Fradl Sztok, także Fradel Sztok, Frances Zinn (ur. 1888 w Skale Podolskiej, zm. 31 grudnia 1952?) – żydowska poetka i pisarka tworząca w jidysz i po angielsku.

Urodziła się w 1888 roku w Skale Podolskiej^[1] w rodzinie Szimona i Diny Sztoków, lecz została wychowana przez ciotkę^[2]. W 1907 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych^[2]. Zadebiutowała trzy lata później, publikując poezję i prozę^[2]. Należała do środowiska grupy literackiej Di Junge^[1]. Była prekursorką sonetu w jidysz^[1][3], a w warstwie tematycznej wprowadzała innowacje poruszając kwestie żeńskiego erotyzmu^[4]. Według Ezry Kormana Sztok była „pierwszą poetką, która w swych wierszach odziała uczucia w ciało oraz krew miłości”^[5]. Jej twórczość ukazywała się w istotnych publikacjach środowiska żydowskiego Nowego Jorku, m.in. w Dos Naje Land: a Zalmbuch far Literatur un Wisenszaft (1911–1912) pod redakcją Awroma Rajzena, czy zbiorze Di naje hem. Ersztes zamelbuch (1914)^[2]. W latach 1913–1915 jej wiersze ukazywały się na łamach „Di Fraje Arbeter Sztime”, a w latach 1915–1916 była najczęściej publikowaną poetką w czasopiśmie „Di Glachhejt”^[2], współpracowała także z „Der Tog” i „Forwerts”^[1].

W 1919 roku ukazał się jej zbiór opowiadań Gezamelte ercejlungen („Opowiadania zebrane”), w którym poruszony został temat kobiecej seksualności i tłumionych pragnień^[3]. Była to ostatnia publikacja książkowa Sztok w jidysz^[6], choć współczesne opracowania naukowe na temat jej życia dowodzą, że nie porzuciła całkowicie pisania w jidysz^[7]. Możliwe, że przestała publikować pod wpływem negatywnych recenzji Arona Lejelesa i Moissaje Olgina, choć w późniejszych latach pojawiła się pozytywna recenzja zbioru autorstwa Melecha Rawicza^[6]. Żadna z negatywnych recenzji nie poruszyła kwestii nowatorskiej treści opowiadań^[3].

W 1927 roku ukazała się debiutancka powieść Sztok po angielsku pt. Musicians Only^[6]. Choć zniknęła z jidyszowej sceny literackiej na początku lat 30.^[3], w 1942 roku opublikowano jej opowiadanie A sojcher fun fel na łamach „Forwerts”^[6]. W 1930 roku Rachela Auerbach napisała o Sztok: „[i]nteresująca, mądra pisarka, dojrzały, wspaniały talent rozbłysnął i tak szybko zgasł” i zastanawiała się, czy przyczyna jej milczenia leżała w uwarunkowaniach literatury jidysz, czy wynikała z płci autorki^[4]. Według Joanny Lisek postać Sztok „stała się legendą i traktowana jest jako exemplum sytuacji pisarek w męskim imperium literackiego światka”^[6].

Nie ma pewności co do dalszych losów Sztok: według niektórych źródeł spędziła ostatnie lata w zakładzie dla umysłowo chorych, choć bardziej prawdopodobne jest, iż wyszła za mąż, zmieniła imię na Frances Zinn i zmarła 31 grudnia 1952 roku w Hollywood^[6].

Jej twórczość pojawiła się w takich antologiach, jak Antologie. Finf hundert jor jidisze poezje pod redakcją Mojszego Basina (1917)^[2], Klejne antologie fun der jidiszer lirik in Galicje. 1897 biz 1935 (1936)^[8], The Tribe of Dina: A Jewish Women’s Anthology (1989), Found Treasures: Stories by Yiddish Women Writers (1995)^[3], czy Moja dzika koza. Antologia poetek jidysz (2018)^[9].

Poetka Irena Klepfisz poświęciła Sztok wiersz pod tytułem Fradl Sztok^[10].

• Joanna Lisek: Kol isze – głos kobiet w poezji jidysz (od XVI w. do 1939 r.). Sejny: Fundacja Pogranicze, 2018. ISBN 978-83-66143-01-2.
• Moja dzika koza. Antologia poetek jidysz. Karolina Szymaniak, Joanna Lisek, Bella Szwarcman-Czarnota (wybór i opracowanie). Kraków: Wydawnictwo Austeria, 2018. ISBN 978-83-7866-209-9.