|
Dionizy Błeszyński
Dionizy Błeszyński ps. Brzechwa, Tank (ur. 18 września 1895 w Czersku, zm. 4 kwietnia 1943 w Warszawie) – oficer Wojska Polskiego, uczestnik I i II wojny światowej, zamordowany na Pawiaku. ŻyciorysDo szkoły średniej uczęszczał w Warszawie a szkołę oficerską ukończył w Moskwie. W 1914 jako ochotnik wstąpił do Legionu Puławskiego w czasie I wojny światowej walczącego w składzie armii rosyjskiej. W 1917 pod Haliczem dostał się do niewoli niemieckiej. W następnym roku udało mu się uciec i w listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich w Warszawie. Wstąpił w szeregi Wojska Polskiego i w randze porucznika służył w 25 Pułku Piechoty i w 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. Został przydzielony do składu osobowego szefa Administracji Armii. We wrześniu 1926 został przydzielony do macierzystego 36 pp z równoczesnym przydziałem służbowym do inspektora armii we Lwowie gen. Mieczysława Norwid-Neugebauera na stanowisko oficera ordynansowego[1]. W maju 1927 powrócił do macierzystego 36 pp[2]. 19 marca 1928 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 221. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Od 1930 jako kapitan dowodził kompanią graniczną KOP „Boryszkowce” z 14 batalionu IV Brygady KOP[4]. W marcu 1939 pełnił służbę w Batalionie KOP „Niemenczyn” na stanowisku kwatermistrza[5]. W czasie II wojny światowej należał do ruchu oporu. Jako oficer Armii Krajowej w stopniu majora (awans w 1942), pełnił funkcję komendanta Obwodu AK Wola[6]. W 1943 został aresztowany przez Niemców, po informacjach jakich dostarczył im Marian Maszewski[7]. Uwięziony został na Pawiaku a następnie 4 kwietnia 1943 zamordowany[8]. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 92-2-14)[9]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
