Edward Hejdukiewicz

Edward Hejdukiewicz

generał dywizji
Pełne imię i nazwisko	Edward Gabriel Hejdukiewicz
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1868 Mińsk Litewski
Data i miejsce śmierci	1 stycznia 1932 osada Krzywucha
Przebieg służby
Lata służby	1887–1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski w Rosji, 4 Dywizja Strzelców Polskich
Stanowiska	dowódca • 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej • 20 Dywizji Piechoty, z-ca dowódcy Okręgu Korpusu IX
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Edward Gabriel Hejdukiewicz (ur. 19 marca^?/31 marca 1868 w Mińsku Litewskim, zm. 1 stycznia 1932 w osadzie Krzywucha – powiat Dubno^[1]) – polski dowódca wojskowy, pułkownik armii rosyjskiej oraz tytularny generał dywizji Wojska Polskiego. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Mikołaja i Marii z domu Fink^[1]. Ukończył kurs w Korpusie Kadetów w Jarosławiu oraz Wileńską Szkołę Junkrów Piechoty. Służył w armii rosyjskiej, od 1887 był oficerem zawodowym piechoty. Jako dowódca kompanii walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W 1910 ukończył szkołę strzelań w Oranienburgu i objął stanowisko dowódcy batalionu. W lipcu 1914 został awansowany do stopnia podpułkownika. Dowodził batalionem na froncie, następnie objął dowództwo pułku piechoty. Pułkownik z 1915. Walczył na frontach I wojny światowej, m.in. jako dowódca 56 pułku piechoty. Odznaczył się w boju, był kilkakrotnie ranny i kontuzjowany.

Od 2 listopada 1917 był dowódcą 3 pułku strzelców w I Korpusie Polskim w Rosji (gen. Dowbora-Muśnickiego). Za walki pod Bobrujskiem w lutym 1918 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1918 był dowódcą polskiej samoobrony i komendantem placu w Odessie. W czerwcu 1918 współorganizował w Odessie 4 Dywizję Strzelców Polskich gen. Żeligowskiego, w której był przewodniczącym sądu, i z którą przybył do Polski.

Od czerwca do grudnia 1919 dowodził 12 pułkiem strzelców (później: 54 pułk Strzelców Kresowych) armii gen Hallera i krótko – 24 Brygadą Piechoty. Od grudnia 1919 do sierpnia 1920 sprawował stanowisko dowódcy Ekspozytury Okręgu Generalnego Lublin w Kowlu. Następnie do listopada był okręgowym inspektorem Armii Ochotniczej w Lublinie, a potem – do kwietnia 1921 – dowódcą XXVIII Brygady Piechoty Wielkopolskiej. Od kwietnia do września dowodził 20 Dywizją Piechoty^[2]. Później – do marca 1923 był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu IX w Brześciu. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszwickiej, dowodząc XXVIII Brygadą Piechoty i 2 Dywizją Litewsko-Białoruską.

14 października 1920 zatwierdzono go w stopniu generała podporucznika z dn. 1 kwietnia 1920. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Od marca 1923 do maja 1927 wchodził w skład Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 5 lutego 1927 został mianowany tytularnym generałem dywizji z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927. Zmarł 1 stycznia 1932 we wsi Pogorzelec w powiecie dubieńskim^[3] (według innego źródła w osadzie Krzywucha).

Był ojcem Sylwii Rzeczyckiej^[4].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6677^[1]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[1]
• Odznaka I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muścickiego

• Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945, tom II, część 2, Koszalin 1993
• T. Kryska-Karski, S Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania Warszawa 1991
• H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.