Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Nowej Rudzie

Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej

nr rej. A/1216 z dnia 6.10.2009[1]
kościół parafialny
Widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Nowa Ruda (Słupiec)
Adres	ul. Radkowska
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Wezwanie	św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Wspomnienie liturgiczne	25 listopada
Historia Data rozpoczęcia budowy 1885 Data zakończenia budowy 1887 Data poświęcenia 1887 Aktualne przeznaczenie kościół parafialny
Dane świątyni Styl neogotycki Świątynia • materiał bud. • czerwony piaskowiec Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie Nowej Rudy Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Położenie na mapie Polski Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej
50°32′39,93″N 16°32′46,79″E/50,544425 16,546331
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół świętej Katarzyny Aleksandryjskiej – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Nowa Ruda-Słupiec diecezji świdnickiej. Znajduje się w dzielnicy Słupiec.

Świątynia została zbudowana w latach 1885-1887, była remontowana w latach 1971-1972 i w 1976 roku^[2].

Kościół jest okazałą neogotycką budowlą wzniesioną z czerwonego piaskowca.^[2]. Trójnawowa budowla charakteryzuje się wysoką wieżą nakrytą ostrosłupowym hełmem ze sterczynami w każdym z narożników^[2]. W jej górną część wtopiony jest mechanizm zegarowy. Nawa zamknięta została wielobocznym prezbiterium^[2] z oknami witrażowymi, na których są przedstawieni czterej ewangeliści, które jako jedyne przetrwały działania II Wojny Światowej. Na witrażach bocznych są przedstawione sceny z życia Pana Jezusa i Matki Bożej. W środkowej części neogotyckiego ołtarza głównego znajduje się obraz przedstawiający św. Katarzynę, patronkę parafii, unoszącą się na chmurze nad miejską zabudową, jej lewa ręka jest wsparta na mieczu. Z lewej i prawej strony na cokolinach stoją aniołowie pogrążeni w modlitwie. Obok nich są umieszczone postaci dwóch biskupów - św. Wojciecha (Adalbertusa) i św. Walentego. Dwa neogotyckie ołtarze boczne są dedykowane: Maryi (tam są umieszczone również postacie św. Anny i św. Joachima) oraz Gorejącemu Sercu Jezusa (razem z postaciami św. Małgorzaty i św. Teresy). Na pozostałych figurach są przedstawieni: św. Michał Archanioł pokonujący Księcia Ciemności; św. Donatus w stroju rzymskiego żołnierza; św. Barbara otulająca płaszczem klęczącego przy niej górnika oraz św. Alojzy. Sklepienie nawy głównej jest podparte wewnętrzną kolumnadą i zamknięte jest podniebnymi łukami ozdobionymi bogato malowanymi kwiatonami^[3].

Na murach, w otoczeniu kościoła znajdują się tablice nagrobne: Oskara Wilhelma Ludwiga von Pilati (13.05.1817-8.09.1894)^[4]; syna Antona Pilatiego von Tassul zu Daxberg (30.12.1775-4.01.1834)^[5] Karola Józefa (5.03.1825-11.05.1901)^[6], jego żony Henrietty (geb. Hildprandt von und zu Ottenhausen, 2.05.1840- 13.02.1921)^[7]; Maxa Pilatiiego (20.05.1851-28.02.1931)^[8], Klary Pilatii (geb. Dresler von Scharfenstein, 8.01.1841-23.09. 1922)^[9].

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wyd: I-Bis 1995, ISBN 83-85773-12-6.