|
Karol Fischer
Karol Józef Fischer[1] (ur. 13 marca 1847 w Jaśle, zm. 21 września 1931 w Przemyślu) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy przemyski w latach 1901–1931. ŻyciorysUrodził się 13 marca 1847 w Jaśle[1]. Kształcił się w Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie, Gimnazjum św. Anny w Krakowie[2] i Gimnazjum w Rzeszowie, gdzie w 1865 złożył świadectwo dojrzałości[3]. W latach 1865–1869 odbył studia teologiczne[3] w przemyskim seminarium duchownym[1]. Święcenia prezbiteratu otrzymał 18 lipca 1869 w Przemyślu[1]. W 1871[3] został skierowany na dalsze studia do seminarium św. Augustyna w Wiedniu, które po kilku miesiącach przerwał ze względów zdrowotnych[2]. Pracował jako wikariusz w Sanoku (1869–1870)[4], Drohobyczu (1870–1871) i Jaśle (1872–1874)[3]. W latach 1874–1888 był proboszczem w Tarnowcu[3]. W tym czasie rozszerzył kult Matki Bożej tarnowieckiej, odnowił wnętrze kościoła parafialnego[2], a od 1886 pełnił funkcję wicedziekana jasielskiego[3]. W latach 1888–1899 zarządzał parafią w Dobrzechowie[5], gdzie kierował budową kościoła, a także prowadził działalność społeczną i wspierał rozwój spółdzielczości[2]. Przyczynił się do utworzenia na terenie parafii jednostek straży ogniowej, kółek rolniczych, szkół, czytelni ludowych, sklepów oraz kas Stefczyka[2]. W 1896 został kanonikiem honorowym, a w 1899 kanonikiem gremialnym kapituły przemyskiej[3]. Był uznanym kaznodzieją i rekolekcjonistą[1]. Publikował kazania, które ze względu na zrozumiały przekaz i znajomość środowiska wiejskiego były wykorzystywane przez polskich kapłanów[3]. Pisał także prace z zakresu liturgii[6]. W 1899 otrzymał propozycję objęcia katedry teologii pastoralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, której nie przyjął[3]. W latach 1894–1900[3] reprezentował okręg rzeszowsko-kolbuszowski w Radzie Państwa w Wiedniu, będąc członkiem Koła Polskiego[2]. W działalności parlamentarnej zajmował się głównie sprawami wsi i jej mieszkańców[2]. Od 1897 należał do Rady Powiatowej w Rzeszowie[3]. 15 kwietnia 1901 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej ze stolicą tytularną Mallus[1]. Święcenia biskupie otrzymał 19 maja 1901 w katedrze przemyskiej[2]. Konsekrował go biskup diecezjalny przemyski Józef Sebastian Pelczar, któremu asystowali Kostiantyn Czechowycz, biskup diecezjalny przemyski obrządku greckokatolickiego, i Anatol Nowak, biskup pomocniczy krakowski[7]. Sprawował urzędy wikariusza generalnego, oficjała oraz prepozyta kapituły przemyskiej[3], a po śmierci biskupa Józefa Sebastiana Pelczara[3], od 3 kwietnia do 23 listopada 1924 zarządzał diecezją jako wikariusz kapitulny[1]. Utrzymywał dobre stosunki z ludnością ukraińską. Podczas dwukrotnego oblężenia Przemyśla w latach 1914–1915 pozostał w mieście, występując u władz wojskowych w obronie interesów cywilów. Publicznie potępił pogrom Ukraińców oskarżonych o nielojalność wobec Austrii. Należał do Towarzystwa Szkoły Ludowej oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu[3]. Był współkonsekratorem podczas sakry biskupów pomocniczych lwowskich: Władysława Bandurskiego (1906) i Bolesława Twardowskiego (1919), biskupa pomocniczego sandomierskiego Pawła Kubickiego (1918) i biskupa diecezjalnego mukaczewskiego obrządku greckokatolickiego Petra Gebeya (1924)[7]. Zmarł 21 września 1931 w Przemyślu. Został pochowany w krypcie miejscowego kościoła Najświętszego Serca Jezusowego[2]. OdznaczeniaPrzed 1914 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa[8]. W 1909 otrzymał w Jerozolimie Krzyż Pielgrzyma[9]. Przypisy
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
