Diagram Venna :
A
c
{\displaystyle A^{c}}
jest dopełnieniem
A
{\displaystyle A}
względem
U
.
{\displaystyle U.}
Dopełnienie zbioru , uzupełnienie zbioru [1] [2] [3] [4] – zbiór wszystkich elementów (pewnego ustalonego nadzbioru ), które do danego zbioru nie należą[5] .
Niech dany będzie zbiór
U
,
{\displaystyle U,}
zwany dalej przestrzenią [1] [2] [4] [6] , zbiorem uniwersalnym [4] lub uniwersum [4] , oraz jego podzbiór
A
⊆
U
.
{\displaystyle A\subseteq U.}
Dopełnieniem zbioru
A
{\displaystyle A}
nazywa się różnicę
U
∖
A
=
{
x
∈
U
:
x
∉
A
}
,
{\displaystyle U\setminus A=\{x\in U\colon x\notin A\},}
oznaczaną zwykle symbolem
A
′
{\displaystyle A'}
[1] [2] [3] [6] lub
A
c
{\displaystyle A^{\operatorname {c} }}
[2] [4] , a w starszych pozycjach także
∁
U
A
{\displaystyle \complement _{U}A}
lub, jeśli
U
{\displaystyle U}
jest znane, krótko
∁
A
{\displaystyle \complement A}
(litera „c” w niektórych oznaczeniach pochodzi od ang. complement , dopełniać).
Niekiedy spotyka się również oznaczenie
−
A
{\displaystyle -A}
[6] , jednak jeżeli
A
{\displaystyle A}
jest zbiorem, na którym określono pewną (addytywną) strukturę algebraiczną , to
−
A
{\displaystyle -A}
może oznaczać wtedy
{
−
a
:
a
∈
A
}
.
{\displaystyle \{-a\colon a\in A\}.}
Z definicji wynika, że dopełnienie zbioru zależy od wyboru przestrzeni.
Korzystając z pojęcia dopełnienia zbiorów, różnicę zbiorów
A
,
B
⊆
U
{\displaystyle A,B\subseteq U}
można zapisać w postaci:
A
∖
B
=
A
∩
B
′
.
{\displaystyle A\setminus B=A\cap B'.}
Własności
Dla dowolnego uniwersum
U
{\displaystyle U}
prawdziwe są równości
∅
′
=
U
,
U
′
=
∅
.
{\displaystyle \varnothing '=U,\quad U'=\varnothing .}
Dla ustalonego
U
{\displaystyle U}
i dowolnego
A
⊆
U
{\displaystyle A\subseteq U}
zachodzi
(
A
′
)
′
=
A
,
{\displaystyle (A')'=A,}
co oznacza, że operacja dopełnienia jest inwolucją .
Prawdą jest też, iż zbiór i jego dopełnienie są rozłączne ,
A
∩
A
′
=
∅
,
{\displaystyle A\cap A'=\varnothing ,}
a ich suma daje całe uniwersum,
A
∪
A
′
=
U
,
{\displaystyle A\cup A'=U,}
co oznacza, że
{
A
,
A
′
}
{\displaystyle \{A,A'\}}
jest rozbiciem zbioru
U
.
{\displaystyle U.}
Dla danych
A
,
B
⊆
U
{\displaystyle A,B\subseteq U}
zachodzą prawa de Morgana [7] :
(
A
∪
B
)
′
=
A
′
∩
B
′
,
{\displaystyle (A\cup B)'=A'\cap B',}
(
A
∩
B
)
′
=
A
′
∪
B
′
.
{\displaystyle (A\cap B)'=A'\cup B'.}
Dodatkowo
B
=
A
′
{\displaystyle B=A'}
pociąga
B
′
=
A
.
{\displaystyle B'=A.}
Przykłady
Dopełnieniem zbioru
{
1
,
2
}
{\displaystyle \{1,2\}}
w zbiorze
{
1
,
2
,
3
}
{\displaystyle \{1,2,3\}}
jest zbiór
{
3
}
.
{\displaystyle \{3\}.}
Dopełnieniem zbioru liczb wymiernych w zbiorze liczb rzeczywistych jest zbiór liczb niewymiernych .
Dopełnieniem prostej na płaszczyźnie euklidesowej jest suma dwóch rozłącznych otwartych półpłaszczyzn .
Dopełnieniem zbioru
{
0
,
1
,
2
}
{\displaystyle \{0,1,2\}}
w przestrzeni liczb naturalnych jest zbiór liczb naturalnych większych od
2
,
{\displaystyle 2,}
natomiast w przestrzeni
{
−
1
,
0
,
1
,
2
,
3
,
4
,
5
}
{\displaystyle \{-1,0,1,2,3,4,5\}}
jest to zbiór
{
−
1
,
3
,
4
,
5
}
.
{\displaystyle \{-1,3,4,5\}.}
Przypisy
↑ a b c Rozdział I (pdf) . W: Kazimierz Kuratowski , Andrzej Mostowski : Teoria mnogości . T. 27. Warszawa-Wrocław: Monografie matematyczne, 1952, s. 18. [dostęp 2008-12-30].
↑ a b c d Kazimierz Kuratowski , Ryszard Engelking : Wstęp do teorii mnogości i topologii . Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 16,17. ISBN 83-01-14215-4 .
↑ a b Wojciech Guzicki, Piotr Zakrzewski: Wykłady ze wstępu do matematyki: wprowadzenie do teorii mnogości . Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 15. ISBN 83-01-14415-7 .
↑ a b c d e Kenneth A. Ross, Charles R.B Wright: Matematyka dyskretna . E. Sepko-Guzicka (tłum.), W. Guzicki (tłum.), P. Zakrzewski (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN , 1996, s. 27–31. ISBN 83-01-12129-7 .
↑ dopełnienie zbioru , [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-09-06] .
↑ a b c Wiktor Marek, Janusz Onyszkiewicz : Elementy logiki i teorii mnogości w zadaniach . Warszawa: Państwowe wydawnictwo naukowe, 1975, s. 19.
↑ Angielski logik Augustus De Morgan odkrył przedstawione prawa rachunku zbiorów. Analogiczne prawa rachunku zdań sformułowano później, ale zwykło się je nazywać również nazwiskiem de Morgana Rozdział IV. Algebra zbiorów i relacji (pdf) . W: Andrzej Mostowski : Logika matematyczna . T. 18. Warszawa-Wrocław: Monografie matematyczne, 1948, s. 100. [dostęp 2008-12-30].