Jerzy Jan Pachlowski (ur. 15 maja 1930 w Krakowie, zm. 3 kwietnia 2012 w Szczecinie) – polski prozaik.

Maturę uzyskał w 1950. Ukończył Instytut Literacki imienia Gorkiego w Moskwie pod kierunkiem Konstantego Paustowskiego. Od 1956 roku mieszkał w Szczecinie. W latach 1956–1958 był redaktorem dziennika "Głos Szczeciński" oraz tygodnika "Ziemia i Morze". W latach 1958–1964 pracował jako rybak dalekomorski. W latach 1976–1981 był prezesem Oddziału Związku Literatów Polskich w Szczecinie, a 12 grudnia 1981 r. uczestnikiem Kongresu Kultury Polskiej, którego obrady przerwał stan wojenny. Związał się potem z opozycją demokratyczną, w 1989 r. współtworzył Stowarzyszenie Pisarzy Polskich i Obywatelski Komitet Porozumiewawczy w Szczecinie. Pochowany został w grobowcu rodzinnym w Krakowie.

Był mężem Liny Kostenko i ojcem ukraińskiej pisarki Oksany Pachlowskiej^[1].

• Delfiny idą pod wiatr (1963)
• Ryby i słońce (1971)
• Opowiadania morskie (1977)
• Wołanie horyzontów (1977)
• Na krawędzi wody (1991)

• Zielone żagle złudzeń. Opowiadania łotewskie

• Nagroda im. Mariusza Zaruskiego (1966)
• Nagroda im. Józefa Conrada
• Nagroda Literacka Miasta Szczecin

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce

• Jerzy Pachlowski w encyklopedia.szczecin.pl