W latach 70. i 80. XX wieku należał do najistotniejszych teoretyków francuskiej Nowej Prawicy. Był członkiem think tankuGRECE, ale potem, wraz z wieloma innymi członkami, wystąpił z tej organizacji. Wtedy też rozpoczął karierę dziennikarską. Publikował m.in. w Le Figaro Magazin, Paris Match i VSD. Samodzielnie prowadził czasopismo J'ai Tout Compris.
W latach 90. XX wieku występował w młodzieżowej stacji radiowej Skyrock. Nieobecny w polityce od 1987, wrócił doń w latach 90., publikując artykuły na temat kultury, religii i imigracji. Współpracował z tygodnikiem prawicowym Rivarol.
W książce „L’Archéofuturisme” zawarł fundamenty praktycznej postawy intelektualnej łączącej odwołanie do tradycji europejskiej i akceptację futurologicznych koncepcji wprowadzania innowacji technologicznych[2].
Dzieła
Le Système à tuer les peuples, Copernic 1981.
Contre l’économisme, Le Labyrinthe, 1983.
La Nouvelle société de consommation, Le Labyrinthe, 1984.
L’Occident comme déclin, Le Labyrinthe, 1984.
Nouveaux discours à la Nation Européenne, Albatros, 1985.
Europe et modernité, Eurograf, 1985.
Petit lexique du partisan européen (collaborator), Eurograf, 1985.
Les Nouveaux enjeux idéologiques, Le Labyrinthe, 1985.
La Soft-idéologie (collaborator as Pierre Barbès), Robert Laffont, 1987.
