|
German Kempski
 German Kempski (ur. 24 września 1896 w Mikołajewie, zm. ?) – plutonowy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 24 września 1896 w Mikołajewie, w gminie Parzęczew powiatu łęczyckiego, w rodzinie Andrzeja i Katarzyny z Eljasików[1]. Ukończył szkołę powszechną[2]. „Do 22 roku życia był przy rodzicach”[3]. Przed powołaniem do Wojska Polskiego pracował jako przędzalnik[2]. 5 stycznia 1919 wstąpił jako ochotnik do 5 pułku ułanów[4]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami. 7 czerwca 1921 rotmistrz Leon Strzelecki we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti napisał: „dnia 26 kwietnia 1920 r. plutonowy Kempski German prowadził patrol czołowy, Zupełnie niespodziewanie natknął się na większy oddział bolszewicki. Nie namyślając się wiele zawiadomił przez gońca bojowego swój szwadron, a na czele kilku ludzi, jakich miał przy sobie rzucił się na nieprzyjaciela do szarży, czem w szeregach bolszewickich wzniecił zamieszanie. Plutonowy Kempski zarąbał kilku bolszewików, 8 wziął do niewoli tracąc przy tem jednego zabitego ułana, 1 konia i mając 2 konie ranne”[5]. Świadkami tego czynu byli porucznik Jerzy Kobylański i podporucznik Bronisław Korpalski[6]. Wniosek rotmistrza Strzeleckiego poparli pułkownicy: Spirydion Koiszewski i Janusz Głuchowski[7]. W tym samym miesiącu plutonowy Kempski był przydzielony do szwadronu technicznego pułku[6]. 10 lipca 1921 w Ostrołęce został odznaczony przez generała Mieczysława Kulińskiego Orderem Virtuti Militari[3]. 20 lipca tego roku został przeniesiony do rezerwy[3]. Zamieszkał w Łodzi przy ul. Wólczańskiej 127[8]. Pracował jako ekspedient fabryczny w firmie Lucjana Schiffera[9]. Był żonaty z Marianną, z którą miał córkę Danielę i syna Zdzisława[9]. 16 stycznia 1939 sędzia okręgowy Wiktor Białoskórski, w zastępstwie przewodniczącego IV Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Łodzi, przesłał do Biura Kapituły Orderu Virtuti Militari w Warszawie odpis prawomocnego wyroku w sprawie IVK.766/38 „z oskarżenia Germana Kempskiego”[10]. Sędzia Białoskórski działał na podstawie §37 Rozporzadzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 grudnia 1932 r. - Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich w sprawach karnych, który stanowił: „o wszczęciu i ukończeniu postępowania karnego względem osoby, posiadającej order lub inną zaszczytną odznakę państwową, należy zawiadomić władzę lub instytucję, powołaną do orzekania o utracie orderu lub odznaki”[11][12]. W aktach brak innych dokumentów dotyczących tej sprawy. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
