|
Kościół św. Floriana w Koprzywnicy
Pocysterski kościół św. Floriana w Koprzywnicy, pierwotne wezwanie z czasów poświęcenia kościoła: św. Floriana i Najświętszej Marii Panny – rzymskokatolicka świątynia powstała wraz z budynkami klasztornymi opactwa cystersów. Fundacji klasztoru dokonał komes Mikołaj Bogoria ze Skotnik, który sprowadził cystersów w roku 1183 z Morimondu. Budynki powstały w stylu romańskim między rokiem 1207 a 1220. Na przestrzeni wieków remontowano i odnawiano kościół, co sprawia, że wewnątrz dominuje barok. W 1819 roku władze carskie kasują zakon. Decyzją biskupa sandomierskiego z 1821 r. ustanowiono tam parafię. Dawne opactwo cystersów funkcjonujące w latach 1183–1819, filia bezpośrednia francuskiego Morimond. Było to jedno z najdalej na wschód wysuniętych opactw cysterskich w Europie[2]. Na terenach klasztornych, w niedalekiej odległości od budynku kościoła św. Floriana, znajdowały się świątynie: Świętego Ducha oraz św. Leonarda. 4 maja 1995 roku do kościoła sprowadzono relikwie patrona parafii. Współcześnie kościół pocysterski pod wezwaniem św. Floriana pełni funkcję świątyni parafialnej. Z zabudowań klasztornych zachowało się jedynie wschodnie skrzydło. Pomieszczenia poklasztorne obecnie są nieużywane, z wyjątkiem dobrze zachowanego kapitularza, w którym urządzono lapidarium. HistoriaFundacjaOpactwo ufundowane zostało około 1183 przez komesa Mikołaja Bogorię Skotnickiego, przy współudziale księcia Kazimierza Sprawiedliwego[3]. Mikołaj wydzielił ze swoich posiadłości sporą część swoich dóbr i przekazał je pod fundację klasztoru[4]. W 1185 do klasztoru przybyli z opactwa Morimond pierwsi mnisi wraz z opatem Teodorykiem[3]. Dzięki staraniom komesa książę zwolnił zakonników z podatków oraz nadał im pierwsze uposażenie, które stanowiło 10 okolicznych wsi[5]. Rozwój Na początku XIII wieku rozpoczęto budowę kościoła klasztornego. Kościół – wznoszony w stylu romańskim pod okiem mistrza Simona (który znany jest również z budowy kościoła w Wąchocku[6]) – konsekrował w 1207 biskup krakowski Pełka (znany również jako Fulko), nadając mu wezwanie Najświętszej Marii Panny i św. Floriana[7][8]. Klasztor koprzywnicki był celem najazdu mongolskiego w 1241, w wyniku którego został zdewastowany i ograbiony. Podobne zniszczenia miały miejsce również podczas drugiego najazdu w 1259[5]. Odbudowę klasztoru po tych zniszczeniach wspierał książę Bolesław Wstydliwy nadając zakonnikom liczne przywileje. Również Koprzywnica otrzymała szereg przywilejów, w tym przywilej miejski na prawie magdeburskim[3][4]. Na początku XIV wieku staraniem arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława Bogorii Skotnickiego przeprowadzono znaczną przebudowę klasztoru nadając mu cechy gotyckie[3]. W 1461 opat Mikołaj z Trzebnicy zapoczątkował gruntowny remont, kontynuowany jeszcze przez jego następcę Mikołaja z Przeworska, w czasie którego wzniesiono między innymi murowane krużganki[5][3]. W 1508 kościół i klasztor uległy zniszczeniom na skutek pożaru. Odbudowy zniszczeń dokonał opat Mikołaj z Robczyc. W 1620 za rządów Hieronima Ossolińskiego wzniesiony został pałac opacki zwany "Opatówką", a trzydzieści lat później opat Zbigniew Ossoliński odnowił kościół oraz wybudował na skrzyżowaniu naw potężną sygnaturkę (wykonaną w 1678 przez krakowskiego mistrza Michała Pfafa), przypominającą odwrócony do góry dnem kielich[9]. W drugiej połowie XVII wieku przeprowadzone zostały pod nadzorem opata Krzysztofa Skotnickiego ostatnie przed kasatą, gruntowne prace modernizacyjne nadające klasztorowi elementy barokowe, w tym istniejącą do dziś, a zaprojektowaną przez jezuitę ks. Józefa Karśnickiego, fasadę kościoła[3]. W 1819 władze carskie wydały dekret kasacyjny klasztoru, wprowadzony w życie przez władze Królestwa Polskiego[4]. Po sekularyzacjiPo kasacie opactwa – staraniem biskupa sandomierskiego Prospera Burzyńskiego w 1821 – kościół klasztorny został przejęty przez diecezję i pełni od tego czasu funkcję świątyni parafialnej[5]. Mimo kasaty klasztoru cystersi pozostali w Koprzywnicy, aż do śmierci ostatniego z nich. Ze względu na niekorzystanie z budynków klasztornych, ich stan uległ szybkiemu pogorszeniu. Doprowadziło to w konsekwencji do rozebrania większości zabudowań klasztornych, przy czym głównym celem było pozyskanie materiału budowlanego. Dużych zniszczeń doświadczyły zabudowania opactwa w czasie wojen. W czasie I wojny światowej, podczas pożaru w 1915, spłonęły dachy kościoła i klasztoru oraz wieża sygnaturki. Po pożarze rozebrano część klasztoru, z wyjątkiem skrzydła wschodniego, a kościół przez długi czas był nakryty dachem ze słomy[3]. Po wojnie prace remontowe prowadzono w latach 1948–1949, natomiast gruntowne badania i konserwację wnętrza przeprowadzono w latach 1960–1964. Odnowiono polichromie, ołtarze oraz wybudowano wieżę na wzór pierwotnie istniejącej. W 1995 do kościoła sprowadzono relikwie św. Floriana[5]. ArchitekturaKościół klasztorny Kościół klasztorny zachował w stanie prawie nienaruszonym do czasów współczesnych bryłę, układ wnętrza, system konstrukcyjny oraz detale architektoniczne. Współczesna fasada wykonana została podczas przebudowy w XVIII wieku[4]. Kościół jest budowlą bazylikową, trójnawową, o systemie filarowym z transeptem, przykryta sklepieniem krzyżowo-żebrowym, z prostokątnym prezbiterium. Zawiera elementy architektury romańskiej, w tym wykonane z ciosów kamiennych sklepienia ostrołukowe, fryz ząbkowy oraz zamurowaną rozetę. Filary i półkolumny są zdobione płaskorzeźbionymi ornamentami geometrycznymi i roślinnymi, natomiast zworniki zdobione są tak zwaną dekoracją plecionkową. Szczególnie cenny zwornik przedstawiający Baranka Bożego znajduje się na przecięciu naw[8][7]. W konstrukcji kościoła i klasztoru zauważyć można wpływ przebudów i renowacji w kolejnych wiekach. Z pozostałości gotyckich zachowały się gotyckie polichromie z pocz. XV w. Na południowej ścianie prezbiterium widoczne są sceny Sądu Ostatecznego[9] oraz dzieje Marii w historii zbawienia[4]. Gotycki charakter mają pozostałości krużganków w postaci śladów ostrych łuków na północnej ścianie kościoła. Efektem gotyckich przebudów są również podniesione szczyty uzupełnione cegłą[7].  Wpływ baroku na wygląd kościoła uwidacznia się nie tylko wyglądem zachodniej fasady, ale przede wszystkim wyposażeniem wnętrza. Wczesnobarokowy ołtarz główny wybudowany został w 1645. Umieszczono w nim namalowany w tym samym roku obraz Bartłomieja Strobla przedstawiający Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny[8][4][6]. U dołu obrazu namalowane zostały klęczące postaci św. Floriana i św. Bernarda[4]. Zgodnie z tradycją Strobel sportretował na tym obrazie sobie współczesnych, w tym króla Władysława IV Wazę[6]. Inny barokowy ołtarz, bogato złocony pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem znajduje się po prawej stronie prezbiterium. Ołtarz został ufundowany przez opata Franciszka Rzerowskiego na początku XVII wieku. W kościele znajdują się jeszcze między innymi ołtarze św. Walentego, Pana Jezusa Ukrzyżowanego i św. Anny Samotrzeć[8]. Zabytkowe stalle mają malowane na zapleckach sceny z życia św. Bernarda z Clairvaux[4].  Innym ciekawym elementem wyposażenia kościoła jest ambona wykonana w stylu regencji, pochodząca z około 1730 roku. Nad amboną umieszczony jest baldachim. Unoszony przez anioły i putta na tle obłoków i draperii, zwieńczony jest rzeźbą pelikana[4]. Interesujące są również nagrobki i epitafia, w szczególności sarkofag Niedrzwickich z 1581 roku, wykonany przez rzeźbiarza Santi Gucci. Przypisy
Zobacz teżBibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
