|
Jan Chudzicki
Jan Antoni Chudzicki, ps. „Jesionowski” (ur. 12 czerwca 1892 w Starej Olszy, zm. 10 marca 1972 w Krakowie) – major lekarz Wojska Polskiego. ŻyciorysUrodził się 12 czerwca 1892 roku w rodzinie Józefa i Leokadii[1]. Był starszym bratem Józefa (1895–1926), legionisty i oficera Wojska Polskiego. W 1912 roku został absolwentem Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Wówczas rozpoczął studia medycyny w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego[1]. Po wybuchu I wojny światowej, 4 września 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył jako patrolowy sanitarny w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady[1]. 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[2]. Pod koniec 1917 roku awansowany do stopnia podporucznika sanitarnego. Od połowy lutego 1918 służył w II Korpusie Polskim w Rosji. Brał udział w bitwie pod Kaniowem w maju 1918 i trafił do niewoli niemieckiej. Po oswobodzeniu był żołnierzem na obszarach rosyjskich, gdzie ponownie dostał się do niewoli. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Szpitala Załogi w Modlinie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie medyków (od 1923 roku – grupa podlekarzy), a jego oddziałem macierzystym była wówczas kompania zapasowa sanitarna Nr 6[3]. W latach 1923–1924 był młodszym lekarzem pułku w 38 pułku piechoty w Przemyślu, pozostając oficerem nadetatowym 10 batalionu sanitarnego z jednoczesnym odkomenderowaniem na studia uniwersyteckie w Krakowie[4][5]. Od 1926 roku pełnił służbę w garnizonie Kraków. W 1928 roku służył w Zakładzie Amunicyjnym Nr 4, pozostając w kadrze oficerów służby zdrowia[6]. W 1930 uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich[7]. 26 marca 1931 został przeniesiony w korpusie oficerów sanitarnych z grupy podlekarzy do grupy lekarzy[8]. 22 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[9]. 23 października 1931 został przeniesiony z 5 dywizjonu samochodowego w Krakowie do 5 dywizjonu taborów w Bochni na stanowisko starszego lekarza[10][11]. Od 18 listopada 1935 był naczelnym lekarzem 20 pułku piechoty w Krakowie[1]. Od 15 listopada 1937 był naczelnym lekarzem 73 pułku piechoty w Katowicach, a od maja 1939 naczelnym lekarzem 6 pułku artylerii lekkiej w Krakowie[1]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem służby zdrowia 6 Dywizji Piechoty[12]. Po zakończeniu wojny przez pewien czas był oficerem ludowego Wojska Polskiego. Później pracował jako lekarz, prowadząc własną praktykę prywatną. Zmarł 10 marca 1972 w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 7 WOJ-zach-16)[13]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
.png){kind=small}
