W czerwcu 1972 roku model GT posłużył za podstawę samochodu Opel GT Diesel Rekordwagen, który miał na celu przekonanie publiczności do potencjału silnika wysokoprężnego, który wkrótce miał zasilić paletę osobowych modeli. Poddane znacznym modyfikacjom nadwozie, tylko z wyglądu przypominało model GT. Doładowany silnik o pojemności 2,1 l rozwinął moc 95 KM. Na testowym odcinku drogi w Dudenhofen, podczas trzech dni prób, doszło do ustanowienia 2 światowych i 13 międzynarodowych rekordów wśród samochodów napędzanych silnikiem wysokoprężnym[1] Silnik o tej samej pojemności, choć pozbawiony doładowania, zastosowano po raz pierwszy w Oplu Rekordzie D. Rozwijał on moc 61 KM i rozpędzał auto do 135 km/h. W późniejszych latach pojawiły się silniki o pojemności dwóch litrów, oraz większy - 2.3, w tym także doładowane.
Konstrukcja
Silniki oparto na charakterystycznych dla Opla jednostkach z rodziny CIH, jednak wyposażono je w górny wałek rozrządu (OHC), konieczne było więc zastosowanie przetłoczenia na masce. Wtrysk paliwa następował pośrednio, poprzez komorę wirową. W każdym silniku za sterowanie wtryskiem odpowiadała pompa Bosch VE.
Odmiana o pojemności dwóch litrów przeznaczona była głównie na rynek holenderski oraz włoski, ze względu na tamtejsze przepisy podatkowe. Inne pojemności uzyskano poprzez zmianę średnicy cylindra, niezmieniony pozostawał skok tłoka - 85 mm.
Doładowane jednostki pojawiły się po raz pierwszy w Rekordzie E2.
Wśród mocniejszych jednostek wyróżnia się silnik wyposażony w sprężarkę Comprex, Wykorzystuje ona energię kinetyczną spalin, zamieniając ją w energię potencjalną ciśnienia powietrza tłoczonego do kolektora dolotowego. Podczas tego procesu, ładunek powietrza niesie ze sobą małe ilości spalin. Większość spalin opuszcza urządzenie Comprex przez okno wydechowe, powodując tym samym podciśnienie, które zasysa świeży ładunek powietrza do urządzenia. Silnik Comprex D występował tylko w Senatorze, jednak nie cieszył się popularnością - powstało 1709 egzemplarzy[2].
Sprężarki Comprex dostarczała firma Brown, Boveri & Cie, jednostki wykorzystujące klasyczne doładowanie korzystały ze sprężarek Kühnle, Kopp & Kausch (KKK).