Jelcz PT4

Jelcz PT4
	Dane ogólne
Producent	Jelcz,; Zakład Naprawy Autobusów MZK w Warszawie
Premiera	1978
Lata produkcji	1978
Miejsce produkcji	Jelcz-Laskowice Polska; Warszawa Polska
	Dane techniczne
Typy nadwozia	Przyczepa autobusowa
Układ drzwi	0-2,2-0
Liczba drzwi	2
Silniki	brak
Skrzynia biegów	brak
Długość	2915 mm
Szerokość	2500 mm
Wysokość	2915 mm
	Informacje dodatkowe
ABS	Nie
ASR	Nie
EBS	Nie
ESP	Nie
Klimatyzacja	Nie

Jelcz PT4 – prototyp przyczepy autobusowej produkowanej przez Jelcza. Przyczepa była przeznaczona do ciągnięcia przez Jelcza PR100 z mocniejszym silnikiem pochodzącym z Jelcza PR110.

Historia

Geneza

Na początku lat 70. XX wieku władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej podjęły decyzję o modernizacji taboru komunikacji miejskiej^[1]. W tym celu już w latach 1970–1972 na warszawskich ulicach rozpoczęto testy modeli: węgierski Ikarus 242, zachodnioniemiecki Magirus-Deutz M170-S11H, francuski Berliet PR100, włoski FIAT 420A, brytyjsko-duński Leyland Lidrt 12/4 Worldmaster, hiszpański Pegaso 5023, japoński Hino RC620 i czechosłowacka Karosa SM11^[2]. Zwycięzcą został Berliet PR100^[3]. Od początku model ten był uważany za przejściowy, gdyż ze względu na większe potrzeby przewozowe planowano go wydłużyć poprzez dodanie jeszcze jednej pary drzwi. Nowy Jelcz PR110 był autobusem 12-metrowym wyposażonym w trzy pary drzwi^[4]. Pojazdy te były wykonywane w 50% z części sprowadzanych z Francji^[5].

Wprowadzenie autobusów bardziej pojemnych, a także montowanie Ikarusów-Zemun IK160P^[6] i import Ikarusów 280^[7] nie zaspokoiły potrzeb na bardzo pojemny autobusowy transport miejski. Postanowiono skorzystać z możliwości eksploatacji przyczep^[8].

Produkcja i eksploatacja

PT4 zostały opracowane w ciągu dwóch miesięcy 1978 roku, w Zakładzie Naprawy Autobusów MZK w Warszawie. Do budowy prototypu wykorzystano nadwozia wycofanych Jelczy PR100^[8]. Przyczepy były przeznaczone do ciągnięcia przez odpowiednio zmodyfikowane Jelcze PR100, które posiadały mocniejsze silniki pochodzące z Jelcza PR110 i jednocześnie długość powodującą, że zestaw był krótszy niż 22 metry. Planowano zbudować 50 przyczep tego typu, jednakże seryjna produkcja nie ruszyła. Powstały prototyp w 1982 został ustawiony na Placu Defilad w Warszawie i pełnił rolę ekspedycji MZK^[9].

Eksploatacja przyczep autobusowych z pasażerami została zakazana przez polskie prawo w 1997^[10].

Konstrukcja

Przyczepa była dwuosiowa. Obie osie były skrętne, sterowane wychyleniem dyszla. Tor ruchu pokrywał się z tylną osią ciągnącego autobusu, co powodowało brak zmiany toru zestawu w stosunku do samego autobusu^[11]. Przyczepa posiadała pudło oraz wnętrze pochodzące z autobusu Jelcz PR100. Przyczepa autobusowa posiadała własne niezależne od autobusu ogrzewanie^[11].

Przypisy

↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 44. ISBN 978-83-920757-4-5.
↑ Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1952-1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2012, s. 121–126. ISBN 978-83-206-1741-2.
↑ Łukasz Supel: Ocalić od zapomnienia - francuski Jelcz - InfoBus. [dostęp 2012-03-08]. (pol.).
↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 106. ISBN 978-83-920757-4-5.
↑ Jerzy Kierecki. Autobus miejski Jelcz M110. „Transport miejski”. 3/1984. s. 65–70. ISSN 0203-0333.
↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 103. ISBN 978-83-920757-4-5.
↑ Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 95. ISBN 978-83-920757-4-5.
↑ ^a ^b Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2011, s. 249. ISBN 978-83-206-1817-4.
↑ Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2011, s. 272. ISBN 978-83-206-1817-4.
↑ Dz.U. z 1997 r. nr 98, poz. 602.
↑ ^a ^b Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2011, s. 271. ISBN 978-83-206-1817-4.

Linki zewnętrzne

Oficjalny serwis firmy Jelcz

[Stiasny44-1] Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 44. ISBN 978-83-920757-4-5.

[PołomskiI121-126-2] Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1952-1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2012, s. 121–126. ISBN 978-83-206-1741-2.

[3] Łukasz Supel: Ocalić od zapomnienia - francuski Jelcz - InfoBus. [dostęp 2012-03-08]. (pol.).

[Stiasny106-4] Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 106. ISBN 978-83-920757-4-5.

[TM3/1984-5] Jerzy Kierecki. Autobus miejski Jelcz M110. „Transport miejski”. 3/1984. s. 65–70. ISSN 0203-0333.

[Stiasny103-6] Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 103. ISBN 978-83-920757-4-5.

[Stiasny95-7] Marcin Stiasny: Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2008, s. 95. ISBN 978-83-920757-4-5.

[Połomski270-8] Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2011, s. 249. ISBN 978-83-206-1817-4.

[Połomski272-9] Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2011, s. 272. ISBN 978-83-206-1817-4.

[10] Dz.U. z 1997 r. nr 98, poz. 602.

[Połomski271-11] Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2011, s. 271. ISBN 978-83-206-1817-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]