|
Eulogiusz (Horbowiec)
 Eulogiusz, imię świeckie Eugeniusz Horbowiec (ur. 11 kwietnia 1918 w Muromie[1][2], zm. 26 lipca 1984) – polski duchowny prawosławny, przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej w latach 1955–1970. ŻyciorysW 1933 wstąpił jako posłusznik do monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. W 1937 złożył śluby mnisze w riasofor, ukończył także szkołę psalmistów przy klasztorze[1]. W 1938 wymieniony jako posłusznik w monasterze w Jabłecznej[3]. W tym samym roku musiał przyjąć święcenia kapłańskie i złożyć wieczyste śluby mnisze. Odnotowano bowiem, iż 13 lipca tego samego roku w Holeszowie został pobity przez grupę strażaków rozbierających (w ramach akcji rewindykacyjnej) miejscową cerkiew św. Michała Archanioła, w której miał udzielać ślubu[4]. Według innego źródła na hierodiakona został wyświęcony dopiero 25 czerwca 1942. W tym samym roku został hieromnichem[1]. W okresie II wojny światowej służył w parafiach w Hrubieszowie[5] oraz w Międzylesiu, gdzie z braku wolno stojącej cerkwi obsługiwał pomieszczenie modlitewne w miejscowej szkole[6]. W latach powojennych, do Akcji „Wisła”, był proboszczem w Zabłociu[7]. W 1946 otrzymał godność igumena. Do 1947 był także proboszczem monasterskiej parafii w Jabłecznej, służył także w cerkwiach w Sławatyczach i w Holeszowie[1]. Od 1948 do 1954 był proboszczem parafii w Topilcu[2]. W 1950 był także wikariuszem w parafii w Jałówce[1]. W 1955 otrzymał godność archimandryty[8]. Od 1955 do 1970 był przełożonym monasteru św. Onufrego w Jabłecznej[9]. Kierował kilkuosobową wspólnotą (3 mnichów i dwóch posłuszników w 1962), kilkakrotnie skarżył się metropolicie warszawskiemu i całej Polski na problemy z dyscypliną w klasztorze (alkoholizm). Mimo wszystkich problemów monaster w Jabłecznej pozostawał jednym z najważniejszych sanktuariów Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego[8]. Z jego inicjatywy w 1965 ponownie rozpoczęto – po kilkunastoletniej przerwie po wysiedleniach miejscowych prawosławnych Ukraińców – regularne odprawianie nabożeństw w cerkwi Opieki Matki Bożej w Sławatyczach[10]. W 1956 i ponownie w 1970 był jednym z kapelanów żeńskiego monasteru na Grabarce[1]. W 1970 przekazał kierowanie monasterem archimandrycie Sawie[11]. W roku następnym został skierowany do parafii hrubieszowskiej i był jej proboszczem przez cztery lata. Następnie przeszedł do służby duszpasterskiej w diecezji wrocławsko-szczecińskiej i między lutym a wrześniem 1975 tymczasowo służył w Torzymiu, po czym wrócił do monasteru w Jabłecznej[2]. Tam spędził ostatnie lata życia i został pochowany na cmentarzu mnichów[1]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||
