|
Franciszek Paweł Raszeja
 .JPG) Franciszek Paweł Raszeja (ur. 2 kwietnia 1896 w Chełmnie, zm. 21 lipca 1942 w Warszawie) – polski lekarz-ortopeda i nauczyciel akademicki. Brat Leona, Maksymiliana, Alojzego i Walerii Raszejów. ŻyciorysUrodził się w rodzinie urzędnika pocztowego Ignacego i Marii z domu Cichoń[1]. Uczęszczał do Gimnazjum Chełmińskiego, gdzie przyjaźnił się z późniejszym politykiem i działaczem SPD, Kurtem Schumacherem. Podczas I wojny światowej został wcielony do armii niemieckiej, walczył na froncie wschodnim; wzięty do niewoli był przetrzymywany w Taszkencie. W 1918 przez Finlandię i Szwecję przedostał się do kraju. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako sanitariusz. Po studiach medycznych w Münster, Krakowie i Poznaniu oraz uzyskaniu stopnia doktora nauk medycznych pracował w klinice Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. W 1928 był jednym z pięciu członków założycieli Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego (Ireneusz Wierzejewski, Michał Grobelski, Henryk Cetkowski, Franciszek Raszeja, Wiktor Dega)[2]. Habilitował się w 1931 i został dyrektorem szpitala ortopedycznego w Swarzędzu. Równocześnie kierował polikliniką ortopedyczną w Poznaniu. Raszeja doprowadził w 1935 do ponownego otwarcia szpitala ortopedycznego Uniwersytetu Poznańskiego i objął jego kierownictwo, a rok później uzyskał tytuł profesora. Po zakończeniu działań wojennych we wrześniu 1939 pracował jako lekarz w Warszawie (od grudnia 1939 był ordynatorem oddziału chirurgicznego szpitala PCK) i nauczał na tajnym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Skontaktował się z przebywającym w warszawskim getcie profesorem Ludwikiem Hirszfeldem i zorganizował akcje krwiodawstwa na rzecz ludności żydowskiej. 21 lipca 1942 udał się do mieszkania w kamienicy przy ul. Chłodnej 26 na terenie getta, aby zająć się pacjentem (posiadał legalną przepustkę). Tam został zamordowany przez gestapowców pod dowództwem SS-Sturmbannführera Hermana Höflego wraz ze swoim pacjentem Abe Gutnajerem, jego rodziną, dwoma żydowskimi lekarzami oraz pielęgniarką[3]. O jego śmierci 30 lipca 1942 roku poinformował konspiracyjny „Biuletyn Informacyjny”, stwierdzając, że[4]:
Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Baltia. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 108-6-6)[5]. Życie prywatneOd 1923 żonaty ze Stanisławą Deniszczuk. Mieli dwie córki: Bożenę i Ewę[1]. UpamiętnienieJego imieniem nazwano Szpital Miejski w Poznaniu przy ul. Mickiewicza (otwarty w 1953), jedną z ulic w Warszawie na Kole (obecna dzielnica Wola)[6], a także osiedle w Chełmnie. Przypisy
Bibliografia
|
