|
Henryk Brokman
 Henryk Brokman (ur. 13 sierpnia 1886 w Warszawie, zm. 6 sierpnia 1976 tamże[1][2][3]) – polski lekarz żydowskiego pochodzenia, profesor[4]. Specjalizował się w zagadnieniach z zakresu pediatrii, immunologii i chorób zakaźnych[4]. ŻyciorysUrodził się w rodzinie Leopolda (1849–1932) i Heleny z Rotwandów (ur. 1852). Brat Barbary Jadwigi Groniowskiej (1889–1985), bibliotekarki[3]. W czasach gimnazjalnych i studiów uniwersyteckich działał w ruchu patriotycznym[5]. Od 1904 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, jednak wskutek udziału w strajku szkolnym z 1905 został relegowany z uczelni. Następnie przeniósł się do Berlina, doktoryzował się w 1911 w Heidelbergu, pisząc rozprawę pt. Über gruppenspezifische Strukturen des tierischen Blutes. W następnych latach kontynuował studia w Charkowie i Zurychu (1911–1915)[4]. Habilitował się z kolei w 1932. Tematem jego pracy habilitacyjnej były badania nad patogenezą płonicy. Tytuł profesora uzyskał na wniosek Rady Wydziału Lekarskiego UW[6]. Odbył staż internistyczny u prof. Władysława Janowskiego w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, a od 1913 rozpoczął specjalizację u prof. Emila Feera w Klinice Pediatrycznej w Zurychu[3]. W latach 1915–1918 był lekarzem wojskowym w armii rosyjskiej, w 1920, podczas wojny polsko-bolszewickiej, lekarz oddziałów zakaźnych w szpitalu wojskowym w Modlinie. Podczas okupacji niemieckiej przebywał z żoną w getcie warszawskim, z którego wyszli 28 lipca 1942 przez gmach Sądów na Lesznie. Po stronie aryjskiej opiekował się nimi dr Aleksander Jackowski, który organizował im kolejne mieszkania[7]. W czasie powstania warszawskiego w oddziale „Bakcyl”[8], pracował w punkcie opatrunkowym Obwodu V Mokotów. Po upadku powstania wyszedł wraz żoną z miasta z ludnością cywilną i schronił się w Częstochowie[3]. W latach 1945–1946 – profesor, dyrektor i kierownik Katedry oraz Kliniki Chorób Zakaźnych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Łódzkiego, w latach 1946–1953 – kierownik Katedry i Kliniki Chorób Dzieci w Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950 Akademia Medyczna), w latach 1953–1962 – kierownik Kliniki Terapii Oddziału Pediatrycznego Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie[3]. W okresie 1961–1970 przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. W latach 1955–1976 redaktor naczelny kwartalnika Pediatria Polska[6]. Prezes Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego. Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk od 1954 roku, w poczet członków rzeczywistych tej instytucji został przyjęty w 1966[9]. Doktor honoris causa WUM (1975)[3][10]. Był żonaty z Jadwigą (ur. 1893), szwagrem fizykochemika Kazimierza Fajansa, przyjacielem Ludwika Hirszfelda[4]. Zmarł 6 sierpnia 1976 w Warszawie, pochowany wraz z Wacławem i Stefanią Brokmanami na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 142-3-8,9)[2][11]. Ordery i odznaczenia
Nagrody
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba): Identyfikatory zewnętrzne:
Information related to Henryk Brokman |
||||||||||||||||||||||||||||||
