|
Karl-Heinz Günther
Karl-Heinz Günther (ur. 13 lutego 1926 w Eisenach, zm. 1 października 2010) – niemiecki pedagog i historyk wychowania[1][2][3]. ŻyciorysOd 1943 roku brał udział w II wojnie światowej (na froncie wschodnim) jako członek personelu pomocniczego niemieckiej Luftwaffe, trafił do niewoli i do 1949 był jeńcem wojennym w ZSRR. W latach 1949–1952 studiował pedagogikę na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze. Od 1951 do 1955 roku był asystentem na wydziale pedagogicznym uczelni[2]. W 1955 roku otrzymał stopień doktora[1]. Od 1955 roku pracował w Niemieckim Centralnym Instytucie Pedagogicznym (Niemieckiej Republiki Demokratycznej), a w latach 1961–1970 pełnił w nim funkcję zastępcy dyrektora[1] i był kierownikiem studiów podyplomowych oraz kształcenia ustawicznego[2]. Habilitował się w 1963 roku na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie[2]. W latach 1970–1990 był członkiem, a następnie wiceprzewodniczącym Akademii Nauk Pedagogicznych NRD[1][2]. Od 1978 roku był członkiem korespondentem Akademii Nauk NRD oraz przewodniczącym Komisji do spraw edukacji i historii szkolnictwa. W 1991 roku przeszedł na emeryturę[2]. Zainteresowania naukowe Günthera koncentrowały się wokół historii pedagogiki niemieckiej oraz podstaw teoretycznych pedagogiki. Ponadto zajmował się teorią wychowania, planowania oświaty oraz organizacją badań naukowych[1]. Wybrane publikacje książkowe
Źródło[1]. Przypisy
|
