Erik S. Reinert

Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1949 Oslo
Zawód, zajęcie	Ekonomista
Narodowość	Norweg
Alma Mater	Uniwersytet Cornella (doktorat) Uniwersytet Harvarda (magisterium) Uniwersytet w St. Gallen (licencjat)
Uczelnia	Uniwersytet Techniczny w Tallinnie

Erik Steenfeldt Reinert (ur. 15 lutego 1949 w Oslo^[1]) – norweski ekonomista, którego specjalnością jest ekonomia rozwoju, historia gospodarcza i historia myśli ekonomicznej.

Erik Reinert studiował ekonomię na Uniwersytecie w St. Gallen (Szwajcaria), uzyskał tytuł magistra na Uniwersytecie Harvarda, a doktorat obronił na Uniwersytecie Cornella^[1]. W 1972 r. w Bergamo (Włochy) założył, a następnie rozwinął małą firmę przemysłową Matherson-Selig^[1]. Firma Matherson-Selig (nazwa później skrócona do Matherson SpA) zajmowała się próbkowaniem kolorów w przemyśle lakierniczym i motoryzacyjnym. Otwierając zakłady produkcyjne również w Norwegii i Finlandii, firma stała się największą tego rodzaju w Europie. Reinert sprzedał ją w 1991 roku. Zajął się wtedy pracą dla grupy STEP w Oslo (1992–1995), a później został dyrektorem ds. badań w Norsk Investorforum, think tanku założonym przez duże norweskie korporacje (1995–2000)^[1]. Reinert zajmował również stanowisko w niepełnym wymiarze godzin w Centrum Rozwoju i Środowiska (SUM), instytucji badawczej powołanej przez Uniwersytet w Oslo. W 2000 r. został prezesem The Other Canon Foundation, małego centrum badawczego zajmującego się ekonomią heterodoksyjną^[1]. Od 2004 r. jest profesorem zarządzania technologią i strategii rozwoju na Uniwersytecie Technicznym w Tallinie w Estonii^[1].

Zainteresowania badawcze i publikacje Reinerta – począwszy od pracy doktorskiej z 1980 r.^[2] – koncentrują się wokół teorii nierównomiernego rozwoju oraz historii myśli gospodarczej^[3]. Jako konsultant Reinert kładzie nacisk na politykę przemysłową i gospodarczą, zarządzanie innowacjami oraz relacje między kapitałem finansowym a produkcyjnym. Prowadzi wykłady w pięciu językach, a podczas swojej pracy odwiedził 65 różnych krajów^[4].

Jego najbardziej znana książka How Rich Countries Got Rich ... and Why Poor Countries Stay Poor (2007), była szeroko omawiana i dyskutowana. Niektóre recenzje, np. w Prospect Magazine, The Economist były lekceważące^[5], jednakże większość z nich, szczególnie te z krajów rozwijających się – były pozytywne^[6][7]. Nawet ogólnie krytyczne recenzje dotyczące pracy Reinerta, np. Martina Wolfa w Financial Times^[8], nazwały książkę ważnym wkładem w debacie ekonomicznej. Według NORLA, organizacji zajmującej się norweskimi książkami za granicą, How Rich Countries Got Rich ... and Why Poor Countries Stay Poor zostało przetłumaczone na ponad dwadzieścia języków^[9].

Głównym przesłaniem wspomnianej książki jest zwrócenia uwagi na fakt, że ekonomia neoklasyczna szkodzi krajom rozwijającym się, głównie poprzez promowanie teorii przewagi komparatywnej Davida Ricardo. Opierając się na długiej tradycji intelektualnej – zapoczątkowanej przez włoskich ekonomistów Giovanniego Botero (1589) i Antonio Serra (1613), Reinert wskazuje, że kraj, który handluje dobrami o wysokiej zwrotności – np. zaawansowaną technologicznie produkcją – ma przewagę nad krajem, który handluje towarami o niskiej wartości – np. surowcami. Jak argumentował Botero, połączenie różnorodności gospodarczej i wartości dodanej surowców są kluczowymi elementami wzbogacającymi narody. Reintert twierdzi, że od czasów renesansu, kraje odnoszące sukcesy ekonomiczne – w tym Anglia i Stany Zjednoczone – rozpoczynały od ochrony swoich rozwijających się producentów, a dopiero następnie otwierały się na rynki światowe. Powołując się na Friedricha Lista, dziewiętnastowiecznego niemieckiego ekonomistę, Erik Reinerta sugeruje, że protekcjonizm jest ważny i że wolny handel przynosi obopólne korzyści jednie krajom znajdującym się na tym samym poziomie rozwoju. Żaden kraj nie może osiągnąć rozwoju bez stabilnego poziomu uprzemysłowienia, a ponadto żaden biedny kraj nie może go osiągnąć w ramach ograniczeń wolnego handlu. Z tego powodu Reinert nazywa milenijne cele rozwoju „ekonomią paliatywną”. Reinert zgadza się tym samym z byłym głównym ekonomistą Banku Światowego, Justinem Yifu Linem, który stwierdza, że „z wyjątkiem kilku krajów eksportujących ropę naftową, żaden kraj nigdy się nie wzbogacił bez uprzemysłowienia”^[10]. Reinert pracował również jako adiunkt na Uniwersytecie Nauk Stosowanych w Sámi w Kauokeino w Norwegii, gdzie publikował na temat ekonomiki hodowli reniferów^[11] i zmian klimatycznych^[12]. Powtarzającym się zagadnieniem w pracy Erika Reinerta jest cykliczność myśli i teorii ekonomicznych^[13][14]. Jego praca nad rolą państwa we wzroście gospodarczym^[15] została opublikowana w języku chińskim, estońskim, rosyjskim i hiszpańskim.

W 2008 r. Erik Reinert otrzymał Nagrodę Gunnara Myrdala za najlepszą monografię z dziedziny ewolucyjnej ekonomii politycznej.