Kamienica Loitzów w Szczecinie

Kamienica Loitzów
w Szczecinie
	nr rej. A-796 z 11.06.1954
	; Kamienica Loitzów w Szczecinie
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Miejscowość	Szczecin
Adres	ul. Kurkowa 1,; 70-543 Szczecin
Typ budynku	kamienica
Styl architektoniczny	gotyk
Rozpoczęcie budowy	1539
Ukończenie budowy	1547
Zniszczono	1944
Odbudowano	1955
Pierwszy właściciel	Hans Loitz
Kolejni właściciele	Książęta pomorscy, Rosenhandt, Bracia Dubendorf
	Plan budynku;
	Położenie na mapie Starego Miasta w Szczecinie Kamienica Loitzów
	Położenie na mapie Polski Kamienica Loitzów
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Kamienica Loitzów
	Położenie na mapie Szczecina Kamienica Loitzów
	53°25′31,0″N 14°33′33,3″E/53,425278 14,559250
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kamienica Loitzów (niem. Loitzenhaus^[1]) – jeden z najbardziej znanych i najcenniejszych zabytków Szczecina z epoki późnego gotyku, jeden z niewielu przykładów dawnego budownictwa mieszczańskiego w mieście.

Historia

Kamienicę budowano stopniowo w latach 1539–1547 na zlecenie bankiera i wieloletniego burmistrza miasta Hansa II Loitza i jego żony Anny, prawdopodobnie na murach kamienicy z XV w^[2]. Rodzina Loitzów prowadziła największy bank w Szczecinie i utrzymywała kontakty handlowe w całej Europie. Członkowie rodziny zajmowali także wysokie stanowiska we władzach miejskich. W roku 1571 zmarł Joachim II brandenburski, który pożyczył znaczne kwoty od rodziny Loitzów. Ponieważ nie zostały one spłacone, rodzina Loitzów zbankrutowała i uciekła do leżącego w Polsce Nowego Dworu Gdańskiego na Żuławach, gdzie mieli swoje majątki. Upadek imperium rodziny Loitzów miał wpływ na szczecińską gospodarkę na wiele dziesięcioleci. W związku z tym w 1572 kamienicę przejęli Książęta pomorscy. Po upadku księstwa pomorskiego kamienica w połowie XVII w. stała się siedzibą szwedzkiego radcy Rosenhandta^[3].

W XVIII wieku dom przejęli bracia Dubendorf. Założyli w niej cukiernię zwaną odtąd Dworem Szwajcarskim^[3]. Podczas II wojny światowej w roku 1944 w wyniku nalotu wnętrze kamienicy zostało doszczętnie wypalone.

Odbudowano ją w 1955 r., od tego czasu mieści się tu Liceum Plastyczne^[3].

Architektura

Cechy charakterystyczne budynku:

pomarańczowa elewacja z wyraźnym podziałem, bogata dekoracja ozdobiona falistymi i kolistymi maswerkami nawiązująca do zdobień pobliskiego Zamku Książąt Pomorskich
charakterystyczne, skośne okna kotarowe na klatce schodowej – wieży
wbudowana w elewację wschodnią płaskorzeźba „Nawrócenie św. Pawła”. Płaskorzeźba pochodzi z połowy XVI w. i wykonana została w warsztacie Hansa Schencka – nadwornego rzeźbiarza elektora brandenburskiego Joachima II. Na ścianie budynku znajduje się kopia rzeźby – oryginał przechowywany jest w szczecińskim muzeum.

Galeria

Liceum Plastyczne w Szczecinie w roku 2013.
Kopia płyty „Nawrócenie św. Pawła”

Zobacz też

Stare Miasto w Szczecinie

Przypisy

↑ Kamienica Loitzów. Encyklopedia Pomorza Zachodniego. [dostęp 2019-09-05].
↑ PiotrP. Skurzyński PiotrP., Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 146, ISBN 978-83-7495-133-3 .
↑ ^a ^b ^c Encyklopedia Szczecina. T. I A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 1999, s. 404–405. ISBN 83-87341-45-2.

Linki zewnętrzne

Strona PLSP mieszczącego się w Kamienicy

[1] Kamienica Loitzów. Encyklopedia Pomorza Zachodniego. [dostęp 2019-09-05].

[pomorze2-2] PiotrP. Skurzyński PiotrP., Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 146, ISBN 978-83-7495-133-3 .

[ESI-3] Encyklopedia Szczecina. T. I A-O. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 1999, s. 404–405. ISBN 83-87341-45-2.

[1]

[2]

[3]