Bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pelplinie – gotycki kościół, pierwotnie świątynia klasztoru cystersów, od 1824 siedziba miejscowego biskupa. Z dawnego zespołu klasztornego zachowały się katedra oraz część zabudowań zakonnych skupionych wokół czworobocznego wirydarza. Katedra jest jedną z największych świątyń gotyku ceglanego w Polsce (swego czasu druga w Polsce po bazylice Mariackiej w Gdańsku). Posiada bogaty wystrój z XV–XVIII wieku, m.in. monumentalny, 25-metrowy ołtarz główny[2], liczne ołtarze boczne, zespół stalli, ambonę, organy boczne.
Dawny zespół klasztorny, którego główną częścią jest katedra, jest rdzeniem obecnego miasta Pelplina. W 1258 książę Mszczuj II sprowadził z Doberanu cystersów do pobliskich Pogódek, a następnie w 1276 konwent został przeniesiony do Pelplina. Pierwotny niewielki kompleks budynków zastąpiono w XIV wieku obecnym, monumentalnym założeniem. Budowa opactwa rozpoczęła się w II ćwierci XIV wieku, trwała do około 1400 roku. Oprócz zabudowań skupionych wokół wirydarza w części zachodniej kompleksu wzniesiono zabudowania gospodarcze z browarem, w części wschodniej wzniesiono niewielki kościół Bożego Ciała. W XVII i XVIII nastąpiła gruntowna przebudowa świątyni, szczególnie jej wnętrza, które otrzymało barokowy charakter poprzez bogaty wystrój m.in. ołtarze, organy i ambonę. W XIX wieku wykonano nowe sterczyny większości szczytów, zbudowano obecne maswerki, wykonano witraże, wymieniono profile węgarkowe okien, gzymsy cokołowe i podokienne, zbudowano nowe parapety i daszki na przyporach[3]. Zmieniono część ościeży okiennych, wstawiając płyciny podokienne z namalowanymi przeźroczami, zbudowano nowe hełmy wieżyczek ze schodami oraz powiększono okna[3]. W 1823 miała miejsce kasata zakonu cysterskiego na tutejszych ziemiach, a rok później świątynia otrzymała status katedry poprzez ustanowienie w Pelplinie siedziby diecezji chełmińskiej, która z kolei po reformie w 1992 roku, zmieniła nazwę na pelplińską.
Cały zespół został gruntownie odnowiony i regotyzowany w latach 1894–1899.
Katedra, rzut poziomySklepienie kryształowe w północnym ramieniu transeptu (Antoni Schultes, 1557)Jeden z zachowanych gotyckich portali
Zbudowana z cegły katedra jest trójnawową bazyliką na planie krzyża łacińskiego, z pięcioprzęsłowym korpusem nawowym, dwuprzęsłowym transeptem i czteroprzęsłowym, zamkniętym prostokątnie prezbiterium, które flankują nawy boczne. Ustawienie ołtarza głównego pomiędzy drugą od wschodu parą filarów tworzy iluzję ambitu. Transept ma układ halowy, składa się z dwóch naw; architektura ramion transeptu jest odmienna od reszty kościoła, za sprawą sieciowych sklepień; pozostałe części świątyni nakryte są sklepieniem gwiaździstym (sześcioramiennym w nawie głównej i prezbiterium, czteroramiennym w nawach bocznych). Sklepienia wspierają ośmioboczne w planie filary międzynawowe, które na wysokości ścian nawy głównej są częściowo wtopione w lico i tworzą ostrołukowe arkady. Strefa okien umieszczona jest wysoko ponad gzymsem; ponad którym ściany poszczególnych przęseł, przybierają ostrołukową formę. Częściowo zachowały się ceramiczne wsporniki sklepienne o motywach antropomorficznych (główki, popiersia, figurki atlantów) i zoomorficznych.
Na zewnątrz ściany są oszkarpowane, zachowały częściowo dekorację zendrówkową. Ściany wieńczą fryzy arkadkowe i fryzy z motywem czteroliścia. Ściany frontowe transeptu, oraz elewacji zachodniej i wschodniej (które mają wielkie, ostrołukowe okna na osi) są zwieńczone bogato zdobionymi szczytami schodkowymi; do ścian elewacji wschodniej i zachodniej przylegają niskie ośmioboczne wieże schodkowe, flankujące elewacje nawy głównej. Na skrzyżowaniu naw późnobarokowa wieżyczka na sygnaturkę.
Portale
Do katedry prowadzą trzy wejścia, od stron zachodniej, północnej i południowej (od strony krużganków). Ostatnie dwa zachowały gotyckie portale. Portal południowy zachował część dekoracji rzeźbiarskiej z motywami roślinnymi w ościeżach i archiwoltach. Datowany na przełom XIV i XV wieku portal północnego ramienia transeptu charakteryzuje się bogatą dekoracją figuralną wykonaną ze sztucznego kamienia, którą tworzą półpostacie proroków w strefie kapitelowej, aniołki i święci w archiwoltach i głowa Chrystusa w kluczu arkady. Tympanon z przedstawieniem Maiestas Domini neogotycki z 1898.
Wnętrze i jego wystrój
Ołtarze
Herman Han, Koronacja Marii – fragment ołtarza głównego
W katedrze znajdują się dwadzieścia trzy[4] ołtarze rozmieszczone przy filarach międzynawowych oraz w nawach bocznych. Dwadzieścia z nich pochodzi z XVII i XVIII w., dwa są neogotyckie, jeden (posoborowy) powstał w 1971 r. Dziewiętnaście wykonano z drewna, dwa z marmuru i dwa ze stiuku. Wszystkie skonstruowane są w sposób klasyczny: na mensie spoczywa predella, na niej nastawa i zwieńczenie.
Ołtarz główny – 1623-40
Ołtarz św. Andrzeja – 1672
Ołtarz św. Filipa i Jakuba Młodszego – 1672
Ołtarz świętych Benedykta, Bernarda i Roberta – konsekr. 1757
Ołtarz Niepokalanego Poczęcia NMP (srebrna i złocona blacha) – 1718
Ołtarz Stygmatów św. Franciszka – XVIII w.
Ołtarz Grobu Pańskiego – 1898
Ołtarz Mariacki – 1619
Ołtarz św. Jakuba Starszego – 1641
Ołtarz Siedmiu Sakramentów – 1619
Ołtarz św. Macieja – 1670
Ołtarz Świętych Młodzianków – 1653
Ołtarz św. Jana Nepomucena (stiuk) – 1741
Ołtarz Zwiastowania NMP (marmur) – 1899
Ołtarz św. Apostołów Piotra i Pawła – 1644
Ołtarz św. Urszuli – 1623
Ołtarz św. Marii Magdaleny – 1613
Ołtarz Świętej Rodziny (czarny marmur) – 1675
Ołtarz św. biskupów Wojciecha, Stanisława i Tomasza Becketa (stiuk) – konsekr. 1757
Ołtarz św. Maurycego – konsekr. 1785
Ołtarz św. Krzyża – pocz. XVII w.
Ołtarz Najświętszego Sakramentu – 1898
Ołtarz Ofiary – 1971
Ołtarz główny
25-metrowy Ołtarz główny, 1623-40
Ołtarz główny, z 1623-24 ufundowany przez opata Leonarda II, tworzy sięgająca wysokości sklepień wielokondygnacyjna nawiązująca do form architektonicznych nastawa w stylu wczesnego baroku. Podzielony jest na pięć osi, z szerszą środkową, zwieńczony jest trzema ozdobnymi szczytami. Zdobi ją bogata dekoracja rzeźbiarska i malarska z obrazami pędzla Hermana Hana; Koronacją Marii (z 1623) i Wizją świętego Bernarda. W dolnej strefie znajdują się repozytoria na relikwie. W osiach bocznych nisze w których umieszczono rzeźby. Dekorację rzeźbiarską tworzą figury apostołów i patronów cystersów oraz liczne aniołki. Ponad Koronacją Marii w okrągłym kartuszu umieszczone zostało imię Boże w formie hebrajskiegotetragramu JHWH. Na szczytach figury Chrystusa Zmartwychwstałego w asyście aniołów z narzędziami Męki Pańskiej.
W ołtarzach zachowały się cenne dzieła malarstwa głównych przedstawicieli baroku gdańskiego i pomorskiego:
Hansa Kriega – Przybycie Świętej Urszuli do Kolonii, Śmierć św. Urszuli
Hermana Hana i jego uczniów (powstałe w latach 1613-25) – Święta Trójca, Pokłon pasterzy, Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny, Śmierć Marii Magdaleny, Święta Jadwiga Śląska, Święta Rodzina, Św. Elżbieta opatrująca chorego, Siedem Sakramentów (Fons Vitae), Uczta u Leviego
Bartłomieja Strobla – Ścięcie Świętego Jakuba, Matka synów Zebedeuszowych przed Chrystusem, Św. Jakub Starszy jako zwycięzca Maurów w bitwie pod Clavijo
Andrzeja Stecha z ok. 1670 – Powołanie Macieja na apostoła, Chrystus nad jeziorem Genezaret, Męczeństwo Świętego Andrzeja, Chrzest dworzanina etiopskiego, Wyznanie wiary Świętego Maurycego, Ukrzyżowanie, Droga do Emaus, Chrystus w koronie królewskiej, Męczeństwo Legii Tebańskiej
Samuela Buchwalda – Ekstaza św. Bernarda, Św. Benedykt spisujący regułę
Jana Peterhacke – Ostatnia Wieczerza
Stalle
Późnogotyckie stalle w południowej nawie bocznej
W katedrze zachował się zespół późnogotyckich stalli z bogatą dekoracją snycerską – maswerkową, ornamentalną, roślinną i figuralną. Wykonane zostały w XV w. Zespół późnogotycki tworzą dwie pary stalli chórowych, tron celebransa, stalla przeora i stalla opacka. W korpusie nawowym znajdują się stalle manierystyczne z XVII wieku.
Przy filarze w narożniku nawy głównej i transeptu (od strony południowej) znajduje się barokowa ambona, której podstawa przedstawiająca Samsona rozdzierającego paszczę lwa (będącego herbem rodowym Błędzkich) została w 1682 roku ufundowana przez rodzinę Błędzkich herbu Samson-Watta (ambona jest dziełem snycerza gniewskiego Mateusza Schollera). Dalej, na emporze organowej w południowym ramieniu transeptu, umieszczono monumentalny prospekt organowy z 1678-70, również dzieło Schollera. Instrument jest dziełem gdańskiego organomistrza Jana Jerzego Wulffa. W tej części świątyni znajdują się ponadto: epitafium wojewody Jana Kosa (+1622) oraz obrazy m.in. portrety książąt Sambora I i Mszczuja II oraz Darowanie Pogódek Cystersom przez Sambora II pędzla Andrzeja Stecha.
Północne skrzydło krużganków klasztoruGotyckie malowidła ścienne w krużganku północnym (pocz. XV w.)
Przylegający od strony południowej zespół zabudowań klasztornych jest zintegrowany krużgankiem otaczającym czworoboczny wirydarz. Skrzydło wschodnie krużganków (najstarsze) nakryte jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym, pozostałe sklepieniem gwiaździstym. Zachowały się częściowo wsporniki kamienne i ceramiczne o motywach roślinnych i figuralnych. Z gotyckiego malarstwa ściennego zachowały się malowidło w południowym ramieniu krużganków przedstawiające Grupę Ukrzyżowania z postaciami proroków Izajasza i Jeremiasza oraz opata i mnicha, w niższej strefie scena Obmycia nóg apostołów, datowana na XIV wiek, przemalowana w XIX wieku, w latach 90. XX wieku konserwowana. W krużgankach zachowały się manierystyczne ławy z ozdobnymi zapleckami z 1609 r. W górnej strefie ścian zawieszono ostrołukowe obrazy, z których 17 jest dziełami Andrzeja Stecha i jego warsztatu, powstałe w latach 1689-96.
Do skrzydła wschodniego przylega kapitularz nakryty gotyckim sklepieniem wspartym na trzech filarach. Sklepienie to charakteryzuje się gwiaździstym układem w części środkowej, w skrajnych zastosowano układ trójdzielny. Kapitularz poprzedza sień, którą zdobią portal oraz wsporniki sklepienne z maskami. Na osi portalu sieni w obrębie kapitularza, na wprost wejścia do refektarza, znajduje się gotyckie lawatorium (za czasów cystersów pomieszczenie ze studnią) na planie sześcioboku, zrekonstruowane w 1899 r. na odkrytych fundamentach, które po odbudowie służyło przez jakiś czas jako kaplica pogrzebowa. Obok kapitularza mieści się wolno stojący XIII-wieczny budynek oratorium. Zabudowania wielokrotnie przebudowywano w XIX wieku na potrzeby Collegium Marianum utworzonego w 1836, które było jedyną w zaborze pruskim polską szkołą średnią. Obecnie w budynkach klasztornych mieści się m.in. Wyższe Seminarium Duchowne.
Malowidła w krużgankach
Krużganek północny
Wskrzeszenie Łazarza
Święci Paweł i Barnaba w Listrze
Nawrócenie Szawła
Bogacz i Łazarz
Niewiasta chananejska prosi o wskrzeszenie córki
Wypędzenie przekupniów ze świątyni
Krużganek wschodni
Zaślubiny Chrystusa z Kościołem
Wizja apokaliptyczna: otwarcie księgi
Alegoria Eucharystii
Grosz czynszowy
Gody w Kanie
Cudowne rozmnożenie chleba
Kazanie Chrystusa
Ścięcie Jana Chrzciciela
Krużganek południowy
Wniebowzięcie i koronacja Matki Boskiej – malarz nieznany
Alegoria przemijania (Pochód śmierci)
Męczenicy na arenie
Oślepienie króla Sedecjusza przez Nabuchodonozora
Uczynki Miłosierdzia
Obadiasz gości prześladowanych proroków (Pragnących napoić) – malarz nieznany
Gościnność Abrahama (Głodnych nakarmić) – malarz nieznany
Lot gości aniołów (Podróżnych w dom przyjąć) – malarz nieznany
Dobre uczynki Hioba (Nagich przyodziać) – malarz nieznany
Bibliografia
Janusz Ciemnołoński, Janusz Stanisław Pasierb, Pelplin, Wrocław: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1978 (Pomorze w Zabytkach Sztuki).
Janusz Stanisław Pasierb, Katedra w Pelplinie. Pelplin: Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej „Bernardinum”, 1999, ISBN 83-87668-45-1
Jerzy Z. Łoziński, Pomniki sztuki w Polsce, t. 2, cz. 1, Pomorze, Warszawa: Arkad, 1992, ISBN 83-213-3558-6
Janusz Stanisław Pasierb, Pelplin i jego zabytki, Warszawa: Interpress; Pelplin: Wydawnictwo Diecezjalne, 1993, ISBN 83-223-2583-5 (Interpress), ISBN 83-85087-37-0 (Wydawnictwo Diecezjalne).
RomanR.CiecholewskiRomanR., Skarby Pelplina, Pelplin: Wydawnictwo Diecezjalne, 1997, ISBN 83-85087-52-4, OCLC749473805. Brak numerów stron w książce
↑ abEwa Łużyniecka, Kilka uwag na temat rekonstrukcji rysunkowych w badaniach architektonicznych, Wydział Architektury, Politechnika Wrocławska, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2017, s.25
.jpg)
