007 osiągnęła drugą rundę Australian Open po zwycięstwie nad Melindą Czink i porażce z Jeleną Janković. Jak do tej pory, oprócz wygranej nad Czink nie odnotowała żadnego innego zwycięstwa w turnieju zawodowym (nie licząc kwalifikacji) w tym sezonie. Znacznie lepiej wiedzie się Virginii w turniejach gry podwójnej. Już na początku sezonu u boku Anabel Mediny Garrigues dotarła do finału w Hobarcie, gdzie przegrały z rosyjskim deblem Lichowcewa / Wiesnina. Niespodziewanie Ruano Pascual i Suárez odpadły już w pierwszej rundzie Australian Open. W marcu w parze z Argentynką Hiszpanka osiągnęła ćwierćfinał w Indian Wells oraz pierwszą rundę w Miami. Na początku kwietnia doszła z Hiszpanką Garrigues do finału w Amelia Island. Tydzień później odpadły w pierwszej rundzie w Charleston. Z tą samą partnerką wygrały turniej Nordea Nordic Light Open.
2008
Rok 2008 rozpoczęła od startu w Australian Open, gdzie dotarła do 3 rundy turnieju głównego.
