Urodził się w rodzinie Franciszka, nadstrażnika, i Teofili z Nastalików[3][4][5]. Był młodszym bratem Leopolda, doktora praw, sędziego Sądu Najwyższego, zmarłego 24 października 1930 roku w Meranie, we Włoszech[6]. W 1899 rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum w Tarnowie[7][8]. W 1903 przeniósł się do nowo otwartego c. k. Gimnazjum II w Tarnowie[9].
Ukończył filozofię w Krakowie. Swoją pierwszą pracę podjął w c.k. Gimnazjum w Nowym Targu w roku szkolnym 1912/13. Był nauczycielem języków: polskiego, łacińskiego i greckiego. W 1912 roku założył przy gimnazjum I Drużynę Skautową im K. Pułaskiego. Wraz ze starszymi skautami wstąpił do Drużyny Podhalańskiej w Nowym Targu. 26 sierpnia 1913 roku Rada Szkolna Krajowa przeniosła go do c.k. II Gimnazjum w Tarnowie.
W okresie od 25 września 1919 do 30 kwietnia 1920 roku oraz od 1 grudnia 1920 do lipca 1921 roku był komendantem Szkoły Aplikacyjnej Oficerów Piechoty w Rembertowie[11]. W międzyczasie pełnił służbę na stanowiskach: szefa Wydziału Szkół Piechoty Oddziału III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych (od 1 maja 1920 roku), dowódcy 2 Grupy Operacyjnej (od 1 sierpnia 1920 roku). 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w „grupie oficerów byłych Legionów Polskich”[12].
W okresie od 22 sierpnia do 24 września 1920 roku dowodził w zastępstwie 4 Dywizją Piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk piechoty Legionów[13]. 30 grudnia 1922 roku został przeniesiony do komendy miasta Warszawy na stanowisko zastępcy komendanta[14]. 28 czerwca 1923 roku został przeniesiony do Komendy Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie na stanowisko zastępcy komendanta[15].
1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 30. lokatą w korpusie generałów[16]. 3 grudnia 1924 roku został mianowany dowódcą 4 Dywizji Piechoty w Toruniu[17]. 31 lipca 1927 roku został mianowany I zastępcą Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii[18]. 1 stycznia 1930 roku został zwolniony ze stanowiska I zastępcy Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii, i mianowany generałem do zleceń I zastępcy Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii z zachowaniem dotychczasowych dodatków służbowych[19].
Po kampanii wrześniowej przebywał na Bliskim Wschodzie do września 1947 w tzw. 2 Grupie, ale bez przydziału wojskowego. Po demobilizacji osiedlił się w USA.
Zmarł 10 października 1958 roku w Chicago i tam został pochowany( kwatera 1 lot 103 - blobk G - section 42)[22].
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Mieczysław Bielski: Generałowie Odrodzonej Rzeczypospolitej. Inspektorzy Armii z siedzibą w Toruniu, Dowódcy Okręgu Korpusu nr VIII, Dowódcy 4 Toruńskiej Dywizji Piechoty. Toruń: Wydawnictwo TURPRESS, 1995. ISBN 83-902482-8-X.
