Pochodził z niewielkiej miejscowości k. Rimini. Natura nie obdarzyła go urodą, stąd jego przydomek Cagnacci[b]. Kształcił się w Bolonii (1618-21). Dwukrotnie przebywał w Rzymie. W latach 1623–48 działał w różnych miastach Romanii, często zmieniając miejsce zamieszkania (Rimini, Rawenna, Forli, Faenza, Cesena). W 1650 wyjechał do Wenecji, gdzie używał nazwiska Guido Baldo Cardassi lub Can-lassi[2]. W 1658 przeniósł się do Wiednia, gdzie został nadwornym malarzem Leopolda I Habsburga. Pochowany został w wiedeńskim kościele Augustianów. Prowadził dość burzliwy tryb życia. Często nie dotrzymywał ważnych umów i zobowiązań narażając się na liczne procesy[3]. Po śmierci szybko został zapomniany. W 2008 poświęcono mu wielką wystawę w Muzeum San Domenico w Forli.
Twórczość
W pierwszym okresie twórczości tworzył głównie kompozycje religijne na zamówienie kościołów i klasztorów, łącząc wzorce klasyczne (inspirował się antykiem) z wpływami Rafaela (m.in. dwa monumentalne płótna Apoteoza św. Waleriana i Apoteoza św. Merkuriala, wyróżniające się śmiałymi efektami iluzjonistycznymi[4], przeznaczone do katedry Santa Croce w Forli), Podczas pobytu w Wenecji zaczął malować obrazy przedstawiające zmysłowe, półnagie postacie kobiet (liczne wersje Lukrecji, Kleopatry, Marii Magdaleny), odznaczające się dużym ładunkiem emocjonalnym, zmysłowym klimatem i mistrzowskim światłocieniem[5]. Jest też autorem doskonałej martwej naturyKwiaty w butelce po winie (wybitne osiągnięcie caravaggionizmu), choć niektórzy badacze kwestionują autorstwo dzieła[6]. W jego malarstwie widać wpływy Guida Reniego, Guercina oraz naturalistycznej szkoły Caravaggia.
