|
Jan Wasilewski (1907–1973)
Jan Wasilewski (ur. 12 kwietnia 1907 w Moskwie[1], zm. 27 marca 1973[2]) – polski działacz partyjny, prawnik, dyplomata, podsekretarz stanu w Ministerstwie Ziem Odzyskanych (1945–1947), poseł w Finlandii (1947–1949), zastępca Prokuratora Generalnego PRL (1957–1961), ambasador w Belgii (1961–1968), sędzia Sądu Najwyższego (1969–1973). ŻyciorysSyn Ludwika. W 1928 ukończył szkołę średnią im. Juliusza Słowackiego w Wilnie. W 1930 zapisał się na Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Wileńskiego. Ze względu na trudną sytuację materialną musiał w 1930 rozpoczął pracę jako praktykant w urzędach pocztowych w Wilnie. Do 1934 doszedł do stanowiska zastępcy kierownika poczty. W 1934 zdał egzamin urzędniczy i do 1939 pracował w Ministerstwie Poczt i Telegrafów jako referent do spraw uproszczenia manipulacji pocztowych. Jednocześnie pełnił funkcję sekretarza redakcji „Przeglądu Pocztowego”[1]. W latach 1939–1942 pracował dorywczo. Od 1942 do 1944 był kierownikiem handlowym w firmie K. Borkowski i Spółka. Od sierpnia 1944 do stycznia 1945 był oficerem w Zarządzie Polityczno-Wychowawczym 1 Armii Wojska Polskiego[1]. Był dyrektorem Biura Prezydialnego Krajowej Rady Narodowej[3]. W styczniu 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Uzyskał stopień doktora praw[1]. Od stycznia do grudnia 1945 był szefem Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP. Od grudnia 1945 do stycznia 1947 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Ziem Odzyskanych. Od października 1946 odbywał praktykę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ), by w lutym objąć stanowisko posła RP w Finlandii, na którym pozostał do czerwca 1949. Po powrocie z Helsinek, od czerwca 1949 do lutego 1950 pracował w MSZ. Od lutego 1950 do listopada 1952 był radcą prawnym-adwokatem w BOR[1]. Od listopada 1952 do listopada 1954 przebywał w areszcie na wniosek dyrektora Departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego[1][4]. Następnie, od listopada 1954 do marca 1957 ponownie pracował jako radca prawny i adwokat w Radzie Adwokackiej[1]. W marcu 1957 objął kierownictwo tzw. komisji Mazura-Wasilewskiego[4]. Od lutego 1957 do czerwca 1961 pełnił funkcję zastępcy prokuratora generalnego PRL. W latach 1961–1968 był ambasadorem w Belgii. 15 stycznia 1969 został powołany na sędziego Sądu Najwyższego[1]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2]. Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
