4 sierpnia 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej[8]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 32 pułku artylerii polowej ciężkiej, a następnie 19 pułku artylerii polowej Obrony Krajowej[6]. 15 czerwca 1915 pod Lille został ranny[9]. 27 grudnia 1918 zakończył służbę w armii niemieckiej[8].
dnia 21 sierpnia 1920 został I dywizjon, maszerując na drodze z Ostrowi Mazowieckiej do Zambrowa, otoczony przez 86 Brygadę piechoty bolszewickiej, która się przebijała ze wschodu i (...) do wyżej wymienionej (...), i to w ten sposób, że udało się nieprzyjacielowi odciąć 3. baterię od 1. i 2. baterii. Wobec wielkiej liczebnej przewagi nieprzyjaciela – I dywizjon maszerował z jednym batalionem 59 pułku piechoty – zaczynała sytuacja być bardzo krytyczna, mimo że 1, i 2. bateria prażyła ciągle tyraliery bolszewickie. Wtenczas mjr Cegielski, zebrawszy wszystkich zbytecznych artylerzystów 1. i 2. baterii, (...) także kulomioty tych baterii, uderzył na czele tej garstki ludzi na nieprzyjaciela. Po ciężkiej walce udało się rozbić piechotę bolszewicką, która się w lesie (...), pozostawiając wielu rannych i zabitych, i przez to (...) uratować odciętą zupełnie 3. baterię[13].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 15 pap w Bydgoszczy[14]. W 1921 został przydzielony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu na stanowisko instruktora Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii[15][16]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 124. lokatą w korpusie oficerów artylerii[17][18][19]. W styczniu 1926 został przydzielony do dywizjonu szkolnego artylerii Okręgu Korpusu Nr VII w Śremie na stanowisko dowódcy[6]. W lipcu 1927 został przeniesiony do 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy III dywizjonu[20]. 23 stycznia 1928 prezydent RPIgnacy Mościcki nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów artylerii i 6. lokatą[21][22]. W lipcu tego roku został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[23][24]. 21 stycznia 1930 otrzymał przeniesienie do 3 pułku artylerii polowej Legionów w Zamościu na stanowisko dowódcy pułku[25]. W grudniu 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II, z dniem 30 kwietnia 1932 przeniesiony w stan spoczynku[26][27].
Od 1 grudnia 1933 mieszkał w Bielsku przy ul. Blichowej 68 m. 4[28]. Pracował w banku[2]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Bielsko. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[29].
W „Rocznikach Oficerskich” 1923, 1924 i 1928 figuruje jako odznaczony francuskim Krzyżem Wojennym[15][16][24], lecz sam zainteresowany, wypełniając 14 czerwca 1933 kwestionariusz kawalera Orderu Virtuti Militari, nie wspomniał o tym odznaczeniu[8].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[40][41][42]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[43][44][45].
↑Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
